Κι ενώ με την επανεκλογή Τράμπ, έχουν έρθει τα πάνω-κάτω στη διεθνή πολιτική σκηνή, κι ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει δραματικά και οι σταθερές που υπήρχαν μας άφησαν χρόνους προ πολλού, στην Ελλάδα, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αλλά κι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος, εξακολουθεί να ζει στην κοσμάρα του.
Μετά το σίριαλ στον Άγνωστο που συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον έστω κι αν επικρατεί πλέον μια περίεργη και ανεξήγητη σιωπή για το θέμα των εκταφών, μετά τη Σαββοπουλιαδα με τους μισούς να πήγαν στην κηδεία και τους άλλους μισούς να λένε ότι πένθησαν σπίτι τους η καλά έκαναν και δεν πήγαν, μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ όπου οι μισοί ισχυρίζονται ότι ιδέα δεν είχαν για τα αίσχη που γίνονταν τόσα χρόνια ακόμη και επί δικών τους ημερών και υποδύονται τώρα τους άσπιλους και αμόλυντους ρίχνοντας τα όλα στην κυβέρνηση, η ζωή στον δικό μας μικρόκοσμο συνεχίζεται.
Στο μεταξύ γύρω μας γίνεται κοσμογονία και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.
Στη Γάζα επιβλήθηκε εκεχειρία -έστω εύθραυστη-, ο Λίβανος ετοιμάζεται να επικυρώσει τη συμφωνία με την Κύπρο για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, στην κατεχόμενη Κύπρο εξελέγη «πρόεδρος» κάποιος που τάσσεται υπέρ της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας την ώρα που ο προηγούμενος που ήταν υπέρ δυο ξεχωριστών κρατών, αποδοκιμάστηκε ηχηρά, ο Φιντάν άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τις διαφορές Ελλάδος-Τουρκίας ως προς την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα μέσω ενός συμβιβασμού στα χωρικά ύδατα, η πρόταση Μητσοτάκη για διεθνή διάσκεψη 5x5 τάραξε μάλλον τα νερά, το θέμα της Μονής του Σινά που έφερε σύννεφα στις ελληνο-αιγυπτιακες σχέσεις, βαίνει τώρα προς επίλυση.
Ελάχιστα όμως ήταν τα σχόλια από τα κόμματα για όλα αυτά και καμία σχεδόν πρόταση δεν ακούσαμε ως προς το πώς πρέπει να πορευθεί η χώρα γι’ αυτά τα ζητήματα. Λες και αφορούν άλλους αλλά όχι εμάς.
Αντί γι’ αυτό, ανούσιες αντιπαραθέσεις, «πύρινοι» λόγοι - φούσκες, αχρείαστη οχλαγωγία, καυγάδες άνευ νοήματος.
Ακόμα και η τροπολογία που βάζει μια τάξη στον Άγνωστο Στρατιώτη και θα’πρεπε να’ ναι αυτονόητη για όλους, έγινε αφορμή για βαριές κατηγορίες και αναφορές για «χούντες», «αυταρχισμούς» και «καταστολές». Από κοντά κι ο μαϊντανός Δήμαρχος που ενώ έχει αφήσει την πόλη στη μοίρα της, έχει άποψη επί παντός του επιστητού, ισχυριζόμενος ότι «η τροπολογία είναι αντισυνταγματική» γιατί «τα μνημεία μπορεί να είναι και χώροι ανυπακοής».
Και φυσικά ατέλειωτες κουβέντες και κουτσομπολιά για το νέο κόμμα Τσίπρα και εικασίες για το ποιες και με ποιους θα στελεχωθεί, δηλητηριώδεις υπαινιγμοί για τον Ανδρουλάκη από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, μούτρα από Σαμαρά και Καραμανλή στον Κυριάκο, αγωνία αν η Καρυστιανού θα κάνει κόμμα, ενδιαφέρον αν ο Ρούτσι πότισε τις γλάστρες.
Καμία επαφή με το διεθνές γίγνεσθαι, καμία αντίληψη των αλλαγών που συντελούνται στη γειτονιά μας κι όχι μόνο, καμία διάκριση του ουσιώδους από τα επουσιώδη, καμία προσλαμβάνουσα από το διεθνές περιβάλλον.
Πολιτική χαμηλού επιπέδου, micro-management, επαρχιωτισμός στο έπακρο και του χειρίστου είδους. Και με το βλέμμα μονίμως στραμμένο στις επόμενες εκλογές αντί για τις επόμενες γενιές.
Μια ματιά στη Βουλή του παρελθόντος και η σύγκριση με το σήμερα προκαλεί θλίψη. Αντί για έναν Ηλία Ηλιού, έναν Λεωνίδα Κύρκο, έναν Μιχάλη Παπαγιαννάκη, βλέπουμε σήμερα έναν Φάμελλο, μια Κωνσταντοπούλου, έναν Χαρίτση. Αντί για μια Αμαλία Φλέμινγκ, έναν Αλευρά και μια Μελίνα Μερκούρη, βλέπουμε έναν Μάντζιο, έναν Δουδώνη, μια Λιακούλη. Κι απ’ την άλλη μεριά βεβαίως αντί για έναν Σπύρο Θεοτόκη κι έναν Σπύρο Μαρκεζίνη, βλέπουμε έναν Βελόπουλο, έναν Νατσιό και κάτι άλλους γραφικούς.
Καμία έκπληξη. Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει. Και η παρακμή της πολιτικής δεν αφορά μόνο στην αντιπολίτευση αλλά έχει προφανώς οριζόντια πολιτική διαστρωμάτωση. Αν τα πάρει κανείς με τη σειρά, παράκμασε πρώτα η Παιδεία και μετά η κοινωνία. Και η πολιτική δεν θα μπορούσε φυσικά να μείνει ανεπηρέαστη.
Κι εκεί θα’ πρεπε κάποτε να εστιάσουμε.
