Ουδείς γνωρίζει αν, πότε και πως θα διεξαχθεί το πολυθρύλητο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο επιζητούν στελέχη του κόμματος αλλά αποφεύγει, μέχρι ώρας, ο Αλέξης Τσίπρας. Ο φόβος των… τάσεων και των ενδεχόμενων εσωκομματικών ερίδων καθιστά δυσεπίλυτο σταυρόλεξο την κορυφαία κομματική διαδικασία με τον επικεφαλής της Κουμουνδούρου να αναζητεί εκ των προτέρων συμφωνία «εκεχειρίας».
Οι διαφορετικές θέσεις και προθέσεις των φυλών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν έντονο προβληματισμό. Πολύ, δε, περισσότερο τη στιγμή κατά την οποία οι εσωκομματικές διαφωνίες και συγκρούσεις παραμένουν στο προσκήνιο παρά την προσπάθεια που γίνεται σε διαρκή βάση και την επαναστατική γυμναστική (στο πλαίσιο της συσπείρωσης) να διατηρηθούν οι ισορροπίες.
Ο Αλέξης Τσίπρας 26 μήνες μετά τις εκλογές έχει χάσει την ευκαιρία που είχε για ένα αναίμακτο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα και τώρα βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αναζητεί τρόπους ώστε να αποφευχθούν συγκρούσεις ανάλογες με αυτές που κατά διαστήματα έχει προαναγγείλει και ο στενός του συνεργάτης Παύλος Πολάκης με χρονικό ορίζοντα το συνέδριο.
Το γεγονός πως η θητεία της κυβέρνησης ξεπέρασε το μισό της συνταγματικής πρόβλεψης καθιστά όμηρο την… αξιωματική αντιπολίτευση με τον επικεφαλής της να είναι πλέον αναγκασμένος, έχοντας χάσει αρκετό χρόνο για αναβάθμιση της πολιτικής του και των εκφραστών, να συμπορεύεται και με όσους θεωρούνται βαρίδια από τον ίδιο και τους συνεργάτες του.
Όσο ο χρόνος περνά τόσο περισσότερο δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας χάνει οποιαδήποτε δυνατότητα αντιπαράθεσης στο εσωτερικό πεδίο και υποχρεούται να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Αδυνατώντας, δε, να ακολουθήσει και μία άλλη ρητορική αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση ξανακόβει στο ίδιο πατρόν με αυτό της περιόδου των μνημονίων αντιμνημονίων την όποια αντιπολιτευτική του στάση.
Εξ ου και η επαναφορά των συνθημάτων περί ακροδεξιάς κυβέρνησης (αφήγημα χωρίς ακροατές όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις όπου για παράδειγμα η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη υπερβαίνει το 51 στο χώρο του κέντρου και της κεντροδεξιάς) και του φόβητρου του «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού» με αναφορές σε ελίτ και διαχωρισμούς τάξεων.
Στο πλαίσιο αυτό οι συναντήσεις στενών του συνεργατών με στελέχη των διαφόρων τάσεων που δραστηριοποιούνται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης γίνονται όλο και πιο συχνές. Στόχος να υπάρξει κοινή συμφωνία για… χαμηλούς τόνους στο συνέδριο όταν και αν τελικά αυτό γίνει.
Κύριο μέλημα της ηγετικής ομάδας που τον πλαισιώνει και του ίδιου είναι ένα αναίμακτο συνέδριο, χωρίς εντάσεις και με μια εικόνα συσπείρωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφεύγει συγκρούσεις με στελέχη του που ορισμένες φορές αμφισβητούν τις αποφάσεις του.
Αυτός είναι και ο λόγος που λαμβάνει αποφάσεις αναφορικά με τη στάση του κόμματος σε μείζονος σημασίας ζητήματα που φτάνουν στη Βουλή και αφορούν μεταρρυθμίσεις ή καίριες παρεμβάσεις της κυβέρνησης.
Η περίπτωση της Ελληνογαλλικής συμφωνίας αποτελεί παράδειγμα των φοβικών συνδρόμων έναντι των τάσεων και των φυλών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι που επικαλείται ο Αλέξης Τσίπρας για να καταψηφίσει τη συμφωνία δείχνουν ξεκάθαρα προσχηματικοί. Και ναι, μεν, εντάσσεται κατά πολλούς στη λογική του «όχι σε όλα» και της ευθείας αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, υπάρχουν όμως πίσω από τις λέξεις και άλλα ίσως πιο σοβαρά για την ηγεσία της Κουμουνδούρου προβλήματα.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας σύρεται στην αρνητική ψήφο ή στο παρών εντός βουλής. Έφτασε στο σημείο να δηλώσει παρών στη συμφωνία Ελλάδας Αιγύπτου αλλά και να καταψηφίσει τη σύμβαση για τους υδρογονάνθρακες που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είχε προωθήσει.
Οι δικαιολογίες πολλές. Η βασική αιτία όμως η στάση των τάσεων του κόμματος που αδυνατούν επί της ουσίας να ομονοήσουν σε βασικές στρατηγικές δείχνοντας με τον τρόπο αυτό πως ένα συνέδριο κάθε άλλο παρά πανηγυρικό χαρακτήρα θα έχει.
Στη συμφωνία με τη Γαλλία, δε, τα όσο αναφέρουν και κορυφαία στελέχη του δείχνουν πως ο Τσίπρας ακολουθεί την πρακτική του «ναο» σε όλους εντός της Κουμουνδούρου. Για παράδειγμα πως θα μπορούσε να υπερψηφίσει μια συμφωνία που χαρακτηρίζεται ιστορική και χαιρετίζεται σε διεθνές επίπεδο τη στιγμή που ο Νίκος Φίλης (και δεν είναι ο μόνος) δηλώνει ότι «Στην περιοχή μας υπάρχουν άλλοι πολύ πιο ισχυροί διεθνείς «παίκτες» από τον ταπεινωμένο, λόγω της συμφωνίας ΑUKUS, Μακρόν. Κρατούν τον βασικό ρόλο, μετρώντας τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τις ιμπεριαλιστικές τους επιδιώξεις.» Η ότι Είναι κάτι σαν το γαλλικό ροκφόρ που μας χώνει πιο βαθιά στη φάκα των εξοπλισμών και της ανέμελης (για μια ακόμη φορά) υπερχρέωσης» και θέτει ως κυρίαρχο θέμα τη λογική βούτυρο ή κανόνια
Υπενθυμίζεται πως ο Φίλης δεν ακολούθησε τη γραμμή που υποτίθεται πως όρισε ο Αλέξης Τσίπρας τον Μάρτιο για το Ελληνικό και μάλιστα είχε εκδώσει και σχετική ανακοίνωση
Πως για παράδειγμα θα έπειθε ή θα πείσει τη νεολαία του κόμματος, που στηρίζει τη λογική του δεν υπάρχουν σύνορα, αλλά και τους δικαιωματιστές για την αναγκαιότητα των εξοπλισμών. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό με την αναβάθμιση των F-16 υπήρχε στη μέση η συγκολλητική ουσία που λέγεται εξουσία η οποία τώρα όχι μόνο έχει εκλείψει, δείχνει ταυτόχρονα και πολύ μακρινή για τα στελέχη του κόμματος.
Σε κάθε περίπτωση οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη προσπάθεια για μια συμφωνία χαμηλών τόνων ώστε μετά να οριστεί και ο χρόνος διεξαγωγής ενός συνεδρίου που θα καταλήξει σε ψηφίσματα Light με ελάχιστες δόσεις αυτοκριτικής και συνθήκες ανάλογες με αυτές που επικράτησαν στην προγραμματική συνδιάσκεψη του Ιουλίου.
Μια εξέλιξη που ουσιαστικά αποδομεί και την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα και των προεδρικών να μετουσιωθεί το κόμμα σε αρχηγικό, πρός όφελος της τάσης της Ομπρέλας και παλαιών κομματικών που εμμένουν σε μια λογική ενός προσώπου «πρώτου μεταξύ ίσων»...
