Η πολιτική απουσία στη Μητρόπολη
Ούτε ένας από τους αρχηγούς των κομμάτων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς δεν παρέστη στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, στη Μητρόπολη. Ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΚΚΕ, ούτε Νέα Αριστερά. Και όχι μόνο οι αρχηγοί, αλλά ούτε και τα γνωστά στελέχη.
Αυτό δεν είναι απλώς ένδειξη ηθικής μικρότητας. Είναι δείγμα του στενού διανοητικού και πολιτικού τους ορίζοντα.
Μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που σπάνια χάνει ευκαιρία να ξεχωρίσει, είχε το θάρρος να εμφανιστεί.
Η «πυρηνική καταστροφή» της διαπαιδαγώγησης
Οι παλαιότεροι - εμείς του ’60 και της Μεταπολίτευσης - γνωρίζουμε την «πυρηνική καταστροφή» που προκαλεί στα εγκεφαλικά κύτταρα η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση.
Η συνεχής επανάληψη τσιτάτων αφαιρεί την ικανότητα κρίσης και σκέψης, όπως κάνουν ορισμένες ανατολικές θρησκείες που επιβάλλουν στους μοναχούς να επαναλαμβάνουν αδιάκοπα «μάντρας».
Έτσι επιτυγχάνεται η απόλυτη χειραγώγηση - η παύση της σκέψης.
Γι’ αυτό, όταν το 2015 φωνάζαμε πως όσοι δεν έχουν περάσει από την Αριστερά δεν διανοούνται πόσο επικίνδυνοι μπορούν να αποβούν οι αριστεροί όταν αποκτήσουν εξουσία, δεν υπερβάλλαμε.
Η Χάνα Άρεντ το τεκμηρίωσε στην πραγματεία της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ»: το κακό συχνά γεννιέται όχι από το πάθος, αλλά από τη ρουτίνα και την υπακοή.
Ο Τσίπρας και η χαμένη ευκαιρία
Ο Αλέξης Τσίπρας, που επιχειρεί να επαναλανσαριστεί ως «Ντε Γκολ» της Κεντροαριστεράς, έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία να δείξει τη μεταμέλεια και την μετεξέλιξή του - από «ψέκι» που συναγελαζόταν με ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, σε έναν κεντροαριστερό πολιτικό που έχει συμφιλιωθεί με τις ρίζες του.
Ο καθρέφτης της Αριστεράς
Γιατί η Αριστερά μισεί τον Σαββόπουλο;
Γιατί αποτέλεσε τον καθρέφτη της. Τον καθρέφτη μέσα στον οποίο έβλεπε καθημερινά την αδυναμία της να αλλάξει, να εξελιχθεί, να ωριμάσει.
Ο Σαββόπουλος έδωσε σε όσους ήθελαν να προχωρήσουν την ηθική δύναμη και τη διανοητική ευχέρεια να το κάνουν.
Όπως έγραψε ο ίδιος:
«Κι εμείς που αριστερίσαμε, ποιο τάχα ήταν το λάθος;
Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος».
Από τον εφιάλτη στο πάθος
Ο σοσιαλισμός, μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας στις αρχές του ’90, αποδείχθηκε εφιάλτης.
Οι έντιμοι κομμουνιστές της Δύσης, όπως το ΚΚ Ιταλίας, αυτοδιαλύθηκαν. Οι υπόλοιποι παρίσταναν πως τίποτα δεν συνέβη, αν και το οικοδόμημά τους είχε θαφτεί βαθιά στη γη.
Τι απομένει λοιπόν σε κάποιον που θυσίασε χρόνια, ίσως και τη ζωή του, για μια ψευδαίσθηση;
Η ηδονή του πάθους, η ειλικρίνεια της παραδοχής.
Ο Σαββόπουλος, με τους στίχους και τις μελωδίες του, άνοιγε διαδρόμους διαφυγής σε όσους αισθάνονταν εγκλωβισμένοι. Για τους «ερυθροφρουρούς» της Αριστεράς, αυτό ήταν ιεροσυλία.
Έμοιαζε με κάποιον που ανοίγει τρύπες στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Το μονοπώλιο
Το άλλο έγκλημά του; Αμφισβήτησε το μονοπώλιο του πολιτισμού.
Πέρα από όλα, η Αριστερά μισεί τον Σαββόπουλο γιατί αμφισβήτησε το προνομιακό της πεδίο εξουσίας: τον πολιτισμό. Όπως σημείωσε ο Μ.Π. στα κοινωνικά δίκτυα: «Από τις συναυλίες του Θεοδωράκη στα γήπεδα μέχρι την τραπ των «γύφτων», η Αριστερά ήθελε πάντα να ελέγχει το αφήγημα, τις λέξεις και τα νοήματα, να περνά το μήνυμά της».
Ο Σαββόπουλος της ξέφυγε.
Και αυτό δεν θα του το συγχωρέσει ποτέ.
Ακόμη κι όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν γνώρισε ποτέ το μίσος που γνώρισε ο Σαββόπουλος. Οι λόγοι είναι προφανείς.
Υ.Γ. 1 – Η Άρεντ και η κοινοτοπία του κακού
Στην πραγματεία της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: Η κοινοτοπία του κακού» (1963), η Χάνα Άρεντ, παρακολουθώντας τη δίκη του ναζιστή Άντολφ Άιχμαν, κατέρριψε το στερεότυπο του «δαιμονικού εγκληματία».
Είδε όχι ένα τέρας, αλλά έναν κοινό άνθρωπο, υπάκουο στις εντολές, χωρίς κριτική σκέψη ή ηθική αυτονομία.
Το κακό, υποστήριξε, δεν προϋποθέτει πάντα σαδισμό.
Μπορεί να γεννιέται από τη ρουτίνα, τη συμμόρφωση, την απουσία σκέψης.
Κι όταν οι άνθρωποι σταματούν να κρίνουν και να αντιστέκονται, τότε το κακό επαναλαμβάνεται - αθόρυβα, μηχανικά, «τετριμμένα».
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Ιθάκη ή Σπιναλόγκα;
Αγαπητέ κύριε Στούπα,
Η έμπνευση για το παρακάτω ήρθε από το άρθρο σας «Ιθάκη ή Σπιναλόγκα;».
Αριστοφάνους Μυθολογία
Χορός - Ιθάκη πρόσεξε καλά/ Ο τέως καταφθάνει/ Να σε γεμίσει φούμαρα/ Και Ρώσικο λιβάνι.
Βδελυκράτης - Οι χορευτές Ιθάκη μου/ Πάντα το ίδιο λένε/ «Παραμονεύει το κακό»/ Και όλο μυξοκλαίνε.
Οι Μούσες σε αποκαλούν/ Θεά του Ιονίου/ Μα τούτοι οι κακόπιστοι/ Κόρη του μνημονίου.
Ιθάκη μου, Ιθάκη μου,/ Πλησίασε η ώρα/ Πάλι να ξανασμίξουμε/ Σου έρχομαι με φόρα.
Εκ γενετής πολύτροπος/ Αγωνιστής και κλέφτης/ Άσσος στη διαπραγμάτευση/ Περήφανος και ψεύτης,
Σου έρχομαι Ιθάκη μου/ Και πάλι να χορέψω/ Με τα πιστά συντρόφια μου/ Να ξαναβασιλέψω.
Στο παρελθόν μου έτυχαν/ Στραβά και κακουχίες/ Μα όλα τα ξεπέρασα/ Με φαυλοπανουργίες.
Της Κίρκης τα καμώματα/ Της Καλυψώς τα νάζια/ Χρειάστηκαν μυαλό γερό/ Μ' ατσάλινα γρανάζια.
Σειρήνες με γλυκές φωνές/ Κόντεψαν να με φάνε/ Γοργόνες, άγρια τέρατα/ Στον Άδη να με πάνε.
Έχασα φίλους χίλιους-δυό/ Στα μαγικά ματζούνια/ Δεν πρόσεξαν τι έτρωγαν/ Και γίνανε γουρούνια.
Κάτι λωτούς που έφαγα/ Κάπου σ' ένα παλάτι/ Με κάνανε και ξέχασα/ Του κύκλωπα το Μάτι.
Τις αδελφές λησμόνησα/ Άλλο και τούτο πάλι/ Πρέσπα τη λέγαν τη μικρή/ Πρέσπα και τη μεγάλη.
Πως έκλεισαν οι τράπεζες/ Ούτε κι' αυτό θυμάμαι/ Τ' αφεντικό για το πουγκί/ Με βρήκε να κοιμάμαι.
Έχω ξεχάσει πιό πολλά/ Δεν έχει σημασία/ Αυτό που θέλω τώρα δα/ Είναι η εξουσία.
Αυτήνε θέλουν κι' οι χαζοί/ Οι άσωτοι μνηστήρες/ Να κυβερνούν; ανάξιοι/ Όλοι ψευτοσωτήρες.
Μπροστά είν' ο Αντίνοος/ Ο Έλατος πιό πάνω/ Το σχέδιό μου είν' απλό/ Να 'ρθω να τους ξεκάνω.
Με λάσπη, βέλη και καρφιά/ Θα βρω τις ευκαιρίες/ Για να τους μπλέξω αλύπητα/ Σε μαύρο-σκευωρίες.
Θα φέρω όπλα ισχυρά/ Που έχω μα και που 'χα/ Θα χω και πλεονέκτημα/ Με τα καινούργια ρούχα.
Οι αρετές μου θα φανούν/ Στο κέντρο της αρένας/ Κι' ας είπα στο Πολύφημο/ Πως είμαι ο Κανένας.
Τη δούλα την Ευρύκλεια/ Αυτή μόνο φοβάμαι/ Τη τρέμω σαν τη σκέφτομαι/ Όπου βρεθώ και να 'μαι.
Αυτή με ξέρει από παιδί/ Γνωρίζει ό,τι κρύβω/ Τις πονηριές, τα κόλπα μου, Ποιος είμαι και πως στρίβω.
Στο μέγαρο η είσοδος/ Έχει γεμίσει χόρτα/ Γι' αυτό λοιπόν θα κάνω ντου/ Απ' την αριστερή τη πόρτα.
Κι' αν δεν με θέλει ο λαός/ Θα σκάψω μία γούβα/ Να πέσω μέσα να χαθώ/ Αλλιώς θα πάω Κούβα.
Αριστοφάνης, Φιλίππου Κυδαθηναίων
