Πόσο γλυκά τα λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν αντιμετωπίζουν έντρομα το φάσμα της κατάρρευσης και το ζοφερό ενδεχόμενο το κόμμα τους να μείνει εκτός Βουλής! Ένας εξ αυτών έγραφε χθες σε ιστοσελίδα : «Είναι η ώρα πιστεύω να σταματήσουμε στον ευρύτερο χώρο μας τις διαιρέσεις και τις διασπάσεις και να μιλήσουμε για αθροίσματα.
Και συνέχιζε διδακτικά: « Είναι ώρα να δουλέψουμε όλοι μαζί για το κοινό μας μέλλον. Είναι πρωτοφανές να συμφωνεί όλη η αντιπολίτευση ότι η χώρα έχει μια αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβέρνηση και να μην μπορεί να συνεννοηθεί μεταξύ της και στις δημοσκοπήσεις το πρώτο κόμμα να έχει διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο».
Μα η τελευταία φράση είναι δηλωτική της ακαταληψίας που διέπει την ευρύτερη Κεντροαριστερά στην οποία απευθύνεται το στέλεχος. Αποφάσισαν μόνοι τους ότι η κυβέρνηση είναι «αποτυχημένη και επικίνδυνη», αλλά ο λαός τον οποίο προσπαθούν να διασώσουν φέρνει «στις δημοσκοπήσεις το πρώτο κόμμα να έχει διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο».
Το γιατί διατηρείται αυτή χαώδης διαφορά, μετά από έξι χρόνια Νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης, δεν τους απασχολεί. Γιατί αν τους απασχολούσε θα έπρεπε να υποβάλλουν εαυτούς στη βάσανο της αυτοκριτικής για τα παρελθοντικά πεπραγμένα αλλά και την αξιοπιστία και βιωσιμότητα των προτάσεων που υποβάλλουν στο κοινωνικό σύνολο.
Δεν θα αναφερθούμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα στις προτάσεις, μερικές παράλογες, για την σύσταση Προανακριτικής για τα Τέμπη. Το θέμα της κριτικής έχει εξαντληθεί και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας τη Βουλή με τις 14 κάλπες αναμενόταν τις πρωινές ώρες.
Πρόσφατο παράδειγμα της αδυναμίας να υπερκεράσουν την κυβέρνηση ήταν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τις απάτες στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Ένα σκάνδαλο καθαρόαιμα ελληνικό απέναντι στους «κουτόφραγκους» της ΕΕ, οι οποίοι επί 50ετία έχουν τροφοδοτήσει με πακτωλούς χρημάτων την ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση τα ελληνικά νοικοκυριά.
Ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με το πρόσχημα τη διάσωση των ευρωπαϊκών ενισχύσεων το 2015, έδωσε προσωρινά τη δυνατότητα σε κτηνοτρόφους να δηλώνουν βοσκοτόπια σε περιοχές πολύ μακριά από τις σταβλικές τους εγκαταστάσεις. Στη συνέχεια εμπλουτίστηκε το 2017 με διατάξεις που επέτρεπαν την ενεργοποίηση δικαιωμάτων ενίσχυσης και σε βοσκοτόπους… χωρίς ζώα, έτσι που μπορούσε και κάποιος μη κτηνοτρόφος να δηλώνει έκταση ως βοσκότοπο και να παίρνει επιδοτήσεις!
Φαίνεται ότι η ριζοσπαστική Αριστερά αφομοίωσε γρήγορα τα κόλπα του «παλιού συστήματος». Αλλά και η ΝΔ το απογείωσε. Δηλώθηκαν πολλαπλάσια βοσκοτόπια και όταν συνεπείς δημόσιοι υπάλληλοι ενδιαφέρθηκαν να διαπιστώσουν την εύκολη παροχή μη δικαιολογητέων ποσών, απλώς… μετατέθηκαν!
Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ έρχεται από την παλιά Ελλάδα αλλά συνεχίστηκε μετά το 2019 από θύλακες της παλιάς ΝΔ. Τις πρώτες διδαχές βέβαια είχε δώσει το ΠΑΣΟΚ με το περίφημο «σκάνδαλο του καλαμποκιού». Τότε που παρανόμως ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Ν. Αθανασόπουλος ελληνοποίησε χιλιάδες τόνους γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, με σκοπό την είσπραξη κοινοτικών επιδοτήσεων και υψηλότερων τιμών πώλησης – πάντως όχι προς ίδιόν του όφελος.
Και όταν οι κοινοτικοί μας έπιασαν στα πράσα και άρχισαν τους ελέγχους, ο αρμόδιος αναπληρωτής …θιγμένος δήλωσε στους Ευρωπαίους ελεγκτές: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εσείς τρώγατε βελανίδια»!
Όμως και η νέα Ελλάδα με την ίδια κουτοπόνηρη παλαιϊκή μικροκομματική αντίληψη το αντιμετωπίζει. Ούτε η κυβέρνηση ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις λάβρες ανακοινώσεις τους κατά της κυβέρνησης, ζήτησαν το πολύ απλό και δίκαιο: Οι αποδοχείς των χρημάτων να τα επιστρέψουν.
Και μόνο σε καμιά εκπομπή, όταν ζοριζόταν κάποιο στέλεχος, έλεγε με μισή καρδιά «ναι να τα επιστρέψουν». Τέτοια επίσημη θέση στις αυστηρές ανακοινώσεις τους, δεν διατυπώθηκε. Τους συγκρατούσε η μικροπολιτική κουτοπονηριά των χαμένων ψήφων. Τους βόλευε να βρίζουν την κυβέρνηση αλλά τα άνω 400 εκατομμυρίων επιστρεπτέων ευρώ, να τα πληρώσει το ελληνικό δημόσιο. Δηλαδή όλοι μας, για να μη χάσουν τα κόμματα την ψήφο των ωφελημένων.
Και όμως αυτή η θέση θα έδειχνε το νέο πολιτικό ήθος που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Δεν γνωρίζομε αν θα είχαν δημοσκοπικό αντίκρυσμα. Αλλά δεν είχαν και τίποτα να χάσουν. Πόσο πιο χάλια θα πήγαιναν;
