Του Γιάννη Σιδέρη
Υπήρξε το εξευτελιστικό «ναι» μετά το αποθεωτικό «όχι» στο παράλογο δημοψήφισμα, υπήρξε η υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, υπήρξε ο σχολαστικός έλεγχος των εκπροσώπων των δανειστών, έστω και αν… τραβολογούνταν (δανειστές και υπουργοί), σε πολυτελή ξενοδοχεία, μακράν από τη θέαση του πόπολου, στο οποίο υπερηφάνως έλεγαν πως δεν τους δέχονται στα γραφεία τους, εν αντιθέσει με τους προηγούμενους, τους προδότες γερμανοτσολιάδες.
Παρόλα αυτά τα συμβιβαστικά, και με όλα αυτά, ακόμη έδιναν την εντύπωση μιας-κάποιας «αντίστασης».
Η κυβέρνηση, αφού είχε μια πορεία με διαδοχικούς σταθμούς ήττας από το Ιανουάριο, κατέληξε σε ένα νομοσχέδιο, το «παράλληλο πρόγραμμα», που ήταν μια φτωχή, πολύ ξεθωριασμένη, αντανάκλαση του προγράμματος Θεσσαλονίκης.
Ο στόχος ήταν να περισώσει τα ράκη του πολυδιαφημισμένου, πέρυσι τέτοιο καιρό, κοινωνικού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και να διασκεδάσει την κατάρρευση του προγράμματος Θεσσαλονίκης. Αφετέρου σκοπός ήταν να δώσει ένα μήνυμα παρηγορητικό προς την κοινωνία, ώστε αυτή να νιώσει ότι πέραν της σκληρότητας της μνημονιακής πορείας, υπήρχαν εναπομείναντα ψήγματα ευαισθησίας. Ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο «παράλληλο πρόγραμμα» ήταν θετικό για τους χειμαζόμενους πολίτες, έστω και αν η αποτελεσματικότητά του ήταν ασπιρίνη σε καρκινοπαθείς...
Και όμως, πρωτοφανές στα χρονικά, το απέσυρε αφού ήδη είχε συζητηθεί στην αρμόδια επιτροπή, ενώπιον και των ενδιαφερόμενων φορέων!
Κοστολογημένο το «παράλληλο πρόγραμμα»
Το πρόγραμμα προχείρως είχε κοστολογηθεί από το οικονομικό επιτελείο στα 100 εκατομμύρια ευρώ, ένα ποσό ανεκτό και από τους κέρβερους του κουαρτέτου, οι οποίοι θα μπορούσαν να συναινέσουν, μια και στα δισεκατομμύρια που παίζονται, δεν συνιστούσε καμιά σοβαρή εκτροπή του προγράμματος. Λίγη συνεννόηση και διπλωματία απαιτούσε.
Αλλά πρυτάνευσε η λογική του κραυγαλέου αντιμνημονιακού και στομφώδους λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κατά τεκμήριο σοβαρός κ. Δραγασάκης έγραφε στο twitter: «Παράλληλο Πρόγραμμα είναι ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την παραγωγική ανασυγκρότηση και το νέο κοινωνικό κράτος», και «το παράλληλο Πρόγραμμα δεν είναι κάποια μέτρα ανακούφισης. Είναι το σχέδιο μας για την Ελλάδα» (σ.σ. με τα ψιλά των 100 εκατομμυρίων δύσκολο να γίνει σχέδιο για την Ελλάδα!). Πρυτάνευσε επίσης το πνεύμα του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, του σιγά μη δώσουμε λόγο στους δανειστές, θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες, ή όπως το είπε ο κ. Κατρούγκαλος «δεν συγκυβερνούμε τη χώρα με τους δανειστές»…
Να που τελικά την συγκυβερνούν…
Ισχυρίζεται το Μαξίμου επίσης, ότι εν πολλοίς, από τα κοστολογημένα μέτρα του νομοσχεδίου: κάποια ήταν δημοσιονομικώς ουδέτερα, κάποια θα χρηματοδοτούντο με πόρους που είχαν περισσέψει από το '15, και όσα δεν ήταν κοστολογημένα, οφειλόταν στην τεχνική αδυναμία της κοστολόγησης, όπως ας πούμε η διασύνδεση των Ληξιαρχείων.
Το κουαρτέτο δεν είχε ενημερωθεί επισήμως, δεν είχε συναινέσει, έμαθε σχεδόν από τα Μέσα Ενημέρωσης για το «παράλληλο πρόγραμμα», και έδωσε εντολή να παγώσει – η πλέον λογικοφανής εξήγηση γι' αυτό είναι ότι έστειλε μήνυμα ενόψει της άλλης, σοβαρής μονομερούς ενέργειας που προετοιμάζει η κυβέρνηση, της αύξησης των εργοδοτικών εισφορών για το ασφαλιστικό. Προφανώς χωρίς συνεννόηση με το κουαρτέτο, προδικάζεται η τύχη της…
Φταίει η αντιπολίτευση!
Πέραν της αντίδρασης των θεσμών, πρόσθετος λόγος που επικαλείται το Μαξίμου και δικαιολογεί το «Πάγωμα και όχι απόσυρση» του νομοσχεδίου, είναι …η αντίδραση της αντιπολίτευσης. Υποστηρίζουν ότι αν η αντιπολίτευση δεν είχε αποχωρήσει για λόγους «επί του διαδικαστικού», το νομοσχέδιο θα προχωρούσε!
Σε κάθε περίπτωση το νομοσχέδιο και ο τρόπος που εισήχθη, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι το τελευταίο σκίρτημα της αντιμνημονιακής ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε επανάληψη θα εμπεριέχει ποσοστό κινδύνου, καθώς έρχεται το ασφαλιστικό με τις εργοδοτικές εισφορές και την πρόθεση της κυβέρνησης για μονομερή θέσπισή τους. Επειδή εκεί το διακύβευμα είναι πλέον πολύ μεγαλύτερο, δεν θα αφορά εντυπώσεις αλλά και ουσία – μια ουσία που θα άπτεται ακόμη και της ύπαρξη της κυβέρνησης, αναμένουμε να διαπιστώσουμε αν η κυβέρνηση θα αντιδράσει κατά τον ίδιο τρόπο του «δεν συγκυβερνά τη χώρα με το κουαρτέτο», ή θα προτιμήσει να συνεννοηθεί μαζί του.
Τις δεσμευτικές υπογραφές της στο μνημόνιο τις έχει βάλει. Οι ρητορικές εξάρσεις της συνήθως της φέρνουν ήττες...
