Λεπτεπίλεπτες αριστερές γραφίδες που είναι «με τον άνθρωπο» δυσαρεστήθηκαν με την συμφωνία ανταλλαγής ομήρων που επιτεύχθηκε μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Από τα καλοβαλμένα δημοσιογραφικά ταμπούρια τους χαρακτήρισαν «κακή» την συμφωνία, γιατί με αυτή η Χαμάς χάνει το διαπραγματευτικό της χαρτί!
Οι όμηροι δεν ήταν ανθρώπινες υπάρξεις που βασανίζονταν, δυστυχούσαν, πονούσαν και αγωνιούσαν στα ανήλιαγα μπουντρούμια της Χαμάς. Δεν ήταν όντα που μετατρέπονταν σε σάρκινα και ψυχολογικά ερείπια. Ήταν εργαλεία, όπλα διαπραγματευτικής δύναμης, των μεσαιωνικών αλλοπαρμένων του Αλλάχ, προκειμένου να κατισχύσουν επί του Ισραήλ.
Τα ανθρώπινα ερείπια επέστρεψαν, όσα επέστρεψαν, κουβαλώντας μαζί τους και τη φρίκη που βίωσαν, και τους εφιάλτες που θα συνοδεύουν τη ζωή τους. Εφιάλτες που δεν απόδιωξαν ακόμη και μη αιχμαλωτισθέντες επιζήσαντες του μουσικού φεστιβάλ της Nova.
Σαν τον 33χρονο Ρόι Σάλεβ π.χ. που αυτοκτόνησε την Παρασκευή. Μια ημέρα πριν είχε αναρτήσει στο Instagram «Είμαι ζωντανός αλλά όλα μέσα μου είναι νεκρά. Λυπάμαι πολύ, δεν αντέχω αυτόν τον πόνο. Κανείς δεν θα με καταλάβει ποτέ. Παρακαλώ μην θυμώνετε μαζί μου».
Όχι, δεν ξεχνάμε την ερειπωμένη Γάζα και τους χιλιάδες νεκρούς. Μόνο που στις περισσότερες περιπτώσεις αποτέλεσαν την ακούσια ανθρώπινη ασπίδα, σύμφωνα με τους απάνθρωπους επιτελικούς σχεδιασμούς της Χαμάς.
Και όσοι δεν πιστεύουν ότι οι Χαμασίτες λειτουργούν έτσι, αυταπόδεικτη απόδειξη είναι οι κατά καιρούς επιθέσεις αυτοκτονίας. Νέα παιδιά ζώνονται εκρηκτικά και ανατινάζονται, ώστε μαζί με τους «εχθρούς» (σε εισαγωγικά η λέξη γιατί συνήθως πρόκειται για άσχετους πολίτες και όχι στρατιωτικούς στόχους), κάνουν παρανάλωμα τη ζωή τους, με την ελπίδα στα πιλάφια και τις παρθένες του Αλλάχ.
Οι τραγικές συνθήκες στις φυλακές της Χαμάς και οι δύσκολες προφανώς, όπως για κάθε φυλακισμένο, των Παλαιστινίων στις ισραηλινές φυλακές, δείχνουν την αμετροεπή ρηχότητα των ισχυρισμών των… θαλασσοπόρων αριστερών αγωνιστών της «Φλοτίλα» που «απάχθησαν» από τις δυνάμεις του Ισραήλ.
Που… βασανίστηκαν αγρίως λέει, αφού οι Ισραηλινοί δεν τους πρόσφεραν αρκετό φαγητό, δεν τους μιλούσαν με ευγένεια, και τους είχαν εκθέσει σε… ισχυρό κλιματισμό (!) ενώ τους είχαν «δεμένα τα χέρια για έξι ώρες» - με χειροπέδες (Πέτη Πέρκα, «βουλεύτρια» της Νέας Αριστεράς).
Είναι οι ίδιοι που δεν έχυσαν δάκρυ για τα σκοτωμένα και τα απαχθέντα από τον Ρωσικό στρατό παιδιά της Ουκρανίας, τις καταπιεσμένες γυναίκες του Ιράν (μετράει μόνο η δυτική πατριαρχία όχι ο ισλαμικός μεσαιωνισμός), τις κοπέλες που απαγάγει η Μπόκο Χαράμ και τα χωριά τους εξαφανίζει με φωτιά και θάνατο, το μακελειό στο θέατρο Bataclan και του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι, και όλη την αιμάτινης αλυσίδα σε άλλα μέρη της Ευρώπης, από Άραβες τρομοκράτες.
Η αξία βρίσκεται στο ότι όλοι οι δολοφόνοι δρουν κατά της Δύσης. Και οι αριστεροί τους λατρεύουν γι’ αυτό σε αυτοκαταστροφικό σημείο. Μέχρι και την Αλ Κάϊντα «κατανοούσαν» παλιότερα ως αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη, την ώρα που ο υπαρχηγός της Ayman al Zaswahiri σε τηλεοπτικά μηνύματά του διακήρυττε ότι πρώτα θα περάσει από λεπίδι τους Αμερικανούς και τους κομμουνιστές, γιατί είναι άθεοι.
Κάτι που πραγμάτωσαν οι Μουλάδες του Ιράν που υπερασπίζονται οι Αριστεροί. Κατ’ εντολήν του Χομεϊνί, εκτελέστηκαν μαζικά το 1988 (και χαρακτηρίστηκε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας), αρχηγοί και χιλιάδες μέλη του κομμουνιστικού Τουντέχ, μαζί με στελέχη των ανταρτών Φενταγίν. Όλοι τους είχαν βοηθήσει τους Μουλάδες στην επανάσταση κατά του Σάχη, αλλά είχαν ένα θανάσιμο μειονέκτημα: Ήταν κοσμικοί!
Οι αριστεροί έδωσαν τον τόνο από στείρο αντι-δυτικισμό, αλλά ακολούθησαν χιλιάδες άλλοι νέοι στη Δύση, που «πολιτογραφήθηκαν» ως free Palestine. Η Χαμάς έγινε… trendy.
Ευαίσθητοι Influencers, θαμώνες του tit tok, του «Χ» και του facebook, συναισθηματικοί ή ιδεοληπτικοί ερασιτέχνες αρθρογράφοι, άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την ιστορία του Μεσανατολικού, επιδόθηκαν σε μονομερή και μονομανή απαλλαγή της Χαμάς.
Μέχρι και η LGBT+ κοινότητα διαδήλωσε υπέρ της γιατί «Ο Αλλάχ έχει ανοχή, αγαπάει την ελευθερία και την συμπερίληψη» - που αν τους έβλεπαν οι Χαμασίτες στον τόπο τους θα τους πετούσαν από τις ταράτσες.
Είναι σίγουρο ότι θα προτιμούσαν να μην παραδοθούν οι όμηροι. Τώρα η Χαμάς έχασε το «διαπραγματευτικό της χαρτί». Τους ζωντανούς ανθρώπους.
Αγαπάνε τα παιδιά, αλλά νιώθουν αμήχανα που χθες τα παιδιά της Γάζας γελούσαν μετά από πολύ καιρό!
