Το ΠΑΣΟΚ μέσα στην απελπισία των αναιμικών ποσοστών του, αποφάσισε να υιοθετήσει το ύφος της αγανάκτησης δέκα χρόνια αφότου αυτή έχει πλέον εκπνεύσει, αφού την απαρνήθηκε και ο εμβληματικός θεράπων της, ο Αλέξης.
Σε ανακοίνωσή του για τις ενεργειακές συμφωνίες που υπεγράφησαν στη χώρα μας, έδειξε μια αντίδραση που ξεπερνάει την κοινή λογική και τη σοβαρότητα που θα άρμοζε σε ένα κόμμα που μοστράρει την ταυτότητα της σοσιαλδημοκρατίας.
Άσκησε κριτική στον Μητσοτάκη, γιατί παρέλειψε να αναφέρει τη συμβολή του ΠΑΣΟΚ σε αυτές. Το πρόβλημα δεν ήταν το παράπονο αλλά το ύφος. Έγραφε η ανακοίνωση: «Ασφαλώς από ένα πρωθυπουργό σε πλήρη πανικό, δεν περιμέναμε να έχει έστω και τη στοιχειώδη πολιτική ευπρέπεια να αναγνωρίσει ότι όλα αυτά για τα οποία πανηγυρίζει είναι έργα του ΠΑΣΟΚ».
Δεν θα μπούμε στην ουσία, καθώς οι ενεργειακές συμφωνίες που υπεγράφησαν από την παρούσα κυβέρνηση είναι και αποτέλεσμα της γεωπολιτικής συγκυρίας, που συνέθεσαν η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και αμερικανική πρόθεση για επίσπευσης του IMEC (India – Middle East- Europe Economic Corridor), δηλαδή του Οικονομικού διαδρόμου που θα συνδέει την Ινδία με τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.
Και ο οποίος IMEC θα είναι ανταγωνιστικός του κινέζικου Belt and Road initiative, και στη γλώσσα μας «πολιτογραφημένος» ως Νέος Δρόμος του Μεταξιού.
Ποιος θα πιστέψει ότι «όλα αυτά είναι έργα ΠΑΣΟΚ», ενώ το κόμμα απουσιάζει δέκα χρόνια από την εξουσία; Σαφώς το ΠΑΣΟΚ έβαλε το αρχικό λιθάρι είτε με τη Ρεβυθούσα (Αναστάσιος Πεπονής), είτε - κυρίως - με τον «νόμο Μανιάτη» το 2011, ο οποίος εκτός από τις ενεργειακές αγορές προέβλεπε και την έρευνα, παραγωγή και μεταφορά υδρογονανθράκων.
Θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ με μια ευπρεπή και ελαφρώς καυστική ανακοίνωση να τα υπενθυμίσει αυτά. Επίσης, ο εμπνευστής του νόμου και νυν ευρωβουλευτής του κόμματος Γιάννης Μανιάτης, τροφοδότησε το ΠΑΣΟΚ με εύληπτα επιχειρήματα. Μιλώντας σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ, κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για μεγάλη καθυστέρηση: «Χάσαμε δέκα χρόνια» ήταν το μότο του.
Αντί αυτών, η ανακοίνωση χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη ως πανικόβλητο. Και τα λέει αυτά ένα κόμμα που το δημοσκοπικό ποσοστό του βρίσκεται στο ήμισυ της ΝΔ και η πρωθυπουργική καταλληλότητα του Μητσοτάκη, είναι τετραπλάσια του Ανδρουλάκη.
Δεν κατανοούν ότι αυτές τις παραληρηματικές πομφόλυγες πρέπει να τις αφήσουν στη Ζωή και τον Φάμελλο, και οι ίδιοι να εκπέμπουν εικόνα σοβαρότητας, χωρίς να δημιουργούν μειδίαμα στο ακροατήριο, παρασυρμένοι από τον αντιμητσοτακισμό των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο;
Αλλά μάλλον ο πανικός βρίσκεται στη μεριά του ΠΑΣΟΚ και τροφοδότης του είναι τα χαμηλά ποσοστά. Τον εκπέμπει ο Νίκος Ανδρουλάκης, δημιουργώντας και αυτός μειδίαμα στο ακροατήριο με την επαναλαμβανόμενη φράση «έστω και με μία ψήφο διαφορά από τη ΝΔ», λες και ζει αποκομμένος από τον κόσμο και δεν διαβάζει ειδήσεις και δημοσκοπήσεις. Αυτό ειπώθηκε δεν έπιασε, τέλειωσε. Πάμε γι’ άλλα.
Τα ανωτέρω δεν αναιρούν τη σωστή προεκλογική απόφαση της αυτόνομης πορείας. Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, η ακίνητη αντοχή του παρά τις εγκαταλείψεις στελεχών αριστερώθεν και δεξιώθεν, δεν του ταιριάζει να γίνει συμπίλημα των ανεμοδαρμένων κομματιών του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, η αυτόνομη πορεία θα κριθεί στον πυρίκαυστο μήνα των δεύτερων εκλογών, όταν η αναγκαιότητα διακυβέρνησης της χώρας θα ωθήσει αρκετούς, έστω και με σφιγμένη καρδιά - ως μη οπαδοί της ΝΔ - να ψηφίσουν Μητσοτάκη.
Και εκεί έγκειται η μελλοντική τραγωδία του ΠΑΣΟΚ. Με τον Μητσοτάκη δεν θα συνεργαστεί, με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συγχρωτισθεί, ενώ αν παρ’ ελπίδα ο Τσίπρας βγει δεύτερος, το ΠΑΣΟΚ θα γίνει ακόλουθο του πρώην πρωθυπουργού (εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα…).
Άγνωστο πόσο θα χαροποιήσει τον «Δούκα των Αθηνών» ο οποίος επιθυμεί στο συνέδριο να δέσει το ΠΑΣΟΚ με... όρκο πίστης για συνεργασία με την Αριστερά. Το λες και αθέατο λάκτισμα κατά του Ανδρουλάκη, αφ’ ης στιγμής παράλληλα θέλει και ανοιχτό το συνέδριο στις εγγραφές μελών για αν αποκτήσει προσβάσεις, επειδή ο κομματικός μηχανισμός είναι υπό την επιρροή του νυν προέδρου.
Θετικός σε συνεργασία με την Αριστερά έχει δηλώσει και ο Παύλος Γερουλάνος, σε μια προσπάθεια δόμησης κεντροαριστερού προφίλ. Και μένει φωνή λογικής η Άννα Διαμαντοπούλου, να επισημαίνει ότι πριν παγιωθεί το πολιτικό σκηνικό θα είναι λάθος κίνηση η ψηφοφορία περί μετεκλογικών συνεργασιών.
Και έχει δίκιο. Τι θα γίνει εάν εκτός από τον Αλέξη κάνει κόμμα η Καρυστιανού (οπότε θα αποψιλωθούν ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή, ενδεχομένως και Βελόπουλος), αλλά και ο Σαμαράς; Τι νόημα έχει μια προεκλογική συμφωνία με τους νυν καταρρέοντες όταν οι παίκτες θα είναι άλλοι;
