Κάλεσμα απελπισίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του συνεδρίου, με επιστολή του στα μέλη του κόμματος. Σε αυτή τα καλεί «να αλλάξουμε το κόμμα μας, να αλλάξουμε ό,τι μας πλήγωσε», ενώ απευθυνόμενος και στην κοινωνία την καλεί σε «ανοιχτό διάλογο».
Η αλλαγή σελίδας για το κόμμα και … τη χώρα, καθώς ο διάλογος και οι προτάσεις για το νέο ΣΥΡΙΖΑ «δεν αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Κάθε άνδρα και γυναίκα που παλεύει με τα προβλήματα μιας δύσκολης καθημερινότητας. Κάθε δημιουργικό πολίτη που θέλει να προοδεύσει και το σύστημα εξουσίας του το απαγορεύει» γράφει.
Έπεα πτερόεντα βέβαια και συγγνωστή ακατανοησία του ειδικού βάρους του κόμματός του, το οποίο παραδέρνει μεταξύ 6-7%. Φυσικά δεν ξεφεύγει από τον φαντασιακό εχθρό που περιχαρακώνει την σκέψη της Αριστεράς: Το σύστημα εξουσίας που απαγορεύει σε κάθε δημιουργικό πολίτη -λέει - να προοδεύσει! Δεν λέει τίνι τρόπω το σύστημα εξουσίας απαγορεύει στους δημιουργικούς πολίτες να προοδεύσουν.
Όντως η κοινωνική κινητικότητα που υπήρξε στα χρόνια το ΠΑΣΟΚ έχει κάπως στομώσει. Αλλά δεν οφείλεται στο ότι το σύστημα εξουσίας τότε ήταν λιγότερο σκληρό, αλλά στην πλουσιοπάροχη ροή κεφαλαίων που έρχονταν από την ΕΟΚ και σκορπίζονταν αφειδώς.
Αποτέλεσμα ήταν να αναπτυχθούν πολλές μικρές επιχειρήσεις μη παραγωγικού χαρακτήρα, που άνθησαν με την συνδρομή και της φοροδιαφυγής. Παράλληλα ανέβηκε συνολικά το βιοτικό επίπεδο του λαού ώστε πέραν της καλοπέρασης (καιρός αστακομακαρονάδας), τα τέκνα του προσανατολίστηκαν μαζικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με σπουδές και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, ώστε να έχουμε για περίπου δυο δεκαετίες την πλέον μορφωμένη γενιά νέων στην ιστορία της χώρας.
Τώρα στον καιρό της παγκοσμιοποίησης και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, η οικονομική ανθηρότητα στενεύει. Το είδαμε αρχικά με τον κόβιντ όπου έσπασαν οι αλυσίδες παραγωγής και διακίνησης προϊόντων, με αποτέλεσμα παγκοσμίως την αύξηση του κόστους παραγωγής και διάθεσης. Στην συνέχεια η ρωσική επίθεση με το στέρεμα του της ροής του φτηνού φυσικού αερίου από την Ρωσία, επέφερε αύξηση του κόστους ζωής στην Ευρώπη, και φυσικά στην ευάλωτη Ελλάδα.
Τα αναφέρουμε αυτά όχι προς δικαιολόγηση της ακρίβειας και του «συστήματος εξουσίας» αλλά ως προτροπή προς την Αριστερά να κατανοήσει ότι μετά τη διάψευση του αντιμνημονίου, υπάρχει δυσπιστία στις θηριώδεις καταγγελίες της και τις αντίστοιχες μεγαλόσχημες υποσχέσεις.
Δεν παραδειγματίζονται από την επιτυχία Μητσοτάκη ο οποίος τους κατατρόπωσε χωρίς να υποσχεθεί σχεδόν τίποτα πριν την εκλογική μάχη του 2019. Απλώς επιστράτευσε την κοινή λογική και φρόντισε να εμπεδώσει αίσθημα εμπιστοσύνης και σταθερότητας. Αλλά αυτά είναι έξω από τον χώρο, το σκεπτικό και τις πρόσκαιρες ανάγκες της Αριστεράς.
Το πρόβλημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλης υφής. Αφορά την οργανωτική πολυδιάσπαση του χώρου και την αστάθεια της δικής του καρέκλας, βλέποντας να αναπτύσσονται κινήσεις που εμπεριέχουν δυναμική αμφισβήτησής του.
Χαρακτηριστική ήταν η μάζωξη της Λούκας Κατσέλη στο σπίτι της, με περίπου 25 στελέχη από τον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, και στόχο την ανασυγκρότηση και το μέλλον του «προοδευτικού» χώρου. Η ίδια ανακοίνωσε ότι τον Σεπτέμβριο προγραμματίζεται κοινή εκδήλωση τεσσάρων «προοδευτικών ινστιτούτων» με στόχο τη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων για την επόμενη ημέρα στην Κεντροαριστερά.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη η δημοσιότητα που απόλαυσε ή μάζωξη ήταν δυσανάλογη του ειδικού της βάρους. Η ίδια η Λούκα Κατσέλη εξελέγη μία μόνο φορά στην ελληνική Βουλή (η πρώτη ήταν κατ’ απονομήν ως βουλευτής Επικρατείας). Παρά την επιστημοσύνη της - την οποία σαφώς δεν κρίνουμε - δεν απέδειξε ότι έχει ογκώδες λαϊκό έρεισμα.
Όσο για του συμμετέχοντες, δεν θα χαρακτηριζόταν ως πολυσυλλεκτική ειδικού βάρους. Υπήρχαν δρώντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπουλου ή ο Νίκος Τεμπονέρας (διαπρύσιος κήρυκας της ενότητας της κεντροαριστεράς), αλλά μόνο συμβολική σημασία είχε η παρουσία του επικεφαλής του ανύπαρκτου «Κόσμος», του Πέτρου Κόκκαλη, ενώ στερείτο ακόμη και ελάχιστου συμβολισμού η παρουσία των παροπλισμένων παλαικοπασόκων Χρ. Κοκκινοβασίλη και Δημ. Πιπεργιά…
Ο Τσίπρας δεν βρίσκεται πίσω από αυτή την πρωτοβουλία. Ωστόσο, η αύρα του πλανιέται στον χώρο καθώς δύο ημέρες πριν την έναρξη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (12 -15 Ιουνίου) επέλεξε το Ινστιτούτο του να διοργανώσει τη 2η Διεθνή Διάσκεψη των Πρεσπών.
Συντροφική… αβρότητα! Γιατί ακόμη και να μην προβεί σε καμιά αναφορά για το τρέχον πολιτικό σκηνικό, με τη δράση του δηλώνει παρών για το μέλλον.
