Τα ποσοστά του Κινήματος Δημοκρατίας καταγράφουν πολικές θερμοκρασίες στις τελευταίες δημοσκοπήσεις: 2% στην πρόθεση ψήφου κατά την Pulse, 1,5% στην MRB, 1,9% στην Opinion Poll, και στη Metron Analysis 1,1%.
Αυτή η καταβύθιση στην απαξία σε συνδυασμό και με την ανακοίνωση για σύγκλιση συνεδρίου στις αρχές Φεβρουαρίου, όπου υπάρχει η φράση «μαζί θα αποφασίσουμε εάν και πως θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας», δημιούργησε την εντύπωση μιας εύσχημης και με επίφαση κοινής συναίνεσης, διάλυσης του πολιτικού πειράματος που ξεκίνησε με λαμπρότητα και τώρα αναδεύει τις στάχτες του.
Όμως η ξαφνική ανακοίνωση έγινε στις 14 Δεκεμβρίου, και δυο ημέρες μετά στις 16, ο Στέφανος μετέβη στη Λιβαδειά όπου άνοιξε τα γραφεία νέας κομματικής οργάνωσης.
Εκεί, με κάποια δόση προσποιητής αυτοπεποίθησης, τόνισε: «Όταν οι άλλοι κλείνουν γραφεία, εμείς τα ανοίγουμε». Και σε ομιλία διανθισμένη με πινελιές λαϊκής (αυτό)οργάνωσης, που θα έλεγε και ο Αλέξης, δήλωσε: «Αγωνιζόμαστε καθημερινά για την αλλαγή στην κοινωνία, στη Δημοκρατία. Γιατί ξέρουμε ότι η Δημοκρατία χτίζεται από εδώ, από τις γειτονιές και όχι από τα σαλόνια των επιχειρηματιών και των βολεμένων πολιτικών».
Το να αναγγέλλεις συνέδριο διάλυσης και σε δυο μέρες να εγκαινιάζεις κομματική οργάνωση είναι μια λογική α-συνέχεια που δεν συνάδει με τον Κασσελάκη. Είναι άσχετος από τα ήθη της ελληνικής πολιτικής σκηνής, και δη εκείνα της σταλινοειδούς Αριστεράς που τον εκπαραθύρωσε πραξικοπηματικά από την προεδρική θέση, αλλά δεν έχει δείξει δείγματα παραλογισμού. Υπάρχουν αρκετοί πιο άλογοι από αυτόν στο πολιτικό σκηνικό.
Αυτό που υποφώσκει στην ανακοίνωση σύγκλισης του συνεδρίου, είναι αφενός η αναγκαιότητα οικονομικής συμμετοχής των μελών στα έξοδα του κόμματος, αφετέρου η διάθεση κυβερνητικών συνεργασιών.
Όσον αφορά στα οικονομικά, είναι τόσο πλούσιος ώστε «να μην χρειάζεται να δουλέψει ξανά», αλλά όχι τόσο, ούτε τόσο κορόιδο, ώστε να συντηρεί με τα χρήματά του ένα κόμμα με πανελλαδική δικτύωση. Ως προς αυτό διαβάζουμε: «Ένας τέτοιος φορέας χρειάζεται πόρους. Και εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει η κουλτούρα του fundraising (οργανωμένη συγκέντρωση χρημάτων) που υπάρχει στο εξωτερικό. Εδώ υπάρχει η κουλτούρα των μαύρων ταμείων, των τραπεζών με τα δανεικά και αγύριστα, των κρυφών χορηγών, ενώ εμείς ποτέ δεν μπήκαμε σε αυτό το παιχνίδι».
Θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρξει πρόταση και οι οπαδοί μάλλον θα τη δεχτούν, για την υποβολή κάποιας μικρής συνεισφοράς για τα λειτουργικά έξοδα, ως είθισται άλλωστε στα υγιή κόμματα, προκειμένου το Κίνημα να μην γράψει τίτλους τέλους.
Παράλληλα ο Κασσελάκης προσπαθεί υποδορίως να στρίψει το κόμμα και τους οπαδούς του από τις αριστερές τους καταβολές σε φιλελεύθερες απόψεις, κάνοντας λόγο για «τη δημιουργία ενός νέου, φιλοευρωπαϊκού, φιλελεύθερου και προοδευτικού πολιτικού φορέα στο Κέντρο της Αλλαγής».
Άλλωστε εμπράκτως το πραγμάτωσε μετά την ένταξή του στην ευρωπαϊκή συμμαχία κομμάτων που εκφράζουν τον χώρο του φιλελευθερισμού και του κεντρώου προοδευτικού ευρωπαϊσμού, υπό την επωνυμία Renew. Εμβληματική μορφή της συμμαχίας είναι ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν.
Επίσης τους προετοιμάζει και για την αποδοχή συμμετοχής στο ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής συνεργασίας. Στην ανακοίνωση είναι εμφανής η δυσφορία του γιατί «δεν υπάρχει η κουλτούρα κυβερνητικών συμφωνιών. Καθώς έχει πείσει το σύστημα ότι κυβερνούν τα πρόσωπα και όχι οι πολιτικές, ενώ για εμάς σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που θες να υπηρετήσεις».
Γι’ αυτό και δηλώνει έτοιμος να συγκυβερνήσει ακόμη και με τη ΝΔ, αλλά χωρίς τον Μητσοτάκη - κλέβοντας έτσι την… αντιστασιακή δόξα του ΠΑΣΟΚ.
Αν ο Στέφανος είχε έρθει να παρέμβει στην πολιτική σκηνή με τις αυτούσιες φιλελεύθερες ιδέες του, χωρίς να παπαγαλίζει έννοιες και συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ που ως αμερικανοτραφής του ήταν ξένα, ίσως είχε καλύτερη τύχη. Και σίγουρα δεν θα σφαγιαζόταν πολιτικά έξω από τις κλειστές πόρτες ενός μπουζουξίδικου, όπου μια σταλινική σέχτα καταστρατήγησε την εντολή των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ.
Και σε κάθε περίπτωση δικαιούται να προσπαθήσει να πάρει την εκδίκησή του από τους καρατομείς του.
