Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Αλέξης αλωνίζει!
Χθες ψήφισε τον πρώτο μνημονιακό του προϋπολογισμό, και αντί να απολογηθεί στο πανελλήνιο για τη μεγάλη στροφή, καθώς ψηφίζει όσα με δριμύτητα κατήγγειλε, επιτέθηκε στην αντιπολίτευση με επιχειρήματα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν στην συζήτηση των πολιτικών αρχηγών, αλλά δεν αποδοκιμάστηκαν από την κοινωνία! Επανέλαβε το άλογο επιχείρημα ότι ζήτησε από τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς την εθνική κόκκινη γραμμή, να πούνε όχι σε επώδυνες μειώσεις συντάξεων αλλά εκείνοι …αρνήθηκαν! «Ζήτησα να βρούμε τα 600 εκατομμύρια με άλλο τρόπο και είπαν «όχι», τόνισε!
Οπότε ο ανήμπορος συνταξιούχος με την πετσοκομμένη σύνταξη και την - ολοένα περισσότερο - στερημένη ζωή, δεν θα σκεφθεί ότι την σύνταξη του την έκοψε ο Αλέξης και είναι δικιά του δουλειά ως κυβερνήτης να βρει τα 600 εκατομμύρια. Μάλλον οι υπόλοιποι, οι κακοί της παρέας θα του φταίνε, αφού αν δεν είχαν αρνηθεί με αδιαφορία για τους συνταξιούχους και έβαζαν την τζίφρα τους στο χαρτί του Αλέξη, τα 600 εκατομμύρια …θα βρίσκονταν και οι συντάξεις τους …δεν θα κόβονταν!
Πρώτη φορά κυβέρνηση εναποθέτει τόσο ευθέως και άκομψα τις ευθύνες της στους ώμους της αντιπολίτευσης και η κοινωνία το αποδέχεται σαν μια λογική ακολουθία!
Ο πρωθυπουργός εξήγησε ότι μόνο το προαναφερθέν ζήτησε, «ούτε συμμετοχή στην κυβέρνηση, όπως φαντάζονται κάποιοι, ούτε κυβερνήσεις συνεργασίας». Τέτοια απαίτηση δηλαδή, η αντιπολίτευση να ακυρώσει το ρόλο της, εφ΄ω ετάχθη, και να γίνει παρελκόμενο ενός κυβερνητικού κόμματος με προϊόντα «μεταμορφισμό», (για να θυμηθούμε τον Γκράμσι, που κι αυτός, εκτός από τον Λένιν, αρέσει στον πρωθυπουργό).
Κατακεραύνωσε επίσης κάποιους που «ψάχνουν σανίδα σωτηρίας σε οικουμενικές κυβερνήσεις»: «Αποφύγατε, λέτε την παγίδα που σας έστησα. Προτιμάτε να πέσει ο λαός στο λάκκο με τα λιοντάρια»!
Δυστυχώς ο λόγος του κ. Τσίπρα, όσο ο ίδιος υποτάσσεται στις μνημονιακές συντεταγμένες, τόσο περισσότερο γίνεται εκρηκτικός και εριστικός. Κινδυνεύει να αποκτήσει προσλαμβλάνουσες ... λατινοαμερικάνικου λαϊκισμού: Ο ηγέτης και ο λαός - στων οποίων την αδιαμεσολάβητη σχέση παρεμβαίνουν οι εχθροί του λαού, που δεν έχουν απλώς λαθεμένες απόψεις για το δέον γενέσθαι της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά αυτοβούλως υπονομεύουν «την εθνική προσπάθεια» και ρίχνουν το λαό στο «λάκκο με τα λιοντάρια»! (σ.σ. Τα έλεγε και ο Αντρέας αλλά όχι τόσο απροκάλυπτα και ακατέργαστα, ο λόγος του πάντα ήταν εντός πολιτικού πλαισίου, δημιουργούσε αντιπαλότητα και όχι εθνικό μίσος!).
Η μεγάλη επιτυχία του κ. Τσίπρα έγκειται στο ότι βρήκε ένα ευπειθές ακροατήριο, το οποίο ευκόλως χειραγώγησε. Δεν προσπάθησε να συμβάλει με τους επιστήμονες του κόμματός του σε μια οικονομική ανάλυση του τι έφταιξε για την χρεοκοπία, όπως είχε χρέος να κάνει μια ευρωπαϊκή αριστερά του 21ου αι.
Η εύκολη λύση, εύκολα καταναλώσιμη από τμήματα του ακροατηρίου του, ήταν η δαιμονόπιστη των «τοκογλύφων δανειστών», και η αντιπολίτευση που ήταν αυτοβούλως τσιράκι τους, ως από πάντα υποταγμένη. Τώρα που ο ίδιος υποτάσσεται σε αυτούς, φταίει πάλι η αντιπολίτευση που δεν νοιάζεται για το λαό, και όχι ο ίδιος και το επιτελείο του, που δεν χαρτογράφησαν το διεθνές πεδίο και τις περιορισμένες δυνατότητες αντίδρασης που διέθεταν στον αντιμνημονιακό τους αγώνα.
Ηγέτης της Κεντροαριστεράς
Σε γενικό πλαίσιο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει την πασοκική ανάλυση για την ελληνική κοινωνία, που κάποτε φυσικά, «μαρξιστικώς», κατήγγειλε: Υπάρχουν δύο κυρίαρχα ιστορικά ρεύματα στην πολιτική ζωή της χώρας, που έλκουν την καταγωγή τους από τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα: Αυτό που έχει ιστορικά καταγραφεί ως «δημοκρατική παράταξη», και η Δεξιά. Στο πρώτο ευελπιστεί να κυριαρχήσει ο κ. Τσίπρας, εκεί έγκειται ο βοναπαρτισμός που επικαλείται ο τίτλος. Τα αν θα το κατορθώσει θα το δείξει το άμεσο μέλλον.
Πάντως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει κυριαρχήσει, απ' ότι φαίνεται, στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Αφότου οι του Λαφαζάνη και η Ζωή έκαναν το τακτικό λάθος να αποχωρήσουν, θεωρώντας ότι εκείνο το απροσδιόριστο «Όχι» στο επίσης απροσδιόριστο δημοψήφισμα, έδινε αέρα στα αντιμνημονιακά πανιά τους, άφησαν ζωτικό χώρο στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, να καταστεί ο απόλυτος κυρίαρχος του κόμματος.
Πλέον η εναπομείνασα Κοινοβουλευτική Ομάδα, με δυσαρέσκεια εν πολλοίς, με κατήφεια, με γκρίνια, με τύψεις, με σύνδρομο Μιθριδατισμού, αποδέχτηκε σταδιακά την υπεράσπιση του αριστερού μνημονίου - μέτρο το μέτρο, νομοσχέδιο το νομοσχέδιο, ΠΝΠ την ΠΝΠ («Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου», για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ωρυόταν όταν τις ψήφιζαν οι προηγούμενοι, τις ονόμαζε «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα», αλλά και των οποίων προηγούμενων έσπασε τα ρεκόρ, αφού ο ίδιος μέσα σε εννιά μήνες ψήφισε 12 τέτοια πραξικοπήματα!).
Απομένει ο κάβος του αγροτικού και του ασφαλιστικού. Τίποτα δεν αποκλείεται, αλλά θα είναι και έκπληξη κάποιος βουλευτής να αποσκιρτήσει τώρα στο τέλος, όταν υποστήριξε τόσα και τόσα…
Αλλωστε ο γράφων, (όχι χωρίς έκπληξη για το ταυτόσημο του επιχειρήματος), άκουσε χθες στο καφενείο της Βουλής, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να του λένε «ψηφίζουμε για να σώσουμε την πατρίδα». Τα ίδια άκουγε τόσα χρόνια και από βουλευτές του ΓΑΠ και των «Σαμαροβενιζέλων»…
