Κανένας δεν υποχρέωσε την κυβέρνηση να ασχοληθεί τώρα με το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Σε όσους πίεζαν, ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς, η απάντηση θα έπρεπε να ήταν μια: Όλα στην ώρα τους. Τώρα τρέχουν και δεν προφταίνουν. Τρέχουν να περιορίσουν τη ζημία, διότι περί αυτού πρόκειται.
Ο πρωθυπουργός προχθές επινόησε μια πατέντα. Αυτήν της αποχής από την ψηφοφορία στη βουλή των κυβερνητικών βουλευτών που διαφωνούν με το νομοσχέδιο. Να πω ότι η αποχή αναμφίβολα είναι μια πολιτική στάση, η οποία κάτω από δεδομένες συνθήκες μπορεί να στείλει πολλαπλά μηνύματα.
Συνεπώς δεν είναι εξ ορισμού κάτι το αρνητικό. Όμως δεν μπορεί να την προτείνει ένας πρωθυπουργός και μάλιστα προς τους βουλευτές του. Αποχή μπορεί να προτείνουν οι ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Εν πάση περιπτώσει στην πολιτική κάνουμε και μερικά σκόντα, μερικές εκπτώσεις, για να περιοριστεί μια ζημία η οποία θα μπορούσε να λάβει έκταση. Αλλά να γνωρίζουμε πως κάνουμε σκόντο.
Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να επινοήσει και μια δεύτερη πατέντα. Πώς, χωρίς να στραπατσαριστεί το προφίλ του Μάκη Βορίδη αυτός θα παραμείνει στην κυβέρνηση. Δύσκολη αυτή η πατέντα, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάτι θα σκεφτεί.
Ίσως να ανεχόταν την αποχή και των διαφωνούντων υπουργών και υφυπουργών από τη συγκεκριμένη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Από τη στιγμή που προτείνει την αποχή στους βουλευτές που διαφωνούν, με μια διασταλτική ερμηνεία ας συμπεριλάβει και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Ούτως ή άλλως από τη ζημία κέρδος δε βγαίνει. Και η παραίτηση του Μάκη Βορίδη - ο οποίος επιτελεί άριστα τα καθήκοντα που του ανατέθηκαν μετά τις εκλογές του Ιουνίου - θα είναι ένα πολιτικό πλήγμα για την κυβέρνηση. Ο Μάκης Βορίδης στη βουλή καλύπτει επιτυχώς τα νώτα της Νέας Δημοκρατίας και αυτό το γνωρίζει ο πρωθυπουργός.
Φαίνεται πως οι συνέπειες, πολιτικές και κοινωνικές, του νομοσχεδίου που ρυθμίζει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών έχουν υποτιμηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου. Νομίζουν πως με ένα «μασάζ» Σαββατοκύριακου στους βουλευτές της παράταξης το πρόβλημα θα ξεπεραστεί. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Το πρόβλημα βρίσκεται πρωτίστως στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, στην παραδοσιακή της βάση. Οι διαφωνούντες βουλευτές αυτή τη βάση εκφράζουν.
Συνεπώς ο διάλογος θα πρέπει να διεξαχθεί με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παράταξης. Αυτοί θα πρέπει να πειστούν για την αναγκαιότητα του συγκεκριμένου νομοθετήματος. Και όσο περισσότεροι πειστούν τόσο μικρότερη θα είναι η ζημία.
Προσωπικά αντιλαμβάνομαι πως σε ζητήματα δικαιωμάτων δε χωρούν ποσοτικοποιήσεις. Δηλαδή πόσα άτομα αφορά αυτό το επίμαχο νομοσχέδιο. Όμως ο αριθμός τους, που δεν είναι μεγάλος μέχρι τώρα, καθορίζει και το επείγον ή όχι του θέματος. Ο διάλογος ας είναι εξαντλητικός και είναι στο χέρι του πρωθυπουργού πώς δε θα επιτρέψει ένα νομοσχέδιο να μετατραπεί σε μείζον πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνησή του.
