Στο δυστύχημα στο περίφημο τρενάκι Gloria στη Λισαβώνα έχασαν πριν λίγες βδομάδες την ζωή τους μέσα στη πόλη 16 από τους 40 επιβάτες ενός βαγονιού.
Οι Πορτογάλοι ερευνούν για τις ολιγωρίες και τα αίτια στους σχετικούς φορείς με την λειτουργία του τρένου. Κανένας δεν ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης, κανένας δεν ζήτησε παραιτήσεις υπουργών, κανένας δεν γέμισε την κοινωνία με μίσος πολιτικό, κοινωνικό, με συλλαλητήρια κάθε μήνα σε όλη την χώρα. Στην πυρκαγιά στο Μάτι, στη πλημμύρα στη Μάνδρα χάθηκαν άδικα 130 πολίτες.
Δεν υπήρξαν συλλαλητήρια κάθε μήνα, δεν ζητήθηκε η παραίτηση του τότε πρωθυπουργού κ. Τσίπρα. Κανένας δεν πλησίασε από την τότε αντιπολίτευση τις οικογένειες των θυμάτων, να εκμεταλλευτεί πολιτικά το αβάσταχτο πένθος τους από την άδικη απώλεια των δικών τους.
Σεβάστηκαν τον πόνο των ανθρώπων κα άφησαν την Δικαιοσύνη να αποδώσει ευθύνες. Τραγικό δυστυχημα συνέβη στα Τεμπη το 2003 όπου έχασαν τη ζωή τους 21 παιδιά. Η τότε αντιπολίτευση (ΝΔ) ζήτησε την σύσταση εξεταστικής επιτροπής, η κυβέρνηση του κ. Σημίτη την αρνήθηκε. Ούτε η παραίτηση του υπουργού μεταφορών ζητήθηκε, ούτε συλλαλητήρια οργανώθηκαν. Ακολούθησε η δικη.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με την τραγωδία στα Τέμπη είναι φρικώδες. Πολιτικοί αρχηγοί προσωποπαγών κομμάτων της αντιπολίτευσης, με κορυφαία την Ζωή Κωνσταντοπούλου, εκμεταλλεύονται σκαιότατα και καθημερινά τον πόνο κάποιων οικογενειών των θυμάτων του δυστυχήματος εμφανώς για ίδιον πολιτικό όφελος. Μετατρέπουν τον πόνο της απώλειας σε κτηνώδες μίσος κατά των κυβερνώντων.
Οργανώνουν συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα κάθε μήνα γεμάτα μίσος, προωθούν ακόμη και σήμερα και παρά την τεκμηριωμένη έρευνα των σχετικών φορέων της πολιτείας, ψεύδη και συνωμοσιολογίες (ξυλόλια, μπαζώματα κλπ). Στόχος ο πρωθυπουργός και πολλοί υπουργοί.
Ποιος θυμάται πλέον τον ανεύθυνο σταθμάρχη που είναι η κύρια αιτία του δυστυχήματος, ποιος θυμάται τους άμεσους συνεργάτες του που συνέβαλαν με τις ολιγωρίες τους καθοριστικά στο δυστύχημα;
Ποιος μιλά για τους περίπου 30 κατηγορούμενους με βαριές κακουργηματικές κατηγορίες που ανέκυψαν από την άοκνη εργασία της Δικαιοσύνης (60.000 σελίδες ανακριτικό υλικό, 1.000 σελίδες εισαγγελική πρόταση κατηγοριών); Η όλη συζήτηση στη κοινωνία έχει εστιάσει στους κυβερνώντες. Και αυτό διότι αντιπολιτευόμενοι τυχοδιώκτες πολιτικοί ενσπείρουν καθημερινά το μίσος αποκλειστικά κατά των κυβερνώντων πολιτικών τους αντιπάλων.
Το μίσος τους για τους κυβερνώντες είναι τόσο κτηνώδες που αδιαφορούν για την επιτάχυνση της σχετικής δίκης των κατηγορουμένων, που με τις τεράστιες και ταχύτατες προσπάθειες της Δικαιοσύνης είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Με νομοτεχνικά τερτίπια και διαρκή απαξίωση των δικαστικών λειτουργών (τους μηνύουν, ζητούν την αντικατάσταση τους με κάθε ευκαιρία) προσπαθούν να αναβάλουν την δίκη μέχρι τις εκλογές, ώστε να την εκμεταλλευόταν πολιτικά κατά της κυβέρνησης. Η Ζωή Κωνσταντοπουλου θέτει ξεδιάντροπα τώρα θέμα καταλληλότητας των χώρων της δίκης που ετοιμάζονται εδώ και ένα χρόνο!
Κάποιες δυστυχείς οικογένειες θυμάτων των Τεμπών μετατρέπονται στα χέρια πολιτικών όπως η Ζωή Κωνσταντοπουλου ή ο Κυριάκος Βελόπουλος στον πολιορκητικό κριό της κυβέρνησης. Η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών έχει μείνει μακριά από αυτό το μίσος, περιμένοντας την έναρξη της δίκης, εμπιστευόμενη την Δικαιοσύνη.
Ειδικά ο κ. Πλακιάς διδάσκει σε όλη την κοινωνία την αξιοπρέπεια, την υπευθυνότητα, την ανθρωπιά. Έχασε τρία μονάκριβα κορίτσια του, δεν επέτρεψε όμως στον εαυτό του ο αβάσταχτος πόνος του να μετατραπεί σε τυφλό μίσος στα χέρια τυχοδιωκτών πολιτικών. Και ως σεβασμό στη μνήμη των κοριτσιών.
Αυτό που κάνει περισσότερο απεχθές το πολιτικό μίσος στην περίπτωση των Τεμπών είναι ότι συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα έχουν καβαλήσει το κύμα του, προάγοντας το στη κοινωνία μέσω των έντυπων, ηλεκτρονικών και ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης που κατέχουν ως ιδιοκτήτες.
Οι εκπεφρασμένες δημόσια διαφορές τους με την κυβέρνηση επενδύονται με το μίσος των αντιπολιτευόμενων πολιτικών στο θέμα των Τεμπών ώστε να φθείρουν την κυβέρνηση.
Το μίσος ως κορυφαία πολιτική πρακτική διαπαιδαγωγεί αρνητικότατα τους πολίτες. Κόμματα και οι αρχηγοί τους επενδύουν στα κατώτερα ένστικτα των πολιτών για να επιβάλουν την άποψη τους και να προσελκύσουν ψηφοφόρους, τραυματίζοντας ενσυνείδητα την κοινωνική συνοχή και ανοχή.
Η προαγωγή του μίσους υπήρξε πάντα ή κυρία φασίζουσα πρακτική επιβολής. Κάποιοι πολιτικοί στη σημερινή Ελλάδα, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επεκτείνουν το πολιτικό μίσος σε κτηνώδη επίπεδα, ως αποτέλεσμα του εμφανούς πολιτικού και προσωπικού ναρκισσισμού τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό αντίκτυπο του.
*O Αχιλλέας Γραβάνης είναι Καθηγητής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης
