Είναι παγιωμένη πρακτική οι πρώην αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας να έχουν την πλήρη ελευθερία του λόγου, μακριά από κομματικές δουλείες. Απελευθερωμένοι από την καθημερινή πολιτική, όταν μιλούν να περιγράφουν τη μεγάλη εικόνα, το δάσος, και να προτείνουν.
Θεωρώ εντελώς ανούσιο και αντιπαραγωγικό έναν διαγκωνισμό των φίλων τους για να αποδείξουν ποιος είναι πιο πατριώτης. Αυτή η παράταξη σέβεται και τιμά όλους τους πρώην ηγέτες της.
Προχθές ο Κώστας Καραμανλής ουσιαστικά απευθύνθηκε σε εθνικό ακροατήριο. Δεν ήταν κομματικός λόγος, αν και το κοινό ήταν νεοδημοκρατικό. Ανήκε στην παραδοσιακή Νέα Δημοκρατία.
Όσοι περίμεναν αιχμές κατά του πρωθυπουργού ή όσοι προσπάθησαν να ανακαλύψουν τέτοιες, οι μεν πρώτοι απογοητεύτηκαν, οι δε δεύτεροι γελοιοποιήθηκαν. Ήταν μια ομιλία που, όπως ήταν φυσικό, στήριζε τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης σε όλα τα διεθνή μέτωπα. Είχε δε δύο, ουσιαστικά, σκέλη. Ένα που αφορούσε τον πόλεμο στην Ουκρανία και ένα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ουκρανία. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν σαφής. Καταδίκασε την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία με τρόπο απερίφραστο. Επεσήμανε την ανάγκη τερματισμού του πολέμου, κάτι το αυτονόητο. Όμως αυτή η αντίληψη έχει ένα κενό. Δεν εξηγεί πώς θα πεισθεί ο Πούτιν να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με τα τηλεφωνήματα του Μακρόν και του Σολτς; Εδώ οι ΗΠΑ έχουν μια πολύ πιο ξεκάθαρη τακτική. Πιστεύουν πως, εξοπλίζοντας την Ουκρανία, θα σύρουν τη Ρωσία στην κατάπαυση των εχθροπραξιών, καθώς το κόστος που θα καταβάλλει στα πεδία των μαχών θα είναι σημαντικό. Οι ευρωπαϊκές χώρες κινούνται με ευχολόγια και προτροπές. Έναν δικτάτορα δεν τον αντιμετωπίζεις με εκκλήσεις για ειρήνη. Συνεπώς, μπορεί, όπως τόνισε ο Κώστας Καραμανλής, οι ΗΠΑ να έχουν μια άλλη οπτική για το τι πρέπει να γίνει, όμως φαίνεται πως είναι η μόνη ρεαλιστική. Η μόνη που υπάρχει.
Στα ελληνοτουρκικά ήταν σαφής και πλήρης. Όσοι επινόησαν υπονοούμενα εναντίον των χειρισμών της κυβέρνησης, μάλλον έκαναν την επιθυμία τους πραγματικότητα. Είναι οι ίδιοι που κράτησαν αποστάσεις από τη συνάντηση της Κωνσταντινούπολης. Μια συνάντηση που καλώς έγινε, γιατί τελικά απέδειξε στη διεθνή κοινή γνώμη ποιος είναι ο ταραχοποιός στην περιοχή και ποιος θέλει την ειρήνη. Αν αρνείτο η κυβέρνηση αυτή τη συνάντηση, όπως την προέτρεψαν κάποιοι, θα χρεωνόταν πολιτικά και επικοινωνιακά αυτή την άρνηση. Με όλους μιλούμε. Το θέμα είναι κάθε φορά τι λέμε.
Όπως και ο πρωθυπουργός, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, οφείλει να ακούει όλες τις απόψεις. Το ζητούμενο είναι τελικά τι αποφασίζει. Σε ποια γραμμή κινείται. Τα Ραφάλ και τις φρεγάτες αυτή η κυβέρνηση τις αγόρασε.
Ιδιαίτερα εύστοχη ήταν η αναφορά του Κώστα Καραμανλή στις κατηγορίες που κατά καιρούς του πρόσαπταν για την πολιτική της ακινησίας. Προφανώς, είναι προτιμότερο να μην κάνουμε τίποτα από το αναγνωρίζουμε ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο ή να υπογράφουμε τη συμφωνία των Πρεσπών. Η κινητικότητα δεν είναι αυτοσκοπός.
Κατά τα άλλα τα όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός δεν διαφοροποιήθηκαν καθόλου από τις πάγιες απόψεις του Αντώνη Σαμαρά και τις κυβερνητικές θέσεις όπως διαμορφώθηκαν μετά τις νέες προκλήσεις της Τουρκίας.
ΥΓ. Παρέμεινε ασχολίαστο εκείνο το κομμάτι της ομιλίας που χαρακτήρισε, πολύ ορθά, άκαιρη και βεβιασμένη τη διεύρυνση της ΕΕ το 2004. Ως γνωστόν με αυτή τη διεύρυνση εντάχθηκε και η Κύπρος στην ΕΕ. Υποθέτω πως ο Κ. Καραμανλής βλέπει αρνητικά, συνολικά το πολιτικό σύστημα της Κύπρου με τις συμπεριφορές του, όπως απολύτως δικαιολογημένα το έβλεπε αρνητικά και ο θείος του.
