Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαρκή υπαρξιακή αναστάτωση, είτε με την πόλωση του συνεδρίου και την παρέμβαση Τσίπρα, είτε με την επιχείρηση Κασσελάκη στις ΗΠΑ για την οποία παρενέβη η εισαγγελική αρχή, ο Ανδρουλάκης δεν άντεξε την εικόνα κάποιας ομοιογενούς σοβαρότητας που εξέπεμπε το κόμμα του. Αχνής μεν, ομοιογενούς δε.
Έτσι για λόγους μιας μη κατανοήσιμης στρατηγικής, αποφάσισε να ορθώσει το «αρχηγικό του ανάστημα», να λησμονήσει τις προγενέστερες αρχές του ΠΑΣΟΚ, περί της ύπαρξης μη κρατικών πανεπιστημίων, και να επιβάλει κομματική πειθαρχία στους βουλευτές του! Δεν ανταγωνίστηκε καν τον πολιτισμικό πρωτογονισμό του ΣΥΡΙΖΑ επί του θέματος. Τον ξεπέρασε.
Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν συνεπής στη γραμμή του. Από πάντα ήταν κατά των μη κρατικών. Ο Ανδρουλάκης δεν ήξερε καν τι ήταν, παλινδρομούσε με αποτέλεσμα να μπερδέψει τον λαό του, το στελεχικό δυναμικό του κόμματος, και τους βουλευτές του.
Ξεκίνησε από το δεν θα μπουν εμπόδιο στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη, μετά ανακάλυψε το σκανδιναβικό μοντέλο, και στη συνέχεια ξαφνικά, θυμήθηκε το άρθρο 16 του συντάγματος, το οποίο υπήρχε εκεί ακλόνητο και αναλλοίωτο επί μισό αιώνα.
Αναμενόμενη ήταν η χθεσινή αναταραχή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, με τη Νάντια Γιαννακοπούλου να του υπενθυμίζει ότι το σκανδιναβικό μοντέλο που ανέφερε κάποια στιγμή, δεν υπήρχε στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ -προφανώς- ο αρχηγός αυτοσχεδιάζει.
Η κ. Γιαννακοπούλου τον έψεξε λέγοντας ότι η Κ.Ο. συνεδρίασε πολύ καθυστερημένα για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Διεκδίκησε δε, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα συναπόφασης των βουλευτών, λέγοντας «δεν είμαστε υπάλληλοι για να επικυρώνουμε αποφάσεις που πήραν δύο - τρεις άνθρωποι».
Κατέδειξε και την πάγκοινη υποκρισία μέρους του πολιτικού συστήματος, τονίζοντας «κλείνουμε τα μάτια ότι υπάρχουν ήδη δεκάδες κολέγια - πολλά από τα οποία της κακιάς ώρας - που λόγω ευρωπαϊκού πλαισίου βγάζουν αποφοίτους με εγκεκριμένα πτυχία και πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα».
Σε πολιτικό επίπεδο θεωρεί ότι η συγκεκριμένη αρνητική στάση είναι λάθος. Θα κάνει ζημιά στο κόμμα, γιατί δεν του δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσει δυνάμεις από τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.
Ο Ανδρουλάκης θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει (που παρότι πληγωμένος δεν καταρρέει), και όσοι πασοκογενείς στοιχήθηκαν πίσω του, θα επιστρέψουν στην πατρογονική εστία. Κάτι πολύ αμφίβολο βεβαίως, γιατί μετά από μια δεκαετία αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, οι άνθρωποι αυτοί είναι πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν θα δελεαστούν από τον λαϊκίστικο ανταγωνισμό του ΠΑΣΟΚ.
Αντιθέτως, υπάρχουν κεντρώοι πολίτες που για δικούς τους λόγους είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση θα μπορούσαν να κατευθύνουν την ψήφο τους σε ένα σοβαρό ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρουλάκης θα μπορούσε να επενδύσει σε αυτό το τμήμα του εκλογικού σώματος.
Άλλωστε κάποια στιγμή, μακροπρόθεσμα, τμήμα των ψηφοφόρων θα νιώσει κορεσμό με τη μακρόχρονη παρουσία της ΝΔ και θα στραφεί σε άλλες κατευθύνσεις. Και εκεί δεν θα βρει ένα σύγχρονο, αξιόπιστο κόμμα για να εμπιστευθεί.
Παρόμοιες ενστάσεις και απορίες με τη Γιαννακοπούλου είχε και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Τόνισε ότι «Κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο λέμε «όχι» στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη». Σημείωσε και αυτός ότι έπρεπε να έχει γίνει συνεδρίαση που θα διαμόρφωνε τη στρατηγική του κόμματος για το επίδικο ζήτημα.
Εμμέσως καταλόγισε στον αρχηγό του ασυνέπεια, λέγοντας: «Δεν μας φώναξες να σου πούμε την άποψή μας όσοι σπουδάσαμε έξω ή έχουμε τα παιδιά μας έξω, όπως μας είχες πει».
Ο αρχηγισμός του Ανδρουλάκη, να θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας «Δεν θα επιτρέψω να υπάρξει ρήγμα στην ψηφοφορία», συντηρεί τις πηγές δυσαρέσκειας όχι μόνο στην Κ.Ο. αλλά και στους ψηφοφόρος του.
Με τις ανελαστικές και υπερβολικές συμπεριφορές του, δυσχεραίνει τις προοπτικές ανάκαμψης. Είναι αρχηγισμοί που δεν δικαιολογούνται εκ των πραγμάτων. Ο αρχηγός δικαιώνεται πρωτίστως από τη λαϊκή αποδοχή, την οποία όμως δεν φαίνεται να απολαμβάνει ο Ανδρουλάκης.
Γι’ αυτό, οι ασκήσεις αυξημένου αρχηγικού κύρους, όταν αυτό δεν επιδοκιμάζεται από την κοινωνία, απλώς συντηρούν την κομματική μιζέρια -αν δεν σκιαγραφούν μια παρωδία…
