Ας το δεχθώ, χάριν της συζήτησης και μόνον: η Ελλάδα είναι πράγματι η μοναδική ανεπτυγμένη χώρα όπου ο θεσμός της πανεπιστημιακής αστυνομίας είναι μη εφαρμόσιμος. Δεν μπορεί να λειτουργήσει, λένε. Δεν πρέπει να εφαρμοστεί, επιμένουν. Είναι αντίθετος στο πνεύμα του πανεπιστημίου, κραυγάζουν. Μάλιστα.
Και τότε τί προτείνετε; Ποια είναι η εναλλακτική στο να κυκλοφορούν κουκουλοφόροι στους πανεπιστημιακούς χώρους, να χτυπούν με πυροσβεστήρες φοιτητές, και να φωνάζουν «τελειώσατε τώρα» μέσα σε ακαδημαϊκές αίθουσες; Ποια κοινωνία δημοκρατίας επιτρέπει τη βία ως τρόπο αντίλογου; Ποια Δημοκρατία νομιμοποιεί την αυτοδικία, την απόπειρα ανθρωποκτονίας, τη ρομφαία της τρομοκράτησης στο όνομα βίαιων ιδεολογιών;
Η απάντηση είναι απλή: η δική μας. Η δική μας κοινωνία, που έχει εθιστεί πια να συγχωρεί, να «κατανοεί», να αναλύει σε ατέρμονα πάνελ τη βία, και σχεδόν ποτέ να την καταδικάζει χωρίς αστερίσκους.
Η επίθεση στον διδακτορικό φοιτητή στη Νομική δεν είναι «ένα ακόμα περιστατικό». Είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς ηθικής αποσάθρωσης, που φέρει την υπογραφή όλων εκείνων που χρόνια τώρα αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Όλων όσοι βαφτίζουν τη δειλία «ουδετερότητα» και την αδράνεια «σεβασμό στην πολυφωνία».
Η πανεπιστημιακή κοινότητα, και μαζί της η κοινωνία ολόκληρη, δεν μπορεί να συνεχίσει να παρακολουθεί ως θεατής την αποκαθήλωση του δημόσιου χώρου. Δεν μπορεί να προβάλλει ως επιχείρημα την «πολιτική προέλευση» των δραστών. Δεν έχει πια το περιθώριο να υποδύεται ότι δεν βλέπει το αυγό του φιδιού, όταν αυτό έχει ήδη εκκολαφθεί μέσα στα αμφιθέατρα.
Ρωτώ, λοιπόν, ανοιχτά και χωρίς περιστροφές: εκτός από το να αφήσουμε τα πανεπιστήμια στο έλεος της βίας, έχετε να προτείνετε κάτι άλλο; Εκτός από το να θυσιάσουμε την ασφάλεια και την ελευθερία στην αποθέωση του ψευτοπροοδευτισμού, υπάρχει άλλη ιδέα στο τραπέζι;
Ή μήπως θεωρείτε πως η ενασχόληση με την επιστήμη και την ερευνητική εργασία είναι πια μια «πρόκληση» που δικαιολογεί την επίθεση με πυροσβεστήρα στο κεφάλι;
Αν η κοινωνία μας έχει φτάσει στο σημείο να ενοχοποιεί τη γνώση και να χαρίζεται στη βία, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Το πρόβλημα είμαστε εμείς.
* Η Μαίρη Αποστολίδη είναι νομικός
