Του Γιάννη Σιδέρη
Αυτό δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι καν υποταγμένη ριζοσπαστική αριστερά, που μπρος στην αδήριτη αναγκαιότητα να παραμείνει στην εξουσία (χάριν λαού λένε οι ίδιοι, χάριν εαυτών πιστεύουμε εμείς) αποδέχτηκε την ανελαστική αναγκαιότητα των μνημονιακών επιταγών. Είναι μια αστεία και χυδαία καρικατούρα, του πρώιμου ΠΑΣΟΚ.
Στην Πάτρα ο Τσίπρας ξεπατίκωσε την ευτελέστερη στιγμή της θητείας του Αντρέα. Θέλοντας να προσεγγίσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, χαρακτήρισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιο του αποστάτη!: «Δεν μπορούν σήμερα οι πολιτικοί εκπρόσωποι και συνεχιστές του κόμματος που ίδρυσε ο Αντρέας Παπανδρέου να αγκαλιάζουν το γιο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το γιο του Αποστάτη»!
Σαφώς αυτή η υστερική αντίδραση πηγάζει από τον πανικό των ποσοστών και τον τρόμο της επόμενης μέρας που θα χαθούν οι τρυφηλότητες και τα μεγαλεία της εξουσίας. Ισως και από ενδεχόμενες επιπτώσεις. Αλλά οι στιγμές του πανικού είναι οι πιο αληθινές, ο καθένας βγάζει αυτό που είναι, την ποιότητα που κουβαλάει.
Όταν το έλεγε ο Αντρέας (παρότι και μέσα στο ΠΑΣΟΚ σε κάποιους κύκλους δημιουργούσε δυσφορία), τουλάχιστον γινόταν ανεκτό γιατί οι δύο, Μητσοτάκης και Αντρέας, ήταν η γενιά του προδικτατορικού Κέντρου, και έσερναν μαζί τους βιώματα της τότε εποχής. Το τωρινό ΠΑΣΟΚ, επ΄ ουδενί χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς.
Εχουν περάσει περί τα 35 χρόνια από τότε που το είπε ο Αντρέας, έχει έρθει μια γενιά Ελλήνων, για την οποία όλα αυτά φαντάζουν αποστάγματα μιας παλαιολιθικότητας που δεν αποτελούν καν σκιάχτρο στη νέα εποχή. Ούτε αυτό κατανοεί.
Στην ίδια ομιλία επιτιθέμενος στη ΝΔ, αφού είπε ότι πότισαν με εθνικιστικό δηλητήριο τη νεολαία μας, κατηγόρησε ότι «και σήμερα αντί να παριστάνουν τους Μακεδονομάχους παριστάνουν τους Κινέζους».
Μα είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός οποιασδήποτε χώρας (ακόμη και μη ευρωπαϊκής), που έχει εμπορικές σχέσεις με την υπερδύναμη του ενάμισι δισεκατομμυρίου, η οποία είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (και αυτό το χρειαζόμαστε), που έχει συναντηθεί στο προεδρικό Μέγαρο της Κίνας με τον κινέζο Πρόεδρο, που έχουμε - και θέλουμε να έχουμε - καλές σχέσεις μαζί τους, να χρησιμοποιεί τέτοιες απαξιωτικές εκφράσεις καφενείου;
Δεν πρόκειται για θέμα κοσμιότητας. Πρόκειται για έλλειψη στοιχειώδους επίγνωσης του διπλωματικού πρωτοκόλλου που πρέπει να διέπει την συμπεριφορά ενός Πρωθυπουργού. Οι Πρεσβείες ξεσκονίζουν τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, και δη αυτών των δύο μεγάλων κομμάτων. Και διαβάζουν ότι ο Ελληνας Πρωθυπουργός κατηγορεί υποτιμητικά τον αντίπαλό του ότι «κάνει τον Κινέζο». Και φυσικά γνωρίζουν την υποτιμητική έννοια με την οποία εκφέρεται η φράση. Και αυτά βεβαίως δεν μένουν εδώ. Προωθούνται στο υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας.
Γιατί τα κάνει αυτά; Για τον ίδιο λόγο που ανέστησε τους γερμανοτσολιάδες, τους Τσολάκογλου και τους προδότες. Γιατί αυτός είναι: Ένας άνθρωπος - μπορεί έξυπνος - χαμηλής όμως Παιδείας, με πνευματικές αναζητήσεις αγκιστρωμένες σε κομματικές μπροσούρες και εκλαϊκευμένα κομματικά φυλλάδια της ΚΝΕ της εποχής που οργανώθηκε - γιατί η σημερινή ΚΝΕ είναι σαφώς πιο σύγχρονη. Ενας άνθρωπος που απέκτησε συνείδηση του κόσμου στα κομματικά γραφεία, στα συνδικαλιστικά αμφιθέατρα, μέσα σε περιορισμένο (κομματικό) κύκλο ανθρώπων, που όλοι αναπαρήγαγαν τα ίδια κλισέ. Αντε και σε δυο απογεύματα στη Γένοβα.
Χαρακτηριστικό της άγνοιας του σύγχρονου κόσμου είναι και το περιστατικό που περιγράφεται στο βιβλίο «Η τελευταία Μπλόφα», όταν ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιουνκέρ του εξέφρασε τα παράπονά του για τις κατηγορίες που είχε δεχθεί από τον Ελληνα πρωθυπουργό από το βήμα της ελληνικής βουλής:
«Μην ξεχνάς ότι είσαι στην Ευρώπη, τα νέα μαθαίνονται γρήγορα και δεν μπορείς να λες ένα πράγμα σπίτι σου και άλλο σε μένα. Η είμαι φίλος σου, ή είμαι εχθρός σου», του είπε ο Γιουνκέρ. «Μα τα είπα στα ελληνικά»! δικαιολογήθηκε ο Τσίπρας, εννοώντας ότι οι δηλώσεις αυτές ήταν για το εγχώριο κοινό! «Να ξέρεις ότι ακούω και βλέπω τα πάντα», του απάντησε προειδοποιητικά ο Γιουνκέρ!
Με τέτοιος στενούς ορίζοντες , ασχέτως εξυπνάδας, ήταν φυσικό να αναβιώσει αραχνιασμένα σύμβολα. Τον Αντρέα, τον Βελουχιώτη, τον Βενιζέλο, τη διαμάχη Αντρέα –Μητσοτάκη για τις προχουντικές εποχές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορούσε να είναι ένας σύγχρονος Πρωθυπουργός που θα ανταποκρινόταν στην εποχή. Και δεν ανταποκρίθηκε.
