Της Louisa Buck
Μια καθαρτική ευκαιρία για να εκτονωθεί η ένταση και να αφήσουν οι επισκέπτες πίσω τους δαίμονές τους προσέφερε ο Mark Leckey την περασμένη εβδομάδα (22 Ιουνίου). Στη γεμάτη και πνιγηρή ιδιωτική παρουσίαση της νέας του έκθεσης στην Cubitt, ο Leckey με σθένος συνόψισε μια εβδομάδα καύσωνα και αυξανόμενης πολιτικής αναταραχής, με το να ηγηθεί μιας μαζικής ψαλμωδίας του ηχητικού κομματιού του που αποτελεί στοιχείο-κλειδί της νέας εγκατάστασής του, Affect Bridge Age Regression (μέχρι τις 30 Ιουλίου).
Λουσμένη η γκαλερί με το κίτρινο της Lucozade φως που έχουν οι λάμπες στο δρόμο, το συνωστισμένο πλήθος τα έδωσε όλα με το ποιητικό κατηγορητήριο του Leckey, που αποσκοπεί στο να εξορκίσει τους δαίμονες μίας τσιμεντένιας γέφυρας αυτοκινητοδρόμου στο M53, το οποίο επίσης αναδημιουργήθηκε σε μορφή μοντέλου στην Cubitt.
Μεταξύ εκείνων που έκαναν επίκληση στο όνομα του «Gog και Magog, των περίεργων αδελφών του Albion, του Jack of the Green, του Robin Goodfellow και και της Ένωσης Εργατών Μεταφορών» (για να αναφέρουμε μερικά ονόματα), ήταν οι καλλιτέχνες Richard Wentworth, Ryan Gander, Steven Claydon και Dexter Dalwood. Καθώς και άλλοι οπαδοί του Leckey, όπως η Charlotte Higgins, κύρια πολιτιστική συντάκτρια της Guardian, και ο Richard Parry, ο νεοδιορισμένος διευθυντής της Glasgow International.
Ο ίδιος ο Leckey αξίζει συγχαρητηρίων για την επιλογή του να συνεχίσει μετά την ευρέως αναγνωρισμένη έκθεσή του στο MoMA PS1, με μια συνεργασία με τη μικροσκοπική αλλά ζωτικής σημασίας μη κερδοσκοπική γκαλερί Cubitt, την οποία διαχειρίζονται καλλιτέχνες και η οποία από το 1991 με το χο της και τα εργαστήρια που περιλαμβάνει έχει κάνει τόσα πολλά για να υποστηρίξει και να καλλιεργήσει τα νέα ταλέντα -και πάντα με μικρό προϋπολογισμό. Με το να το κάνει αυτό, ο Leckey ορθώς επισημαίνει το συχνά παραγνωρισμένο γεγονός ότι οργανώσεις όπως η Cubitt είναι εξίσου σημαντικές (και ενδιαφέρουσες για συνεργασία) με μεγάλα ιδρύματα και πολύ γνωστές γκαλερί, οι οποίες προσελκύουν το μερίδιο του λέοντος της χρηματοδότησης και της προσοχής. Οι καλλιτέχνες μπορεί να εκτιμούν αυτήν τη συμβολή, αλλά το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και οι χρηματοδότες, οι γκαλερίστες και οι φιλάνθρωποι.
