Του Δρ. Αντώνη Ζαΐρη
Με αφορμή τη δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού ότι η αύξηση των μισθών θα φέρει την Ανάπτυξη υπάρχει ένας μακρόχρονος διάλογος γύρω από το θέμα αυτό που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες αναφορικά με το κυρίαρχο δίλημμα «Ανάπτυξη που θα οδηγήσει σε αυξήσεις μισθών ή το αντίθετο».
Κατ΄αρχήν να διασαφηνίσουμε τις έννοιες Ανάπτυξη και Ανάκαμψη που η τελευταία σχετίζεται προφανώς με την αναθέρμανση της ενεργού ζήτησης και συνήθως προηγείται της Αναπτυξιακής διαδικασίας που συνεπάγεται όμως και την υιοθέτηση άλλων πολιτικών ενίσχυσης της Παραγωγικότητας και Ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας.
Οι άστοχες από την άλλη, παραπομπές στον Κέυνς είναι γεγονός ότι δυσκολεύονται σήμερα να βρουν πεδίο εφαρμογής και υλοποίησης και πολύ περισσότερο δεν ευδοκιμούν σε συνθήκες Παγκοσμιοποιημένης αγοράς και ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών.
Είναι νωπές ωστόσο οι μνήμες από τον διαπρεπή Οικονομολόγου Ανδρέα Παπανδρέου που επί διακυβέρνησής του η παροχολογία που υιοθέτησε , ναι μεν ευνόησε τον παράγοντα ζήτηση αλλά κληρονόμησε και τεράστια ελλείμματα δημοσιονομικά και υπερδιόγκωση του χρέους. Όπως επίσης είναι γνωστή και η συνετή διακυβέρνηση Σημίτη που οδήγησε , μέσω περιορισμού παροχών και αυξήσεων , σε σταθεροποιητική βάση την Οικονομία.
Σήμερα που η χώρα στερείται συμμετοχής της στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, που οι θέσεις εργασίας που παράγει η Οικονομία είναι χαμηλής εξειδίκευσης , που τα προϊόντα είναι επίσης χαμηλής προστιθέμενης αξίας, που η υπερκατανάλωση εισαγομένων , και όχι ως έπρεπε εγχωρίως παραγόμενων προϊόντων, είναι απαραίτητο περισσότερο από κάθε άλλη φορά μία πειθαρχημένη δημοσιονομική πολιτική σε μακροπρόθεσμη βάση που οι όποιες τυχόν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις θα συνδέονται πρωτίστως με τις αντοχές και τις δυνατότητες της Οικονομίας.
Το Αναπτυξιακό μας πρότυπο δυστυχώς αλλά στερείται τη δυναμική εκείνης , τουλάχιστον στην παρούσα φάση, που θα επέτρεπε την αποκατάσταση τόσο των μισθών όσο και των συνθηκών απασχόλησης σε επίπεδα προ της κρίσης.
Η επιπόλαιη λοιπόν , μέσω παροχολογίας , ενίσχυση της ενεργού ζήτησης είναι προφανές ότι θα είχε ως αποτέλεσμα και πάλι την υπερκατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων που γρήγορα θα έφερναν την Οικονομία σε αδιέξοδο και αντιμέτωπη με μία νέα υφεσιακή κατάσταση και βαθύτερη κρίση.Ως εκ τούτου ο δημόσιος διάλογος μάλλον θα πρέπει να στραφεί σε άλλη « πίστα » στην « πίστα » του νέου Αναπτυξιακού Παραγωγικού υποδείγματος - μοντέλου που έχει ανάγκη η χώρα. Και αυτό το νέο υπόδειγμα δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με τις επενδυτικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν και την άρση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων και αρρυθμιών που δημιουργούν προσκόμματα.
Και τα εμπόδια αυτά είναι πολλά και επικίνδυνα καθώς συνδέονται με παρωχημένες νοοτροπίες, δημόσιες κουλτούρες και εσωστρεφείς συμπεριφορές και που προφανώς γι αυτό το λόγο είναι και δύσκολο να αναχαιτισθούν και να εναρμονισθούν με την ύψιστη αναγκαιότητα της χώρας που είναι να αναμετρηθεί με τις άλλες χώρες-εταίρους και να ξεφύγει από τη μετριότητα και τους κατά καιρούς εσωτερικούς, ανεπιτήδευτους κατά τα άλλα , μηρυκασμούς που την κατατρύχουν και δεν την αφήνουν να προχωρήσει στο μέλλον. Εκεί είναι που πρέπει να εστιασθούν οι Πολιτικές Ηγεσίες, αν επιθυμούμε τελικά να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα.Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι θα παύεται των καθηκόντων του ο διορισμένος Υπουργός, Υφυπουργός ή Γενικός Γραμματέας που δεν ανταποκρίνεται άμεσα σε επενδυτικά αιτήματα και προβάλλει αδικαιολόγητες καθυστερήσεις.
Τη συνέχεια του άρθρου μπορείτε να την διαβάσετε στο Metarithmisi.gr
