Είχαμε φθάσει στα μισά της τελευταίας εβδομάδας πριν την, επικείμενη και διαβλεπόμενη, καταστροφή.Ο μεν Τσίπρας είχε κάνει των πρώτη κωλοτούμπα, υπογράφοντας μια πρόταση με πολλούς φόρους, αυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ αποκάλεσαν «ισοδύναμα» και απαιτούσαν από τους δανειστές να τα αποδεχτούν ως τέτοια και να μην φέρουν άλλες αντιρρήσεις. Κουβέντα βεβαίως δεν του παίρναμε για όσα δεν έγιναν και δεν έκανε ο ίδιος επί τέσσερις μήνες, στη διάρκεια των οποίων οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο εκείνων των ημερών. Στην κεντρική επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος ακούστηκε η άποψη ότι «η κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει με το πιστόλι στον κρόταφο» και ακόμη καλύτερα πως «μας έστησαν παγίδα και εμείς πήγαμε και πέσαμε μέσα σαν τα χαϊβάνια». Αν ήσαν θρησκευόμενοι οι άνθρωποι, θα έλεγαν με πληρότητα το «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός εναντίον τού κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Πράξεις των Αποστόλων κεφ. Η – 32 Ησαΐας ΝΓ 7).
Η Ελλάδα, είναι αλήθεια, έδινε μάχη χαρακωμάτων, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν πως υπήρχε πλέον ένα ισχυρό ευρωπαϊκό κέντρο που την ήθελε εκτός Ευρωζώνης. Η ομάδα εκείνη εκμεταλλευόταν τα διαπραγματευτικά λάθη, τις άσκοπες προκλήσεις και τη συστηματική απώλεια των όποιων συμμάχων διέθετε η Αθήνα στις αρχές του 2015.
Η μάχη εξαντλείτο σε «βάλε τόσα-βγάλε τ’άλλα». Η κυβέρνηση προτιμούσε να γδάρει όσους υπέθετε πως δεν ήσαν κομματικά φίλα διακείμενοι προς αυτή. Οι εταίροι ήθελαν να μοιραστεί το βάρος προς όσους λάμβαναν μεγαλύτερο, συγκριτικά, μερίδιο από τη διανομή του κρατικού χρήματος. Έδαφος ρεαλιστικής συμφωνίας, πρακτικά, δεν υπήρχε.
Είναι βαρετό, το γνωρίζω, αλλά πρέπει να σας θυμίσω τις βασικές «διαφωνίες». Η κυβέρνηση ήθελε όλα τα τρόφιμα και την εστίαση στον ΦΠΑ 13%. Οι Ευρωπαίοι έβαζαν μόνον τα μη μεταποιημένα (φρέσκα) τρόφιμα, την ενέργεια και το νερό. Η κυβέρνηση ήθελε αύξηση της εργοδοτικής εισφοράς κατά 3 μονάδες, έκτακτη εισφορά 12% και στάνταρ φόρο στα κέρδη στο 29%. Οι Βρυξέλλες διέγραφαν τις έκτακτες αυξήσεις και ήθελαν τον φόρο στο 28%, αλλά με προκαταβολή φόρου 100% για όλες τις επιχειρήσεις. Αν κανείς πιστεύει ότι οι διαφορές αυτές άξιζαν ένα δημοψήφισμα που θα μας οδηγούσε στο τρίτο, το πιο βαρύ, μνημόνιο, αξίζει να τον ακούσουμε. Φαντάζομαι ότι θα τα γράψει αυτά ο Τσίπρας στο αναμενόμενο μανιφέστο rebranding.
Στη μέση όλων αυτών, ο Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της ΝΔ είχε μια ρηξικέλευθη ιδέα. Αφού ακόμη και το πακέτο μέτρων που είχε την υπογραφή Τσίπρα δεν θα αποσπούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, άρα θα έπρεπε να διαλυθεί εκείνη η Βουλή, γιατί να μην ψηφιστεί και από την δεξιά αντιπολίτευση μια συμφωνία που θα ενσωμάτωνε τις περισσότερες από τις απαιτήσεις των δανειστών; Έτσι απλά; Όχι βέβαια. Επειδή ούτε στην πλευρά της δεξιάς ήταν διασφαλισμένη η πλήρης συμμετοχή των βουλευτών της ΝΔ, ο κ. Σαμαράς σκέφτηκε πως θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης με την προϋπόθεση ότι ούτε αυτός, ούτε ο Τσίπρας θα ζητούσαν την πρωθυπουργία. Μπορεί η ιδέα να μην εστάκη από το Ζάππειο αλλά από τα γραφεία της ΝΔ στη Συγγρού (από εκεί είχε κάνει παρόμοια ακριβώς «πρόταση» προς τον Γιώργο Παπανδρέου τότε πρωθυπουργό), διευκόλυνε όμως τον Τσίπρα να στήσει την παγίδα που ονειρευόταν. Να υποχρεώσει την αντιπολίτευση να τον στηρίξει την ύστατη ώρα της απόλυτης καταστροφής και υπό την σιδερένια πίεση των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών.
Εκείνες τις ώρες, στη Βουλή δόθηκε μάχη μεταξύ της προέδρου και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόεδρος Ζωή ήθελε να φέρει στον Γιάννη Στουρνάρα, διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος να εξεταστεί από την επιτροπή διερεύνησης του «σκανδάλου Ζήμενς» (λογικά δεν θυμάστε τίποτε γιατί δεν υπάρχει τίποτε...) την Δευτέρα εκείνης της εβδομάδας. Ο διοικητής εξήγησε με επιστολή του ότι εκείνη την ημέρα έπρεπε να ασχοληθεί πλήρως με την αποφυγή του κλεισίματος των τραπεζών και πρότεινε προσεχή ημερομηνία.
Η «πρόεδρος» κατακεραύνωσε τον Στουρνάρα ως ανακρίτρια, εισαγγελέας και πολιτική αγωγή ταυτόχρονα, δικάζοντας ερήμην τον καταγγελλόμενο και τελικά ζήτησε μέτρα βίαιης προσαγωγής με την υποψία πιθανής φυγοδικίας του κατηγορούμενου. Απείλησε μάλιστα με αποβολή βουλευτές των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ για την... συμπεριφορά τους. Μάταια ο Νίκος Φίλης, εκπρόσωπος της πλειοψηφίας προσπάθησε να πέσουν οι τόνοι. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ζήτησε ψηφοφορία και πέτυχε να συνταχθούν με την άποψή της οι βουλευτές ΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής ενώ ο Φίλης που την καταψήφισε δέχτηκε οργισμένα πυρά, συγκρατημένα πάντως για μέτρα της, όπως περιγράφουν οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες. Για την Ιστορία, ο κ. Στουρνάρας είχε παρακαλέσει να οριστεί ημερομηνία από τις 6 Ιουλίου και μετά. Παρεπιπτόντως, το άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή δημοφήφισμα, έγινε στις 5 Ιουλίου. Συμπτώσεις...
