Στους πολιτικούς αρέσει να μεγαλοπιάνονται. Δεν είναι απαραιτήτως κακό. Όταν όμως γίνουν κυβέρνηση, οι παγίδες όλες βρίσκονται στα μικρά και καθημερινά, στο επίπεδο δηλαδή που ζει ο κανονικός άνθρωπος. Ακόμη και σε λεπτομέρειες. Ιδίως σε εκείνες που μια-δυο φορές θα στραβώσουν, θα γίνουν, ορθώς, μεγάλο θέμα και θα γεμίσουν τις συζητήσεις στα κανάλια και τα άλλα δίκτυα ενημέρωσης και «ενημέρωσης». Βάλτε επιπλέον στον λογαριασμό ότι ο πολίτης βλέπει και αντιμετωπίζει ως εμπόδιο, καθημερινά, πολλές από αυτές τις «πτυχές της καθημερινότητας».
Πρωταθλητής της προβληματικής «λεπτομέρειας» ήταν πάντοτε το δημόσιο. Η επαφή με το δημόσιο ήταν εφιάλτης. Με τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά όσα δεν έχουν περιληφθεί στο gov.gr έχουν γίνει τρισχειρότερα. Προφανώς, υπάρχει ακόμη δρόμος μακρύς, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τομείς που μόνον «Ο Πύργος» του Κάφκα μπορεί να τους περιγράψει, με την πρώτη θέση να καταλαμβάνει η λειτουργία των δικαστηρίων!
Τα τελευταία χρόνια ο ιδιωτικός τομέας γίνεται κι αυτός δευτεραθλητής. Δεκάδες επιχειρήσεις, ιδίως οι μεγαλύτερες (τράπεζες, πάροχοι ενέργειας και τηλεφωνίας, μεγάλες εμπορικές, προμηθευτές υλικών) ακόμη και μικρότερες μπλέκουν τους πελάτες τους σε λεπτομέρειες και άλλες γραφειοκρατικές ανοησίες, ενώ η συμπεριφορά τους θυμίζει μαύρες μέρες του κράτους-δεσπότη.
Δείτε τώρα με τον νέο ΚΟΚ. Ακόμη σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε θα επικοινωνούν μεταξύ τους τα αρχεία του point-system με τα χαρτοκιτάπια των διαφόρων διευθύνσεων της τροχαίας, ούτε υπάρχει πρόβλεψη να περνά αμέσως ηλεκτρονικά η όποια κλήση όπως χαρακτηριστικά υπονοεί το μήνυμα του συστήματος: «ενδέχεται να υπάρχουν παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. που υπάγονται στο Σ.Ε.Σ.Ο. οι οποίες μέχρι σήμερα δεν έχουν περιέλθει στην υπηρεσία μας και δεν έχουν ενημερωθεί τα σχετικά αρχεία». Με αποτέλεσμα να υπάρχει ακόμη σήμερα η ευχέρεια «εξυπηρέτησης» του πολίτη-πελάτη από την αστυνομική ή κάποια άλλη «πολιτική» αρχή για το «σβήσιμο» της κλήσης.
Ούτε φαντάζομαι τους Δήμους, που πρέπει να ορίσουν τους δρόμους «τους» στους οποίους θα εφαρμοστεί το όριο των 30χλμ/ώρα, να κάνουν τη δουλειά τόσο σύντομα όσο ελπίζει ο μεταφορών Κυρανάκης ώστε να μην εξευτελιστεί ο νέος νόμος προτού καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι του Εθνικού Τυπογραφείου.
Υπ’αυτή την έννοια, πρωτοβουλίες όπως εκείνη για την οποία δικαίως έλαβε συγχαρητήρια ο υπουργός Πιερρακάκης από τον Μαυρίδη στο χθεσινό του άρθρο, σύμφωνα με την οποία οι εταιρείες-«κολοσσοί» στη διανομή καυσίμων θα είναι συνένοχες στο έγκλημα της λαθρεμπορίας, είναι εξαιρετικά σημαντική για την καθημερινότητα των πολιτών, που τους κλέβουν οι μαφίες των πρατηρίων.
Την γραμμή της άμεσης δράσης έναντι των προβλημάτων που αναφύονται και αναδεικνύονται κάποια στιγμή, την υπηρετεί με τον πιο επιτυχημένο τρόπο ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε όποιο πόστο τού εμπιστεύτηκε ο πρωθυπουργός. Ταιριάζει άλλωστε στη νοοτροπία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού είναι γνωστή η «μανία» του να αντιμετωπίζει «εδώ-και-τώρα» τουλάχιστον όσα προβλήματα βρίσκουν τον δρόμο της μεγάλης δημοσιότητας.
Το ίδιο επιδιώκει και η εργασίας Κεραμέως κι ας υφίσταται τα ειρωνικά σχόλια κακεντρεχών συναδέλφων της, είτε για την εφαρμογή jobmatch, είτε για τις Ημέρες Καριέρας, είτε για το νέο (μετά από κάποιες δεκαετίες) σύστημα του επιδόματος ανεργίας.
Είναι σαφές πως η άμεση αντιμετώπιση της καθημερινής «λεπτομέρειας», μετά μάλιστα την εξαετή διακυβέρνηση, δεν έχει γίνει ακόμη «Βίβλος του καλού υπουργού», παρά τους υπεραισιόδοξους αρχικούς σχεδιασμούς για το επιτελικό κράτος και τα μαρτυριάρικα εξελόφυλλα του επικρατείας Σκέρτσου.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα με τις μεγαλύτερες υποθέσεις, όπως αυτή που εξελίσσεται σε ακανθώδες σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αν ασχολιόντουσαν όλοι στην κυβέρνηση με την καθημερινότητα των ανθρώπων, θα είχαν γρήγορα καταλάβει ότι υπάρχουν εκεί έξω πολλοί αγρότες που βλέπουν τους ράθυμους τρόφιμους των επαρχιακών καφενείων να φυσάνε το χρήμα, την ώρα που ακούνε τους υπουργούς να μοιράζουν εκατομμύρια...
Το ίδιο ισχύει και με όλες, πρακτικά, τις πληρωμές του κράτους, οι οποίες καθυστερούν όσο βολεύει τους «λειτουργούς» αλλά δεν βολεύει καθόλου τους παραγωγούς, αφού τους φορτώνει με υπέρογκο κόστος χρήματος. Κόστος που τελικά καταλήγει στο πορτοφόλι του καταναλωτή και πάει λέγοντας.
Σε αυτό «κρύβεται» η αξία της «λεπτομέρειας»: κάθε τι που δεν γίνεται σωστά, στην ώρα του και με διάφανους κανόνες έχει κόστος. Το οποίο βαραίνει τον τιμάριθμο και μειώνει την παραγωγικότητα.
Χρειάζεται ο πρωθυπουργός, αφού μάλιστα έχει χρόνο μέχρι τις εκλογές και, ακόμη περισσότερο αφού θα τις πάρει και τις επόμενες, να κάνει κεντρικό σύνθημα της κυβέρνησής του, μετρήσιμο βεβαίως, το μικρομάνατζμεντ.
