Το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, όπως ορίζεται στον Ποινικό Κώδικα, συνιστά ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα κατά του Πολιτεύματος. Η στοιχειοθέτησή του απαιτεί την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων που στρέφονται ευθέως κατά της κρατικής υπόστασης ή της συνταγματικής τάξης της χώρας.
Σύμφωνα με το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, το αδίκημα τελείται όταν κάποιος επιχειρεί με βία ή απειλή βίας να:
-καταλύσει ή αλλοιώσει το δημοκρατικό πολίτευμα που θεμελιώνεται από το Σύνταγμα (π.χ. με πραξικόπημα ή στάση),
-υποδουλώσει τη χώρα σε ξένη δύναμη ή αποσπάσει τμήμα της επικράτειας,
-εμποδίσει την ελεύθερη λειτουργία της Βουλής ή τη συγκρότησή της.
Παρά ταύτα, κόμματα των δύο άκρων της Βουλής υιοθέτησαν – μετά βαΐων και κλάδων – την πρόταση της επικεφαλής του συλλόγου συγγενών θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, που ζητεί σύσταση προανακριτικής επιτροπής και παραπομπή του πρωθυπουργού για εσχάτη προδοσία. Ναι, καλά διαβάσατε.
Η «ενοχή» του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την εν λόγω πρόταση, έγκειται στο ότι ζήτησε την ανάληψη της έρευνας από Εφέτη Ανακριτή – δηλαδή ιεραρχικά ανώτερη δικαστική αρχή – και ότι... μπαζώθηκε ο χώρος του δυστυχήματος για να τοποθετηθούν οι γερανοί που ανέσυραν τα βαγόνια. Κατά την ίδια λογική, από εδώ και στο εξής η Πυροσβεστική δεν θα μπορεί να απεγκλωβίζει πολίτες από φλεγόμενα κτίρια χωρίς πρώτα να έχει ζητηθεί η γνώμη του εισαγγελέα υπηρεσίας.
Για όσους έχουν στοιχειώδη επαφή με την ιστορία, η εσχάτη προδοσία δεν είναι λεκτικό πυροτέχνημα. Για τέτοιο αδίκημα έχουν κατηγορηθεί:
-ο στρατηγός Μακρυγιάννης (καταδικάστηκε σε θάνατο το 1853, αλλά αμνηστεύτηκε ένα χρόνο μετά),
-και οι υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, στη λεγόμενη Δίκη των Έξι.
Αντιθέτως, τα μέλη της χούντας του 1967–1974 δεν παραπέμφθηκαν ποτέ για εσχάτη προδοσία, παρότι πολιτικά θα το δικαιολογούσε κανείς. Αντ’ αυτού καταδικάστηκαν για στάση, συνωμοσία και κατάλυση του πολιτεύματος με τη βία.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η λέξη «προδοσία» χρησιμοποιείται για να καταπιεί τον δημόσιο διάλογο. Το ίδιο έργο παίχτηκε και την εποχή των μνημονίων, όταν κάποιοι απειλούσαν πολιτικούς αντιπάλους με ειδικά δικαστήρια και ονειρεύονταν επιστροφή στη δραχμή, έξοδο από το ΝΑΤΟ, κι αγκαλιές με τον Πούτιν.
Ο σημερινός πυρήνας κομμάτων όπως η Πλεύση Ελευθερίας, η Νίκη και η Ελληνική Λύση δεν είναι τίποτα άλλο από μετεμψύχωση παλιών θραυσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής. Είναι τα άκρα που κάθε φορά, πάνω σε κρίσεις, χρεοκοπίες και θανάτους, προσπαθούν να επιβάλουν την ατζέντα τους.
Ας αναζητήσει κάποιος το κοινό γεωπολιτικό προσανατολισμό αυτών των δυνάμεων για να αναλογιστεί να υπάρχουν ενδείξεις συμμετοχής σε κάποιου είδους υβριδικό πόλεμο εναντίον της χώρας και του πολιτεύματος.
Αν συμβαίνει αυτό τότε αθροίζονται όντως ενδείξεις για εσχάτη προδοσία, κάτι που βέβαια σηματοδοτεί και την εσχάτη βλακεία των άκρων…
Μήνυμα 1: Μια απάντηση στο άρθρο σας “Ο αυτοκτονικός ιδεασμός μπροστά στο Ισλάμ”
Θα μπορούσε να ήταν ένα άρθρο για τον πόλεμο του Τραμπ στα πανεπιστήμια. Είναι η απάντησή μου στο άρθρο σας «Ο αυτοκτονικός ιδεασμός μπροστά στο Ισλάμ».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής και στην οδό της απομόνωσης τα τελευταία 77 χρόνια. Νομίζω ότι κάνετε λάθος να το αποδίδετε στο Ισλάμ και στην αυτοκτονική διάθεση της Δύσης. Κατά την άποψή μου, στο Ισραήλ και στους υποστηρικτές του υπήρχε πάντα ένα στρατόπεδο αρκετά ικανό και πανούργο, το οποίο δεν επιθυμούσε ποτέ παλαιστινιακό κράτος και το κατάφερε εις βάρος τόσο των Εβραίων όσο και των Παλαιστινίων. Την άποψη αυτή θεμελιώνει με πολύ σοβαρές αναφορές ο γκουρού της γεωπολιτικής John J. Mearsheimer στο βιβλίο του.Φυσικά και υπήρχε ένα μεγάλο διορατικό κοινό στο Ισραήλ, όπως ο «Βενιζέλος» των Εβραίων, Μπεν Γκουριόν, που ήταν υπέρ ενός παλαιστινιακού κράτους αλλά δεν επικράτησε. Το σχέδιό τους να πετύχουν το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ» χωρίς τους Παλαιστίνιους βασίστηκε στην εξολόθρευση της Παλαιστηνιακής πνευματικής και πολιτικής ελίτ και φαίνεται να πέτυχε.
Από τη μεριά των Παλαιστινίων υπήρχε εξαρχής μια πνευματική και πολιτική ελίτ η οποία υποστήριζε κάποια λύση, είτε ενός είτε δύο κρατών, πάντως με τους Εβραίους στο κάδρο. Το τι απέγινε μας το περιγράφει στο βιβλίο του ο καθηγητής Ρασίντ Χαλίντι, απόγονος του τελευταίου Παλαιστίνιου Δημάρχου της Ιερουσαλήμ και μέλος εξέχουσας παλαιστινιακής ελίτ, στο βιβλίο του «The Hundred Years' War on Palestine: A History of Settler Colonialism and Resistance, 1917–2017», αλλά και ο Ισραηλινός διανοούμενος Jonathan Marc Gribetz στο «Reading Herzl in Beirut: The PLO Effort to Know the Enemy». Η Μοσάντ φρόντισε να δολοφονήσει όλους τους Παλαιστίνιους διανοούμενους και να εξαφανίσει το πνευματικό τους έργο, του οποίο μέρος διασώθηκε λόγω του διεθνούς παράγοντα και κάποιων Ισραηλινών προς τιμήν τους. Για παράδειγμα, ο «ηθικός στρατός» IDF έκρινε φρόνιμο να βομβαρδίσει το Κέντρο Παλαιστινιακών Ερευνών στο Λίβανο και να σκοτώσει διεθνούς φήμης ερευνητές, όπως κάνει και τώρα η Σιν Μπετ, καταστρέφοντας βιβλιοπωλεία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Στη διασπορά ζουν πάνω από 10 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που διαπρέπουν και δεν δημιουργούν πρόβλημα σε κανένα δυτικό κράτος. Αντίθετα, αυτοί που έμειναν πίσω, αφού δεν είδαν προκοπή με τη διπλωματία και αφού στο όνομα ενός καθαρά εβραϊκού κράτους εκεί που οι Εβραίοι ήταν μειοψηφία έζησαν σε καταπίεση και καθεστώς απαρτχάιντ, στράφηκαν στη θρησκεία, το Ισλάμ. Με άλλα λόγια, το Ισλάμ ώς εξτρεμισμός μπαίνει στο κάδρο 50 χρόνια μετά το 1947, αφού είχε εξολοθρευτεί η πνευματική/πολιτική πτέρυγα των Παλαιστινίων. Και εκεί πάλι υπάρχει μια διαφορετική οπτική της Σαρά Ρόυ, καθηγήτρια του Χαρβαντ και κόρη επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος, στο βιβλίο της «Hamas and Civil Society in Gaza: Engaging the Islamist Social Sector», η οποία χρήζει διερεύνησης. Η ίδια έχει περάσει αρκετό χρόνο στη Γάζα εδώ και 40 χρόνια και παρουσιάζει μια εικόνα η οποία είναι διαφορετική από αυτή που παρουσιάζεται.
Τελικά, μήπως το Ισραήλ θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση αν κάποια από τα 10 εκατομμύρια Παλαιστινίων της διασποράς ζούσαν στην περιοχή, οργανωμένα από τις πνευματικές ελίτ που τώρα κοιτάνε τα ραδίκια ανάποδα; Μήπως η αντιπαράθεση θα ήταν πολιτική και όχι στρατιωτική, όπως είναι μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας; Αν οι Οθωμανοί είχαν εξολοθρέυσει την Ελληνική διανόηση, θα είχαμε καταλήξει και εμείς σαν τους Κούρδους ως οι τρομοκράτες της Τουρκίας;
Ορθώς η Γλυκερία και άλλοι Έλληνες διατηρούν πολιτιστική δραστηριότητα με το Ισραήλ. Όπως ορθώς και ο Θεοδωράκης συνέθεσε το Μαουτχάουζεν για το Ολοκαύτωμα. Καλώς τραγούδησε και συνεργάστηκε μουσικά με Τούρκους. Όμως δεν μας άρεσε καθόλου όταν ο Ρουβάς τραγούδησε στα κατεχόμενα την ημέρα της γενοκτονίας των Πhttps://www.news247.gr/psixagogia/sakis-rouvas-otan-tragoudise-sta-katexomena-mazi-me-tourko-pop-star/ ποντίων. αν και η πρόθεσή του ήταν η συναδέλφωση. Έτσι λοιπόν, είναι δικαιολογημένη και η αντίδραση για τη συναυλία της Γλυκερίας τώρα.
Οι πολίτες του Ισραήλ και οι Εβραίοι ανά τον κόσμο (είτε το υποστηρίζουν είτε όχι) είναι ένας μεγάλος λαός με τεράστια συνεισφορά στην ανθρωπότητα. Όμως και οι Έλληνες είναι το ίδιο, αλλά όταν επί 7ετίας εκπροσωπούνταν από τον Παπαδόπουλο, Ζωιτάκη, Πατακό, η Ευρώπη μας έβαλε στη γωνία πολιτικά και πολιτισμικά. Η τριάδα αυτή όμως είναι πρόσκοποι μπροστά στην τριάδα Νετανιάχου, Σμοτριτς, Μπεν Γκβιρ, οι οποίοι μόνο εκπρόσωποι των δυτικών αξιών δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Όσο είναι αυτοί οι δυνάστες, υπόδικοι για γεννοκτονία εκεί, το Ισραήλ θα πρέπει να αποκλείεται από το κλαμπ των δυτικών, στον βαθμό που αυτό έγινε και στην Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Εμείς είμαστε και παραμένουμε φίλοι του Ισραήλ, όχι μόνο γιατί μας πουλάνε όπλα ή γιατί είναι ανάχωμα στην Τουρκία, αλλά γιατί έχουμε πολλα κοινά σημεία πολιτισμικής αναφοράς (ένα από αυτά είναι και η Γλυκερία). Οι φίλοι δεν είναι για να σε χαϊδεύουν, αλλά και για να σου τραβάνε το αυτί όταν είσαι λάθος. Η τριανδρία του Νετανιάχου πιστεύει ότι η λύση ειναι ολοκληρωτική επικράτηση έναντι του Ισλάμ στην Παλαιστίνη, στο Ιράν, στο Λίβανο, στη Συρία. Εγώ υποστηρίζω την πιο ρεαλιστική άποψη (που φαίνεται να επικρατεί και στην Αμέρική) ότι αυτό δε γίνεται και θα πρέπει να πάμε σε κάποιο συμβιβασμό ο οποίος δεν θα αρέσει στην τριανδρία.
Και ναι, κάποιος που κατακρίνει το Ισραήλ, δε σημαίνει ότι είναι φιλοϊσλαμιστής.
Με εκτίμηση,
ΝΒ
ΥΓ: Κατά παράκλησή σας, για τη μη κατάχρηση του χώρου της στήλης σας που μας παραχωρείτε, σας παραθέτω την τεκμηρίωση για τη συστηματική άρνηση μερίδας των υποστηρικτών του Ισραήλ στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους από το 1947. Αν κρίνετε ότι έχετε χώρο, παρακαλώ να τη δημοσιεύσετε:
Επιγραμματικά αναφέρω:
Συμφωνία με το Χασεμιτικό Βασίλειο να αναλάβει τη Δυτική Όχθη και να μην δεχτεί την ίδρυση κράτους. Υπάρχουν μαρτυρίες αλλά όχι επίσημη αποδοχή.
Ο εκτοπισμός 700.000 αμάχων στη Νάκμπα, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία δεν συμμετείχε σε εχθροπραξίες. The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited (Cambridge Middle East Studies, Series Number 18) by Benny Morris.
Αναφέρω ενδεικτικά την περίπτωση δύο χριστιανικών χωρhttps://en.wikipedia.org/wiki/Iqrit και https://en.wikipedia.org/wiki/Kafr_Bir%27imιών: τα οποία δεν συμμετείχαν στον πόλεμο, οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν και όταν με δικαστικό και όχι πολεμικό τρόπο πέτυχαν την επιστροφή τους, οι ακραίες δυνάμεις στις οποίες αναφέρομαι τα κατέστρεψαν υπό την ανοχή των προοδευτικών Ισραηλινών. Αυτό γιατί προωθείται η ιδέα ότι οι Παλαιστίνιοι είναι τρομοκράτες και δεν προσπάθησαν να πετύχουν τους στόχους τους ειρηνικά.
Στον πόλεμο του 1967, όσοι Παλαιστίνιοι δεν ήταν στη Δυτική Όχθη έχασαν το δικαίωμα να επιστρέψουν εκεί, παρότι τότε δεν υπήρχαν Εβραίοι κάτοικοι εκεί. Μετά δε σε πολλούς τέθηκε το δίλημμα να μείνουν υπό κατοχή η να φύγουν για πάντα στην Ιορδανία. Πολλοί έφυγαν.
Η ιδρυτική διακήρυξη του Λικούντ το 1977 που κυβέρνησε για χρόνια και κυβερνά ακόμα απαγορεύει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.
Κατά τη διάρκεια της τριετίας μετά το Όσλο, ο Σαρόν με τον Νετανιάχου τορπίλισαν τη συμφωνία βοηθώντας τον διπλασιασμό των εποίκων με Εβραίους από την Σοβιετική Ένωση, καθιστώντας αδύνατο ένα λειτουργικό παλαιστινιακό κράτος. Η αποκορύφωση ήταν η δολοφονία Ράμπιν.
Συνεχής εποικισμός και διώξεις μέχρι σήμερα.
Τέλος, πέρυσι η βουλή και επίσημα ψήφισε την άρνηση ίδρυσης κράτους.
