Αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι η επερχόμενη κρίση – αυτή είναι αναπόφευκτη και ήδη βρίσκεται καθ’ οδόν. Με ανησυχεί ποιοι θα την διαχειριστούν. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα εκλέγουν τηλεπερσόνες, συνωμοσιολόγους και επαγγελματίες της αερολογίας για να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή ή στη Βουλή, θα είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για το μέλλον ενός κόσμου που τρίζει από άκρη σε άκρη.
Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Από την Ουάσιγκτον μέχρι το Παρίσι και το Βερολίνο, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει πέσει θύμα της ίδιας αυταπάτης: ότι η ευημερία είναι μόνιμη, αυτοματοποιημένη και δεν απαιτεί προσπάθεια. Ότι τα δύσκολα τελείωσαν. Κι ότι μπορούμε να παίζουμε με τη φωτιά χωρίς να καούμε.
Όμως η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτό το αφήγημα.
Χρόνια τώρα γράφω – κι επιμένω – ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο προπομπός. Σήμερα, οι αριθμοί και τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: το χρέος των ΗΠΑ είναι εκτός ελέγχου, οι δασμοί επιστρέφουν, οι αγορές ομολόγων στέλνουν σήματα κινδύνου. Βρισκόμαστε ήδη στο κατώφλι μιας παγκόσμιας κρίσης – αλλά κοιτάμε αλλού.
Δεν μιλάμε πια απλώς για μια οικονομική αναταραχή σας αυτές που ζήσαμε το 2008 και το 2000. Αυτό που διαφαίνεται είναι μια πλήρης αναδιάταξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού και γεωπολιτικού συστήματος, αντίστοιχη εκείνης που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’30 και οδήγησε τελικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πιθανόν, μέσα στην επόμενη δεκαετία, ο κόσμος να χωριστεί ξανά σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα – πολιτικά, οικονομικά, νομισματικά. Όπως στον Ψυχρό Πόλεμο.
Μια εξαιρετικά αποκαλυπτική ανάλυση ήρθε από τον ιστορικό των αγορών Russell Napier, σε συνέντευξή του στο podcast The Hundred Year Pivot. Ο Napier, γνωστός για το βιβλίο Anatomy of the Bear, προειδοποιεί για έναν ριζικό μετασχηματισμό του παγκόσμιου συστήματος, που δεν έχει προηγούμενο.
Τι προβλέπει;
- Πως οι κυβερνήσεις θα αρχίσουν να επιβάλλουν capital controls για να ελέγξουν τις ροές κεφαλαίων.
- Πως οι κεντρικές τράπεζες μαζεύουν χρυσό όχι από φετιχισμό, αλλά επειδή προετοιμάζονται για συγκρούσεις.
- Πως οι επιχειρήσεις πρέπει να διατηρούν υψηλή ρευστότητα στο νόμισμα των συναλλαγών τους – γιατί έρχεται εποχή αστάθειας.
- Και, το σημαντικότερο, πως ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη. Με δύο ανταγωνιστικά νομισματικά και πολιτικά συστήματα: ΗΠΑ vs Κίνα.
Ο Napier φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει πως η γεωπολιτική ένταση με την Κίνα δεν θα κορυφωθεί στην Ταϊβάν – όπως όλοι φοβούνται – αλλά πιθανόν στο Βιετνάμ, το οποίο διαθέτει στρατηγική θέση, σύνθετη ιστορία και σχέσεις και με τις δύο πλευρές.
Και η πιο ψυχρή του πρόβλεψη: «Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η κλιμάκωση είναι μια μεγάλη συμφωνία με την Κίνα. Αλλά καμία κυβέρνηση της Δύσης – ούτε η τωρινή, ούτε οι επόμενες – δεν μπορεί να την αποδεχτεί. Γι’ αυτό αυτή η κατάσταση θα κρατήσει πολύ.»
Για ολόκληρη τη συνέντευξη βλέπε: National Capitalism & Death of the International Monetary System | Russell Napier
Τι κάνουμε εμείς;
Δεν γράφω όλα τα παραπάνω για να τρομοκρατήσω. Γράφω γιατί ο χρόνος τελειώνει – κι εμείς κοιτάμε τα λάθος πράγματα. Συζητάμε για υποψήφιους χωρίς πολιτικές θέσεις, για προφίλ στο TikTok, για ψευτοδιλήμματα.
Αυτό που με τρομάζει δεν είναι η κρίση η ίδια αλλά αυτοί που θα κληθούν να την διαχειριστούν: οι γενιές των ανθρώπων από «βούτυρο», οι κληρονόμοι μια ευημερίας που έχτισαν άλλοι…
Η ευημερία δεν είναι δεδομένη. Κερδίζεται – και χάνεται. Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ανθρώπους που καταλαβαίνουν τη μεγάλη εικόνα. Αν δεν απαιτήσουμε σοβαρότητα, τεχνογνωσία και ειλικρίνεια από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία όταν η κρίση ξεσπάσει και μας βρει αδιάβαστους.
Μήνυμα 1:Περί golden visa το ανάγνωσμα
Αγαπητέ Κώστα
Είμαι ένας από τους πολλούς αναγνώστες σου εδώ και χρόνια. Θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα που συχνά πυκνά απασχολεί την επικαιρότητα, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες της ΕΕ.
Όπως είναι γνωστό αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία κ.ά.), την τελευταία 15ετία, υιοθέτησαν μέτρα τόνωσης της κτηματαγοράς και προσέλκυσης κεφαλαίων, με το πιο γνωστό από αυτά να είναι η λεγόμενη «golden visa», δηλαδή η δυνατότητα απόκτησης από πολίτη τρίτης χώρας άδειας διαμονής μέσω της αγοράς ακίνητης περιουσίας αξίας κτήσης τουλάχιστον ενός συγκεκριμένου ποσού.
Στην Ελλάδα, το όριο αυτό για πολλά χρόνια ήταν 250.000€. Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ σχετικά με την υπερβολική αύξηση της τιμής των ακινήτων, η κυβέρνηση προσφάτως αύξησε την ελάχιστη απαιτούμενη αξία κτήσης στις 800.000€ σε συγκεκριμένες περιοχές (Αττική, Θεσσαλονίκη, μεγάλα νησιά) και στις 400.000€ στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Η αναγγελία αυτή «ντύθηκε» επικοινωνιακά με μεγαλοστομίες περί προστασίας του πολίτη και προσπάθειες ανάσχεσης της αύξησης των τιμών των ακινήτων κ.ά. Μέχρι εδώ καλά. Όμως, μέσα στον Κώδικα Μετανάστευσης Ν. 5038/2023 υπάρχει μία «πονηρή» διάταξη και συγκεκριμένα στο άρθρο 100 παρ. 2 σημ. γ΄, που με δύο λόγια λέει ότι το όριο παραμένει στις 250.000€ όταν το ακίνητο είναι κατοικία μέσω αλλαγής χρήσης.
Τι σκέφτηκε λοιπόν το ελληνικό δαιμόνιο; Προκειμένου να αποφύγουν το όριο των 800.000€, αγοράζονται αποθήκες, υπόγεια, ίσως και στάνες, τα οποία με αλλαγή χρήσης στην πολεοδομία μετατρέπονται σε κατοικίες και ενώ η αντικειμενική τους αξία δεν ξεπερνά τις 20-30.000€ έκαστο, αγοράζονται στα χαρτιά με 250.000€. Φυσικά, στη διαδικασία αυτή εμπλέκονται δικηγορικά γραφεία, μεσίτες και διάφοροι άλλοι μεσάζοντες. Όλα νόμιμα, όλα διάφανα. Business as usual.
Η ροή άμεσων ξένων επενδύσεων συνεχίζεται απρόσκοπτα. Τα συμπεράσματα δικά σας. Ένα μόνο ερώτημα θα ήθελα να θέσω. Όταν άραγε ψηφίζονταν η διάταξη αυτή, οι εθνοπατέρες ήξεραν τι ψήφιζαν;
Με απεριόριστη εκτίμηση
Ανώνυμος (Για ευνόητους λόγους)
