Η τραγωδία στα Τέμπη, ανέδειξε για μια ακόμα φορά το πόσο ισχυρά ριζωμένες είναι οι παθογένειες στη χώρα μας και το πόσο μεγάλες πρέπει να είναι οι προσπάθειες για να ξεφύγουμε από τη σκιά τους. Οι παθογένειες αυτές αναρριχώνται σαν τον κισσό σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, πνίγοντας τις προσπάθειες υπέρβασης τους.
Τα τρία σημεία που αναδύθηκαν στις σκέψεις όλων μας, αφορούν τρεις τομείς στους οποίους ούτως η αλλιώς η ελληνική κοινωνία δεν τα καταφέρνει πολύ καλά. Στην εκπαίδευση, στην αξιολόγηση και στην ενσωμάτωση της τεχνολογίας.
Τι κι αν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την πτώχευση της χώρας; Τι κι αν περάσαμε μέσα από τα μνημόνια; Τι κι αν υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε σε πολλά πράγματα; Τι κι αν έτρεξαν κάποιες μεταρρυθμίσεις; Στον τομέα της εκπαίδευσης, της αξιολόγησης και της ενσωμάτωσης των τεχνολογικών εξελίξεων, η υστέρηση της ελληνικής πραγματικότητας όπως αποδείχθηκε μπορεί να λάβει εγκληματικές διαστάσεις.
Μην πάμε μακριά. Πριν αρχίσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες σε τρίτους ας αναλογιστούμε οι ίδιοι σαν κοινωνικό σύνολο πως αντιμετωπίζουμε την εκπαιδευτική διαδικασία, πως αντιδρούμε απέναντι στην αξιολόγηση και πως χειριζόμαστε την είσοδο της τεχνολογίας στην καθημερινότητα μας.
Εκπαίδευση της ήσσονος προσπάθειας. Εκπαίδευση για τη βαθμολογία και όχι για την ουσία. Εκπαίδευση για τους τύπους και το θεαθήναι. Για να προβιβάζονται όλοι οι μαθητές στη επόμενη τάξη. Για να αποφοιτούν από το Γυμνάσιο χωρίς σοβαρές εξετάσεις. Για να τελειώνουν το Λύκειο απνευστί. Για να γίνονται όλοι οι απόφοιτοι Λυκείου δεκτοί στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Και για να «παίρνουν» όλοι το «χαρτί». Ένα χαρτί, ένα πάπυρο, ένα πτυχίο δίχως αντίκρισμα. Με μοναδικό σκοπό τη μοριοδότηση για τον διορισμό στο Δημόσιο.
Αξιολόγηση; Για ποια αξιολόγηση μιλάμε; Για την απαξιωμένη κοινωνικά αξιολόγηση; Γι’ αυτήν που σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα αποτελεί την προμετωπίδα του αντιδημοκρατισμού; Γι’ αυτήν που βάζει εμπόδια στη ζωή των ανθρώπων; Γι’ αυτήν που παραπέμπει στην κοινωνική αδικία και τον κοινωνικό ρατσισμό; Γι’ αυτήν που οδηγεί στην κοινωνία των δυο ταχυτήτων; Γι’ αυτήν που επιβάλει χιτλερικές μεθόδους; Γι’ αυτήν που επιβάλει τη λογοδοσία και καταπατά τα δικαιώματα των εργαζόμενων;
Για ποια ενσωμάτωση της ψηφιακής τεχνολογίας μιλάμε; Για τη μάχη κατά του τεχνοφασισμού; Για την τηλεκπαίδευση που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν μετ’ επιτάσεως οι δάσκαλοι στα Δημοτικά σχολεία και οι καθηγητές στα Γυμνάσια και στα Λύκεια; Για την τηλεματική και τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, που προκαλούσαν πονοκεφάλους, ζαλάδες και άλλα προβλήματα υγείας στους οδηγούς του ΟΑΣΑ; Για την ψηφιακή τεχνολογία που απομονώνει και αποξενώνει τους πολίτες; Για την τεχνολογία που οδηγεί τους εργαζόμενους στην ανεργία; Για την εφαρμογή της taxibeat και της taxiplon, που κατέστρεφε τους οδηγούς των ταξί; Για τις εφαρμογές μέσω GPS που παρακολουθούσαν την κίνηση των βυτιοφόρων στην προσπάθεια πάταξης του λαθρεμπορίου, αλλά δημιουργούσαν ζαλάδες στους οδηγούς;
Σήμερα πέφτουμε από τα σύννεφα διότι το σύστημα λειτουργίας των σιδηροδρόμων παρουσίασε τρομακτικές παραλείψεις στον τομέα της εκπαίδευσης και της αξιολόγησης του προσωπικού και της αποτελεσματικής εφαρμογής της τεχνολογίας. Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη σαν πολίτες αυτής της χώρας και ας αναλογιστούμε αν, που και πόσο, έχουμε παλέψει για το επίπεδο της εκπαίδευσης, για την εφαρμογή της αξιολόγησης και για την υιοθέτηση της ψηφιακής τεχνολογίας σε κάθε βήμα της καθημερινότητας μας.
