Η απώλεια του καταδρομικού Moskva, όσο και αν η Ρωσία θέλει να την αποδώσει σε εσωτερικό ατύχημα, συνιστά μεγάλη ήττα για τη Μόσχα, τόσο επικοινωνιακού, όσο και επιχειρησιακού χαρακτήρα.
Επρόκειτο για ένα από τα πιο εμβληματικά ρωσικά πλοία, συντόνιζε τις θαλάσσιες επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα και συμμετείχε σε πολλές από τις ρωσικές επιχειρήσεις των τελευταίων ετών. Όσο για το ρωσικό επιχείρημα ότι η βύθιση προήλθε από κάποια πυρκαγιά, αναιρείται από την ίδια τη ρωσική εντολή να απομακρυνθούν από τις ουκρανικές ακτές όλα τα πλοία του στόλου της Μαύρης Θάλασσας μπροστά στο φόβο τυχόν νέας επίθεσης. Και ανεξάρτητα του κατά πόσο το χτύπημα συνέβη με ή χωρίς ξένη βοήθεια, κάτι που είναι πολύ πιθανό, επιβεβαιώνεται ότι η Ουκρανία είναι σε θέση να πιάνει στον ύπνο τις ρωσικές δυνάμεις.
Ένα είναι βέβαιο. Το πλήγμα γοήτρου αλλά και αποδυνάμωσης του ρωσικού στόλου φέρνει τον Πούτιν σε πολύ δύσκολη θέση. Οτιδήποτε και να πει στο εσωτερικό του και παρά το γεγονός ότι προσπαθεί να μετατρέψει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, δηλαδή να επιμηκύνει τον πόλεμο, δοκιμάζοντας τις αντοχές των Ευρωπαίων και των κοινωνιών τους, ποντάροντας στο ότι οι τελευταίες - μπροστά στην αυξανόμενη ακρίβεια - θα απαιτήσουν τη λήξη του πολέμου. Οι προσφυγικές ροές που διογκώνονται αποτελούν επιπλέον μοχλό πίεσης. Θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι η βύθιση του εμβληματικού Moskva, θα κάνει τον εγωιστή Πούτιν ακόμη πιο μνησίκακο.
Είναι συνεπώς προφανές ότι η Ρωσία θα θελήσει να ανταποδώσει με ένα σημαντικό χτύπημα. Ήδη προχθές χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά βαρέα βομβαρδιστικά στη Μαριούπολη. Την ίδια στιγμή, ενδεικτικά των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο Πούτιν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πετύχει νίκες στην Αν.Ουκρανία, είναι τρία γεγονότα.
Πρώτον, αρχίζει να απειλεί πιο εμφατικά τις ΗΠΑ και τις χώρες του ΝΑΤΟ «μη δίνετε όπλα στο Κίεβο, γιατί εμείς τα θεωρούμε νόμιμους στόχους και θα τους πλήξουμε». Το γεγονός δείχνει ότι η αυξανόμενη ροή οπλισμού προς τη χώρα αρχίζει να έχει αποτελεσματικότητα, καθώς ανατρέπονται κατά κάποιο τρόπο οι συσχετισμοί. Η Ρωσία διεξάγει ένα συμβατικό όπλο και αν δεν οδηγηθεί στη λογική της ισοπέδωσης πόλεων με μαζικούς βομβαρδισμούς, όπως έχει πράξει στη Μαριούπολη, τότε το πρόβλημά της θα μεγαλώσει. Όσο υπέρτερος και να είσαι του αντιπάλου σου, αν εκείνος έχει τα βασικά, δηλαδή οπλισμό, καλή στρατηγική και πληροφόρηση μέσω τρίτων χώρων, τότε μπορεί να σε αντιμετωπίσει καλύτερα.
Δεύτερον, ότι συνεχίζει να αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει ελαφρά πυρηνικά, αν σε ένα τέτοιο πόλεμο, η χρήση τους δεν έχει νόημα. Η σκέψη ωστόσο και μόνο δείχνει κάτι, χωρίς να αποκλείεται να φτάσει στο σημείο να τα χρησιμοποιήσει, αν δει ότι εξαντλούνται τα περιθώρια, χωρίς να πετυχαίνει αυτό που θέλει.
Τρίτον, δύο κράτη ιστορικά ουδέτερα, όπως Φιλανδία και Σουηδία, με κεντροαριστερές και προοδευτικές κυβερνήσεις, όχι με δεξιές συντηρητικές, σκέφτονται την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, γεγονός που σημαίνει ότι η Μόσχα έχει να αντιμετωπίσει και αυτό το μέτωπο. Εκτοξεύει απειλές για να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη, στρατιωτιωτικοποιώντας περαιτέρω την κατάσταση. Και είναι απορίας άξιο αν θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, διότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Πολύ περισσότερο αν χρειαστεί να ακολουθήσει μία κούρσα εξοπλισμών, η οποία θα εξαντλήσει πρώτα τη Μόσχα.
Συσσωρεύονται έτσι και αλλιώς πολλά μέτωπα, για τα οποία όσο και αν ο Πούτιν θέλει να διαστρεβλώσει την εικόνα, στέλνοντας το μήνυμα ότι η ρωσική οικονομία δεν πρόκειται να πληγεί από τις κυρώσεις και ότι θα στραφεί ενεργειακά προς την Κίνα και την Ινδία – γεγονός που δεν γίνεται από τη μια ημέρα στην άλλη, ούτε άλλωστε και συμφέρει τη Μόσχα- η πραγματικότητα είναι ότι τόσο οικονομικά, ενεργειακά όσο και διπλωματικά η Ρωσία έχει πρόβλημα.
Πρόβλημα όμως έχει και η Δύση. Η εικόνα που αναπαράγεται στην Ελλάδα, ότι δηλαδή όλος ο κόσμος βρίσκεται απέναντι στη Ρωσία, είναι στρεβλή. Η Ινδία, που είναι βασικός ανταγωνιστής της Κίνας και εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή, 51 ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, τηρεί στάση ουδετερότητας. Οι χώρες της Μέσης Ανατολής, που είναι παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ, τηρούν επίσης στάση ουδετερότητας. Το ίδιο και οι περισσότερες χώρες της Αφρικής. Επομένως δεν είναι ακριβές ότι η διεθνής κοινότητα τοποθετείται απέναντι στη Ρωσία. Το μέτωπο της Δύσης παραμένει αρραγές, με κάποιες μικρές ρωγμές, όπως αυτή της Ουγγαρίας, ή η επίσκεψη του αυστριακού καγκελαρίου, και αυτό που μένει να δούμε είναι πόσο αυτές θα μεγαλώσουν, όσο θα οξύνεται το πρόβλημα της ακρίβειας ή/και η απειλή διάχυσης του πολέμου.
