Το κατά πόσο μπορούν οι κυρώσεις να έχουν πραγματικό αποτέλεσμα αναλύουν οι New York Times σε άρθρο τους σημειώνοντας ότι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσαν μια συνηθισμένη πρακτική από τις κυβερνήσεις. Όπως σημειώνουν, είναι σχετικά εύκολο να επιβληθούν και σχεδόν ικανοποιούν την εσωτερική πολιτική ανάγκη «να κάνουμε κάτι» χωρίς να εμπλακούμε στρατιωτικά.
Ωστόσο εγείρεται ένα σημαντικό ζήτημα: Οι κυρώσεις ιστορικά δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικές στην αλλαγή των καθεστώτων ή στην αλλαγή συμπεριφοράς των δικτατόρων, ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων το αποτέλεσμα ήταν ανάμεικτο. Η Κούβα, η Βενεζουέλα και η Βόρεια Κορέα δεν υπέκυψαν ποτέ στις αμερικανικές απαιτήσεις.
Η επιβολή κυρώσεων είχε αποτέλεσμα στη Νότια Αφρική με το απαρτχάιντ να τερματίζεται εν μέρει εξαιτίας της.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν αξίζει τα εύσημα, σύμφωνα με τους New York Times, επειδή έθεσε τις βάσεις για την επιβολή πολυμερών κυρώσεων οι οποίες είναι και οι μόνες που – ως πολυμερείς – έχουν μεγαλύτερες προοπτικές επιτυχίας.
Ακόμη και ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αναγκάστηκε, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, να αποδεχθεί πως οι κυρώσεις «έχουν επιτύχει ορισμένα αποτελέσματα».
Οι κυρώσεις από μόνες τους – ή τουλάχιστον εκείνες οι κυρώσεις τις οποίες θα ήταν πρόθυμες να εξετάσουν τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες – δεν πρόκειται να γονατίσουν τη Ρωσία σύντομα. Όσο οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να εξαρτώνται από το ρωσικό πετρέλαιο και το ρωσικό φυσικό αέριο, η Μόσχα θα μπορεί να αντλεί σημαντικά έσοδα από αυτήν την σχέση.
