Τα προδικτατορικά χρόνια πολιτευόταν στην Αθήνα και εκλεγόταν βουλευτής της ΕΡΕ επί μακρά σειρά ετών ένας πολιτευτής που έφερε μεγάλο και ιστορικό όνομα (αν και επρόκειτο για συνωνυμία: δεν ανήκε στην οικογένεια που είχε δώσει στον τόπο γενιές πρωθυπουργών). Παρά τις πολλές επιτυχείς εκλογές του, ωστόσο, ουδέποτε είχα καταλάβει υπουργικό θώκο. Το αποτέλεσμα ήταν να φθίνει και η εκλογική του επιρροή και να καθίσταται επισφαλές το πολιτικό του μέλλον:
Την τελευταία φορά που στήθηκαν οι κάλπες πριν κινηθούν τα τεθωρακισμένα εξελέγη τελευταίος με μικρή διαφορά από τον πρώτο επιλαχόντα. Θέλησε ωστόσο η μοίρα το υπουργικό αξίωμα που ουδέποτε του προσέφερε στις πολλές κυβερνήσεις του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να του το δώσει τον Απρίλιο του 1967 στη βραχύβια δική του ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Κινητοποιήθηκαν ωστόσο οι ερπύστριες και «έσωσαν» τον τόπο. Από αυτή την κυβέρνηση συγκεκριμένα και το ευρύτερο πολιτικό σύστημα της εποχής ευρύτερα. Κύλησαν τα χρόνια, εμφανίστηκαν διενέξεις και διαιρέσεις στο ένστολο νεοκατεστημένο και κάποια στιγμή ο Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και τον Μαρκεζίνη, εγκαθιδρύοντας την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου. Στην οποία πρώτος τη τάξει υπουργός -άτυπος αντιπρόεδρός της στην ουσία- ήταν ο περί ου ο λόγος δευτεροκλασάτος πρώην κοινοβουλευτικός πολιτικός. Που δεν δίστασε, από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του, να εκθειάζει την «Επανάστασιν του 1967, διότι έσωσε τον τόπον». Από τι τον έσωσε; Προφανώς και πρωτίστως -πάντως πιο άμεσα- από την κυβέρνηση, μέλος της οποίας ήταν ο ίδιος!
Πώς και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Την περίοδο 2012-2015 το ποτάμι της λαϊκής –ή «αγανακτισμένης»- οργής σάρωσε ολόκληρο το παλιό πολιτικό σύστημα του τόπου, το οποίο περιθωριοποιήθηκε, απαξιωμένο και δακτυλοδεικτούμενο ως φαύλο και πολιτικά αναποτελεσματικό, κυρίως δε ως ηθικά μιαρό. Το κατεξοχήν θύμα αυτής της εκτίναξης των ηθικών μυώνων της κοινωνίας υπήρξε το κόμμα το οποίο κατεξοχήν είχε ταυτιστεί -εκτός από τα καλά και- με τα ανομήματα της Μεταπολίτευσης: Το ΠΑΣΟΚ. Και κατεξοχήν εκφραστής της καταγγελτικής ρητορείας, ο ρομφαιοφόρος της κάθαρσης, υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα αυτό ήρθε λοιπόν στην εξουσία και κυβέρνησε, αφήνοντας και το όποιο ηθικό αποτύπωμα (μάλλον όχι αξιοζήλευτο: Ήδη παρεπέμφθησαν υπουργοί του για προσπάθεια χειραγώγησης του επικοινωνιακού τοπίου και για αθέμιτες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, αυτοί δε πανηγυρίζουν γιατί το κατηγορητήριο δεν αποδίδει στον ένα κατηγορούμενο πρόθεση διαπόμπευσης πολιτικών αντιπάλων αλλά μόνο προσπάθεια αποτροπής της διαπόμπευσης ενός ημέτερου…).
Σήμερα λοιπόν το εν λόγω πολιτικό υποκείμενο διεκδικεί εκ νέου την εξουσία –προφανώς αδιάφορο για το ενδεχόμενο να επιβεβαιωθεί ο Μαρξ που τόνιζε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κωμωδία- πάντα ως ρομφαιοκράτορας του ηθικού εξαγνισμού του εθνικού δημόσιου βίου.
Και θα το κάνει έχοντας και ρίχνοντας -κατά τα διαρρέοντα- στην εμπροσθοφυλακή αυτής της μάχης για την ηθική εξύψωση του τόπου τους πλέον προσκείμενους, τους πλέον κολλητούς, τους πλέον εξ απορρήτων των δύο εμβληματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ τα οποία, ακόμη και κατά τα δικαστικώς διαπιστωθέντα, αν σε κάτι δεν διακρίθηκαν υπήρξε αυτή ακριβώς η μάχη για την πολιτική ηθικοποίηση: Του Μένιου Κουτσόγιωργα και του Άκη Τσοχατζόπουλου!
Ποιος είπε, λοιπόν, πως η Ιστορία δεν κάνει κύκλους; Ή, τουλάχιστον, πως δεν έχει χιούμορ;
*Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
