Στο σχολείο μας κάνουμε κάθε χρόνο μια σειρά από εκπαιδευτικές ημερίδες για νηπιαγωγούς, στις οποίες συζητάμε παιδαγωγικά ζητήματα από την καθημερινότητα των παιδιών. Ένα θέμα που επανέρχεται συχνά είναι πως διαχειριζόμαστε το παιχνίδι όταν αυτό συμπεριλαμβάνει όπλα, πόλεμο, αλληλοσκοτωμούς κλπ.
Το ζήτημα, βέβαια, παιδαγωγικά είναι λυμένο (κάθε μορφή παιχνιδιού επιτρέπεται εφόσον δεν πληγώνεται κάποιος σωματικά, συναισθηματικά ή ψυχικά) αλλά σκοπός των ημερίδων είναι να εντοπίσουμε παιδαγωγούς με προσωπικότητα και δυνατότητες. Μας ενδιαφέρει λοιπόν πως θα διαχειρίζονταν πραγματικές, δύσκολες καταστάσεις από την καθημερινότητα των παιδιών.
Πάντοτε βρίσκεται μία ή περισσότερες δασκάλες που λένε ότι θα απαγόρευαν εντελώς το παιχνίδι με όπλα (τα παιδιά εν τω μεταξύ όταν παίζουν χρησιμοποιούν ως όπλο μια σκούπα ή ένα απλό κομμάτι ξύλο, δεν χρειάζεται να τους δώσουμε G3!). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κουβέντα πηγαίνει κάπως έτσι:
«Τα παιδιά δεν πρέπει για κανέναν λόγο να έχουν επαφή με τα όπλα και τον πόλεμο!».
«Και τι θα κάνουμε αν γίνει πόλεμος και ο εχθρός είναι έξω από το σχολείο; Δεν θα πολεμήσουμε;».
«Τι να σας πω, εγώ ξέρω πως τα παιδιά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να έρθουν σε επαφή με παιχνίδι που περιλαμβάνει όπλα και πόλεμο».
Τα παραπάνω μας κάνουν κάθε φορά να προβληματιζόμαστε για το αν μπορεί η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να διαχειριστεί το απευκταίο, αλλά δυστυχώς πιθανό, ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης που θα περιλαμβάνει και τη χώρα μας.
Μα είναι πιθανό να γίνει πόλεμος; Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, πρόσφατα δήλωσε ότι η χώρα του βρίσκεται πιο κοντά σε στρατιωτική σύγκρουση «από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Και η επίθεση σε μια κοντινή μας Ευρωπαϊκή χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μας εμπλέξει.
Μα έχει τόσα χρόνια να γίνει πόλεμος, θα πει κάποιος. Γιατί να γίνει τώρα; Μα, αν δει κάποιος την παγκόσμια ιστορία σε βάθος χιλιετιών, θα διαπιστώσει πως η κανονικότητα του πλανήτη είναι η εμπόλεμη κατάσταση με σύντομα διαστήματα ειρήνης. Και ήδη τώρα που μιλάμε, δύο καταστροφικοί πόλεμοι βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, κοντά μας.
Και τι σημαίνει αυτό, αν γίνει πόλεμος θα πάνε να πολεμήσουν τα παιδιά του σχολείου; Όχι βέβαια! Αλλά θα επηρεαστεί η ζωή μας με χίλιους δυο τρόπους, κοινωνικά, ψυχικά και οικονομικά. Πόσο έτοιμοι είμαστε για αυτό;
Θυμίζω πως στο ελληνικό σχολείο χρησιμοποιούμε σχολικούς τροχονόμους, για να περάσουν παιδιά του λυκείου με ασφάλεια, έναν δρόμο! Ή ακόμη χειρότερα, γίνεται ΕΔΕ για εκπαιδευτικούς διότι παιδιά γυμνασίου δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το εκδρομικό πούλμαν που στάθμευσε εκατό μέτρα πιο μακριά από εκεί που το περίμεναν, και «στρεσαρίστηκαν»! Είναι δεδομένη δηλαδή η υπερβολική προστασία που επιδεικνύουμε προς τα παιδιά, δίχως να συνειδητοποιούμε πόσο κακό τους κάνουμε.
Και όπως πολύ σωστά η κυβέρνηση θωρακίζει τη χώρα με εξοπλισμούς και αναβάθμιση του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων, έτσι θα πρέπει να προετοιμάσει και την ελληνική κοινωνία για την επιβίωση σε εμπόλεμες συνθήκες. Και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να ξεκινήσουμε από το σχολείο!
Με ένα μάθημα που θα εστιάζει στις έννοιες της Ελευθερίας και της αγάπης για την Πατρίδα (πατρίδα είναι ότι περιβάλλει αυτά που αγαπάμε, αυτά που μας ενώνουν και αυτά που μας προσδιορίζουν) και θα προχωρά στην Ευθύνη που έχουμε, ατομικά και συλλογικά, για την υπεράσπιση τους.
Και εν πάσει περιπτώσει μιλάμε για απλά πράγματα, όχι για πυρηνική φυσική. Το ζήτημα είναι κατά πόσο αναγνωρίζουμε την ανάγκη και αν έχουμε τη θέληση να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται για το απευκταίο, αλλά δυστυχώς πιθανό, ενδεχόμενο ενός πολέμου.
Διότι, χιλιάδες κόσμου συμμετέχει με παλμό και ενθουσιασμό στις πορείες υπέρ της Παλαιστίνης. Θα γίνει το ίδιο άραγε και σε περίπτωση έκτακτης επιστράτευσης για τη δική μας πατρίδα, όπως συνέβη τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940;
* O Γιάννης Γιαννούδης είναι συνιδρυτής στο σχολείο Dorothy Snot & στη διαδικτυακή πλατφόρμα έμπνευσης thewhycommunity.com.
