Το 1945, το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε την Ιταλία κατεστραμμένη. Οικονομία σε μεγάλη ύφεση, επιχειρήσεις κλειστές, εργοστάσια διαλυμένα. Το οδικό δίκτυο δε, ήταν κόσκινο που λέει ο λαός μας.
Το πέρας του πολέμου βρήκε το εργοστάσιο της Piaggio γεμάτο με μικρές ρόδες. Ρόδες με τις οποίες θα μεταφέρονταν τα οπλοπολυβόλα του Ιταλικού στρατού.
Οι εναλλακτικές του Ρινάλντο Πιάτζιο ήταν πολύ συγκεκριμένες. Έπρεπε να βρει τι θα κατασκευάσει με τα υλικά που είχε ή να κλείσει το εργοστάσιο και να μπει στην ουρά των ανέργων.
Έτσι γεννήθηκε η βέσπα. Ένα οικονομικό δίτροχο όχημα, που μπορούσε να κινείται με ευκολία στους κατεστραμμένους ιταλικούς δρόμους.
Η εξέλιξη είναι γνωστή... Παγκόσμια φήμη και τεράστια εμπορική επιτυχία για το μηχανάκι και το όνομα του Πιάτζιο.
Επιστρέφουμε στο σήμερα.
Συνθήκες πολέμου στις οικονομίες του πλανήτη. Εταιρίες στα πρόθυρα καταστροφής, κλειστά μαγαζιά, κλάδοι ολόκληροι προς αφανισμό και κόσμος να αναμένει το επίδομα για να ψωνίσει τα προς το ζην.
Για πρώτη φορά όμως το σκηνικό είναι τόσο περίπλοκο. Και εξηγούμαι:
Ας υποθέσουμε ότι είσαι ξενοδόχος. Έχεις χάσει τη σεζόν της άνοιξης και απομένει το καλοκαίρι για να βγάλεις τα σπασμένα. Ο κόσμος, όμως, είναι μουδιασμένος. Δεν ξέρει αν θα ταξιδέψει φέτος, αν οι αεροπορικές θα λειτουργήσουν οι σύμφωνα με τα νέα δεδομένα ή αν απλά κλείσουν στην πορεία, αφού έχουν προμηθευτεί τα εισιτήρια.
Ας πάρουμε όμως το καλό σενάριο. Παίρνεις το πράσινο φως από την κυβέρνηση για να ανοίξεις τις πόρτες του ξενοδοχείου σου, την 1η Ιουλίου.
Αρχές Ιουνίου.
Ξεκινάς εργασίες, προσλαμβάνεις προσωπικό, κάνεις τις παραγγελίες σου, κόβεις επιταγές στους προμηθευτές και κλείνεις ό,τι συμφωνίες βρίσκονται στο τραπέζι.
Πρώτη ημέρα του Ιουλίου.
Φτάνουν τα πρώτα πέντε γκρουπ από την Αγγλία. Άλλα 45 θα ακολουθήσουν μέχρι το τέλος Αυγούστου. Η χρονιά φαίνεται να σώζεται έστω και με μικρές ζημιές.
Μια εβδομάδα μετά.
Ένας πελάτης εμφανίζει συμπτώματα κορονοϊού. Είχε τον ιό από την Αγγλία αλλά δεν το γνώριζε.
Όλο το ξενοδοχείο μπαίνει σε καραντίνα. Οι πελάτες αλλά και οι υπάλληλοι φοβούνται. Ανεβάζουν στα κοινωνικά δίκτυα τον τρόμο τους. Τα επόμενα γκρουπ ακυρώνονται.
Καταστροφή!
Τέλος Αυγούστου.
Οι προμηθευτές και το προσωπικό αναμένουν την πληρωμή. Αυτή δεν έρχεται ποτέ. Το ξενοδοχείο βάζει λουκέτο.
Είναι αυτές συνθήκες δουλειάς; Πιστεύει κανείς μας ότι όταν κάποιος αποφάσισε να επιχειρήσει, ανέμενε ότι θα χρειαστεί να πάρει αποφάσεις σε τέτοιες συνθήκες;
Ζούμε σε παράξενους καιρούς. Βρισκόμαστε ενώπιον κρίσιμων καταστάσεων.
Εύχομαι πραγματικά, οι επιχειρηματίες σε αυτή τη χώρα, να βγάλουν στην επιφάνεια όλη τους την ευελιξία και την εφευρετικότητα και να δούμε τις αντίστοιχες ελληνικές Piaggio, να στέκονται όρθιες στο τέλος του πολέμου!
