Τα υπερηχητικά όπλα αποτελούν την αιχμή του νέου στρατιωτικού ανταγωνισμού μεταξύ των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας. Η ταχύτητά τους, που υπερβαίνει πέντε φορές αυτή του ήχου, τα καθιστά σχεδόν αδύνατον να εντοπιστούν ή να αναχαιτιστούν από τα υπάρχοντα αμυντικά συστήματα. Μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικές ή συμβατικές κεφαλές, να πετούν σε χαμηλό ύψος και να ελίσσονται κατά την πτήση, αλλάζοντας ριζικά τους όρους του σύγχρονου πολέμου.
Η Ρωσία και η Κίνα έχουν ήδη θέσει σε λειτουργία τέτοια συστήματα, αποκτώντας σαφές προβάδισμα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφέρει το Bloomberg. Όπως σημειώνει, η Μόσχα χρησιμοποιεί τους πυραύλους Tsirkon και Avangard, ενώ το Πεκίνο έχει αναπτύξει μια σειρά υπερηχητικών όπλων, μεταξύ των οποίων οι DF-17, DF-27 και YJ-21. Οι δύο χώρες επιδεικνύουν συχνά τις δυνατότητές τους, επιδιώκοντας να καταδείξουν την τεχνολογική και στρατηγική τους υπεροχή.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ, αν και επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια σε προγράμματα όπως το Dark Eagle, αντιμετωπίζουν καθυστερήσεις και τεχνικά προβλήματα. Παρά τις πολλαπλές δοκιμές, το Πεντάγωνο δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι διαθέτει πλήρως λειτουργικό υπερηχητικό οπλικό σύστημα.
Τα υπερηχητικά όπλα διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τα οχήματα ολίσθησης, που εκτοξεύονται από πυραύλους πριν κινηθούν αυτόνομα προς τον στόχο, και τους πυραύλους κρουζ, που χρησιμοποιούν κινητήρες scramjet για συνεχή ώθηση σε υπερηχητικές ταχύτητες. Η τεχνολογία τους βασίζεται στον ιονισμό του αέρα λόγω των ακραίων ταχυτήτων, γεγονός που δημιουργεί τεράστια θερμικά και μηχανικά φορτία, καθιστώντας την ανάπτυξή τους εξαιρετικά περίπλοκη.
Πέρα από τις μεγάλες δυνάμεις, χώρες όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βόρεια Κορέα και το Ιράν αναπτύσσουν επίσης προγράμματα υπερηχητικών όπλων. Η Τεχεράνη και οι αντάρτες Χούθι έχουν ισχυριστεί ότι πραγματοποίησαν υπερηχητικές επιθέσεις, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν ανεξάρτητες επιβεβαιώσεις.
Η στρατηγική σημασία των υπερηχητικών συστημάτων είναι τεράστια. Η ταχύτητα και η απρόβλεπτη πορεία τους μειώνουν τον χρόνο αντίδρασης των αντιπάλων, καθιστώντας δύσκολη την αναχαίτισή τους και αυξάνοντας τον κίνδυνο αιφνιδιαστικής ή προληπτικής επίθεσης.
Για τις ΗΠΑ, η καθυστέρηση έναντι της Ρωσίας και της Κίνας συνιστά στρατηγικό μειονέκτημα που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την ισορροπία ισχύος τις επόμενες δεκαετίες.
