Εντάξει, άλλοι γέλασαν κι άλλοι έκλαψαν με τη θυελλώδη αναρρίχηση Κασσελάκη στην ηγεσία του Σύριζα. Άλλοι απλώς γούρλωσαν τα μάτια γεμάτοι κατάπληξη, άλλοι ένιωσαν να ξαναγεννιέται η πεθαμένη τους ελπίδα κι άλλοι έτριψαν τα χέρια τους γεμάτοι χαιρεκακία, έκαστος κατά τα γούστα, τις ελπίδες και τις πεποιθήσεις του. Όμως ο πρώτος αυτός κύκλος ολοκληρώθηκε.
Όπερ πάμε όλοι μας παρακάτω. Όπως έλεγε και η παλιά μάγκικη παροιμία, τώρα έχουμε καινούρια φρούτα σε καινούρια καφάσια. Βέβαια, πάντα είναι βολικό να παραμένει κανείς στα παλιά που ξέρει, να συντηρεί αλώβητες τις παρωπίδες που προσανατόλιζαν ανέκαθεν την όραση του σε γνωστούς ορίζοντες, να επαναλαμβάνει τα ίδια τσιτάτα που έχει αποστηθίσει και κάποτε τον έβγαζαν ασπροπρόσωπο. Όμως η ζωή προχωρά και μάλιστα πρωτότυπη και αμείλικτη.
Τώρα, θέλουμε δεν θέλουμε, στο σκηνικό μας υπάρχει ένας Κασσελάκης. Μπορεί οι μισοί από τους αναλυτές και πολιτικοποιημένους και τους ψαγμένους και τους διανοούμενους να τον θεωρούν ανίκανο και χαμένο από χέρι, με τους άλλους μισούς να τον θεωρούν καινούριο Ανδρέα ή καινούριο Αλέξη που προορίζεται να σαρώσει. Όμως μήτε η άποψη των μεν μήτε η γνώμη των δε μετράει και πολύ. Ο απλός, άσχετος, απολίτικος και ακαλλιέργητος κοσμάκης είναι που τελικά κάνει κουμάντο.
Άρα, ας μην την πατήσει η κυβερνώσα παράταξη σαν την Αχτσιόγλου που ως μέγα φαβορί περιφρόνησε τον Στέφανο μέχρι που έφαγε την σκόνη του. Ας κάνουν όλοι λίγο κράτει, μέχρι να δουν τι πρεσβεύει, και που το πάει. Να μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην παγκόσμια πρωτοτυπία ενός ανθρώπου, που πρώτα έγινε αρχηγός της αντιπολίτευσης υποψήφιος πρωθυπουργός και στη συνέχεια θα γίνει πρωθυπουργός.
Όπερ, στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Μπορεί Τραμπ, μπορεί και Τσε Γκεβάρα. Ίσως Πέπε Γκρίλο, ίσως Τζο Μπάιντεν. Μπορεί Παύλος Πολάκης, μπορεί και Κυριάκος Μητσοτάκης. Κοντολογίς, έχουμε μπροστά μας ένα πολιτικό αίνιγμα. Και ως προς τις θέσεις ή την ιδεολογία και ως προς τις ικανότητες και τις ιδιότητες του χαρακτήρα του. Όπως λοιπόν πρέπει να του δώσει χρόνο το κόμμα του, υποχρεούται να του δώσει χρόνο και η ΝΔ.
Για να πολεμήσεις κάποιον πρέπει να ξέρεις το σχήμα του. Και τώρα ο Κασσελάκης είναι σαν το νερό. Παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο μπαίνει κάθε φορά. Επειδή όμως η γοητεία του νερού είναι αδιαμφισβήτητη, ας απομακρυνθούμε λίγο από κοντά του και ας τον παρατηρήσουμε όπως θα μετατρέπεται σε πολιτικό. Ούτε να θεοποιηθεί, ούτε να δαιμονοποιηθεί ευθύς εξ αρχής. Ας δούμε τι θα γίνει και μετά ας του ορμήσουμε. Έχουμε χρόνο…
