Συνεχίζω από κει που το άφησα χθες. Έγραφα ότι ο Κυριάκος είναι ο πρώτος μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός που διανύει τον έβδομο χρόνο της θητείας του και διατηρεί αλώβητη της πολιτική του επικυριαρχία και την δημοσκοπική πρωτιά του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι επίσης ο πρώτος που ως ηγέτης δεν έχει αντίπαλο δέος. Ο Κώστας Καραμανλής είχε τον Ανδρέα, ο Ανδρέας τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Σημίτης τον Κώστα Καραμανλή, ο Καραμανλής τον Γιώργο, ο Γιώργος και ο Σαμαράς τον Τσίπρα, ο Τσίπρας τον Κυριάκο. Τούτος εδώ δεν έχει απέναντι του κανέναν. Κι αυτό είναι κάτι εντελώς καινούριο στον μισό αιώνα της μεταπολίτευσης.
Τυχερός ο Κυριάκος, θα πείτε. Ενδεχομένως να ισχύει και αυτό (αντιστρέφοντας τον μύθο για τον γκαντέμη πατέρα του), αλλά μάλλον το θέμα να είναι βαθύτερο. Υπάρχει τέτοια λειψανδρία εκτός ΝΔ κι έχουν πάθει τέτοιο ιδεολογικοπολιτικό κλακάζ όλοι οι υπόλοιποι χώροι ώστε να αδυνατούν να αναδείξουν έναν αξιοπρεπή ηγέτη ή μήπως ο Μητσοτάκης δεν άφησε τα περιθώρια να συμβεί κάτι τέτοιο;
Μήπως μονοπωλώντας την ασφάλεια, την λογική και τον ορθό λόγο απέναντι σε δεξιοαριστερούς ακραίους, λαϊκιστές και συνωμοσιολόγους, επαγγελλόμενος και επιτυγχάνοντας έναν (κουτσό έστω) εκσυγχρονισμό του κράτους, έχοντας συγκεντρώσει γύρω του σχεδόν το σύνολο του αξιοπρόσεκτου πολιτικού προσωπικού της χώρας και έχοντας καταλάβει τον ευρύ χώρο του κέντρου, δεν άφησε περιθώρια σε άλλους ηγέτες και άλλα κόμματα να αναδειχθούν; Δεν ξέρω αν το είχε σχεδιάσει, πάντως ως τώρα του ‘χει βγει. Καινούριο δεδομένο κι αυτό.
Υπάρχει και τρίτο. Ο Μητσοτάκης τα χρόνια αυτά, για έναν ακατανόητο λόγο, δείχνει μια θαυμαστή δυνατότητα πολιτικής επαναφοράς μετά από κρίσεις. Πάνω που όλοι λένε «πάει αυτός, τελείωσε», κάπως το κάνει και επιστρέφει εξίσου δυναμικός και κυρίαρχος. Θυμίζω ότι μετά το δυστύχημα των Τεμπών σε προεκλογική περίοδο, είχε φτάσει να μετριέται μόλις τέσσερις μονάδες πίσω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να το φέρει στις 20 μονάδες μέσα σε δυο μήνες.
Είδαμε το μέγα θέμα των υποκλοπών να μην τον επηρεάζει καθόλου. Τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών να τον τραυματίζει κι ύστερα να ανακάμπτει. Η επαναφορά των Τεμπών με τις διαδηλώσεις τον έστειλε στα τάρταρα κι έπειτα αναστηλώθηκε εντυπωσιακά. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ –επί του παρόντος- απλώς να τον γρατζουνίζει. Κάθε φορά βγαίνει ο ίδιος και «καθαρίζει». Το κάνει δίχως να κατέχει κανέναν τίτλο του γητευτή των μαζών, χρησιμοποιώντας μόνο απλά λογικά επιχειρήματα.
Δεν έχουμε ξανασυναντήσει κυβέρνηση που τραυματίζεται και αυτοθεραπεύεται τόσο γρήγορα. Καινούριο κι αυτό στα πολιτικά μας ήθη. Ναι, αλλά ο συνδυασμός αυτών των καινούριων δεδομένων μας φέρνει μπροστά σ’ ένα τοπίο μη προβλέψιμο. Με βάση τα όσα ξέραμε, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να παρακμάζει αυτή την στιγμή. Αλλά εκείνος, παρά τα προβλήματα, τα σκάνδαλα και τις αρρυθμίες, δείχνει όχι το ίδιο άνετος με παλιά αλλά πάντως κραταιός, ικανός να γυρίζει το παιχνίδι. Δεν είναι αξιοπρόσεκτο; Δεν εισάγει καινούρια δεδομένα στην πολιτική μας ιστορία;
Γι αυτό, καλύτερα να αποφεύγουμε βεβαιότητες του τύπου «έχει την τρίτη τετραετία στο τσεπάκι» ή «πάει τελείωσε η αυτοδυναμία» ή «θα ψηφίζουμε μέχρι την Δευτέρα Παρουσία για να γίνει κυβέρνηση». Τίποτα δεν ξέρουμε, τίποτα δεν μπορούμε να προ-υπολογίσουμε.
