Της Μαριάννας Σκυλακάκη
"Το έθνος μου στάθηκε όρθιο και αδιαίρετο", δήλωσε στην επινίκια ομιλία του ο Recep Tayyip Erdogan, λίγο πριν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων του δημοψηφίσματος στην Τουρκία. Αδιαίρετο; Μόνο αν αγνοήσει κανείς το οριακό αποτέλεσμα -51,4% για το "Ναι", 48,6% για το "Όχι"- το οποίο του εξασφάλισε την πολυπόθητη νίκη.
Στην καλύτερη περίπτωση, η νίκη αυτή σηματοδοτεί την ανησυχητική μετεξέλιξη της Τουρκίας από μια δημοκρατία στην οποία δέσποζε ένας αυταρχικός ηγέτης, σε καθεστώς: οι συνταγματικές αλλαγές τις οποίες εξασφάλισε ο Erdogan του δίνουν τη δυνατότητα να παραμείνει στην εξουσία τουλάχιστον μέχρι το 2029 και να διορίζει ανώτατους αξιωματούχους, δικαστές και μέλη του υπουργικού συμβουλίου με ελάχιστo έλεγχο από ένα διευρυμένο, αλλά εξασθενημένο κοινοβούλιο.
Στη χειρότερη όμως περίπτωση, ο Erdogan κατάφερε όλα τα παραπάνω "κλέβοντας τα κλειδιά" του κράτους, μέσα απ'' τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης (είναι τυχαίο το γεγονός ότι το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι αφιέρωσε 10 φορές περισσότερο χρόνο στο κόμμα του απ' ό,τι σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης μαζί;) και σοβαρές εκλογικές παρατυπίες. Όλα αυτά ενώ η χώρα παραμένει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης -η οποία μάλιστα επεκτάθηκε χθες για τρίτη φορά- μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου, με περίπου 100.000 ανθρώπους να έχουν απολυθεί και δεκάδες χιλιάδες να έχουν συλληφθεί ή να βρίσκονται στη φυλακή.
Μπορεί ο Erdogan να πέτυχε αυτό που ήθελε, το τίμημα όμως δεν είναι αμελητέο: η ένταση στο εσωτερικό της Τουρκίας είναι ήδη εμφανής, ενώ η απομόνωσή της από τη Δύση δεδομένη, αν όχι αναπόφευκτη.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
