Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τα σενάρια για την 8η Ιουλίου είναι πολλά. Αν θέλει όμως κάποιος να εκτιμήσει λογικά, την πολιτική κατάσταση μπορεί να διακρίνει δύο: αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και μη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Όσο για το ενδεχόμενο συνεργασιών - με το ΚΙΝΑΛ προφανώς- δεν είμαστε ακόμα σε θέση να ορίσουμε παραμέτρους από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τα ποσοστά του.
Επομένως, η επίτευξη ή μη της αυτοδυναμίας συνιστά, σε ένα πρώτο επίπεδο, το πολιτικό ζητούμενο και για τα δύο κόμματα εξουσίας. Για την μεν ΝΔ, ως τρόπο ανάληψης της εξουσίας και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ως μέσο επιβίωσης στο πολιτικό σύστημα.
Πέρα όμως, από τους υπολογισμούς, υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα ως προς την έκβαση του αποτελέσματος και την διακυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την βούληση που έχει κάποιος να κυβερνηθεί η χώρα ή να απλώς να επιβιώσει ο ίδιος, δια της ακυβερνησίας της.
Όταν όμως, μιλάμε για ακυβερνησία, δεν εννοούμε κυρίως τον έναν ή τους δύο μήνες που μπορεί να διαρκέσει μία "προσωρινή" διοίκηση. Μιλάμε για τα τέσσερα χρόνια της αδράνειας στα οποία υπάρχει περίπτωση να βρεθεί μία κυβέρνηση που θα διατηρεί μεν την χρήση της εξουσίας αλλά δεν θα μπορεί να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σε ολόκληρη την κυβερνητική του θητεία, χωρίς να στοχεύει σε τίποτε περισσότερο από την διαιώνιση της πολιτικής του κυριαρχίας.
Μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται να ισχύει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος διατρανώνει παντού ότι θέλει η κυβέρνησή του να παράγει έργο και όχι να ανακτήσει παλιά δίκτυα ή να ελέγξει το κράτος.
Κι εδώ ακριβώς, βρίσκεται η διαφορά. Όχι μόνο στις ισορροπίες του πολιτικού συστήματος αλλά και στην συνείδηση της κοινωνίας η οποία δεν γνωρίζει αν θέλει ή δεν θέλει να κυβερνηθεί με μεταρρυθμίσεις ή απλώς να συντηρήσει τα κεκτημένα που της εκχώρησε ο κρατισμός.
Γνωρίζοντας επομένως, αυτό το δίλημμα συστήματος και κοινής γνώμης, ο Μητσοτάκης πρέπει να διαθέτει μία ισχυρή εντολή από τον εκλογικό σώμα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει δυναμικά στο κυβερνητικό του έργο.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι με 153 βουλευτές η αυτοδυναμία δεν υφίσταται παρά μόνο στην τυπική της μορφή. Και περισσότερο συνιστά μία εύθραυστη και περιορισμένη ισχύ, κατάλληλη να μοιράσει την πίτα της εξουσίας, όχι όμως να εξασφαλίσει την δύναμη σαρωτικής επέμβασης για την πραγματική επανίδρυση του ελληνικού κράτους.
Μπορεί να σχηματιστεί μία αναμορφωτική κυβέρνηση με κυβερνητικό εταίρο την Φώφη Γεννηματά; Μα ήδη τα στελέχη της υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να καταργηθεί το άσυλο στα πανεπιστήμια.
Μακάρι να υπήρχε η πολυπόθητη συναίνεση για το νομοθετικό έργο. Αλλά μιλάμε για κόμματα που δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία για την ημερομηνία του debate των πολιτικών αρχηγών...
Ο Μητσοτάκης, δεν αποκλείεται να πάει εκ νέου σε εκλογές, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, αν δεν εξασφαλίσει μία ισχυρή αυτοδυναμία ! Όχι γιατί δεν έχει διάθεση συναίνεσης αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αλλάξει την χώρα, το κράτος, την οικονομία και ασφαλώς την ίδια την κοινωνία. Άλλωστε η συναίνεση μετά θα είναι επιλογή και όχι ανάγκη.
Είναι στο χέρι των ίδιων των ψηφοφόρων να απαντήσουν στην πρόκληση. Ο δρόμος είναι στρωμένος με νάρκες. Κάποιος όμως πρέπει να τον διανύσει. Και χωρίς 160 βουλευτές δεν ξέρω πόσα περιθώρια έχει να το τολμήσει...
