Για να κατέβω στην θάλασσα θα πρέπει οι άνθρωποι στην παραλία να έχουν μία «λογική» απόσταση μεταξύ τους και να μην είναι ο ένας πάνω στον άλλον. Άρα, ξεχνάω Ιούλιο και Αύγουστο. Και κάθε φορά που θα πλησιάζω εστιατόριο ή καφέ θα τρέμει η ψυχή μου. Ποιος κάθεται απέναντι ή ποιος καθόταν στην θέση μου πριν λίγο; Μάλλον αυτό το καλοκαίρι θα μείνω σπίτι...
Αυτή η κρίση μας αλλάζει αναγκαστικά τις καθημερινές μας συνήθειες, πράγμα που θα έχει επίδραση σε ένα μεγάλο κομμάτι της οικονομίας. Για λίγο καιρό ή για περισσότερο; Αυτό είναι άγνωστο, το πόσο ριζική ή περιστασιακή θα είναι αυτή η «αλλαγή». Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι από κάθε πλευρά άβολο. Ακόμη και για όσους ζούμε σε αυτή την χώρα και έχουμε την δυνατότητα να πάρουμε το αυτοκίνητό μας για να πάμε το απόγευμα σε μια παραλία.
Είναι βέβαιο ότι δεν θα καθίσουμε με την ίδια άνεση σε ένα καφέ ή δεν θα τολμήσουμε με την ίδια ευκολία που κάναμε στο παρελθόν να μπούμε σε μία αίθουσα κινηματογράφου ή σε ένα θέατρο. Κι αυτές είναι μεγάλες ανατροπές και κυρίως για τους λαούς της Μεσογείου. Ανατρέπεται στην πράξη ένας ολόκληρος τρόπος ζωής.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως θα ανατραπεί αυτό. Πώς θα... βγούμε από το σπίτι. Αν σήμερα το κράτος ξοδεύει πόρους για να μας πείσει να μείνουμε σπίτι, αύριο θα πρέπει να ξοδέψει περισσότερους για να μας πείσει για το ακριβώς αντίθετο! Κι αν μιλάμε για την οικονομία αυτό δεν αφορά μόνο τα τουριστικά καταλύματα. Αφορά τα εστιατόρια, τις καφετέριες, ακόμη και τις αγορές μας από καταστήματα. Ο κορονοϊός δεν κτύπησε μόνο την Οικονομία, αλλά και τον καταναλωτισμό στην βάση του. Θα ξεπεραστεί αυτό; Μένει να αποδειχτεί στην πράξη. Σε κάθε περίπτωση κάτι θα μείνει πίσω. Έτσι συμβαίνει σε κάθε κρίση. Κάτι μένει πίσω. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι αλλάζουν επαγγελματικό αντικείμενο και προσανατολισμό. Χτες ήταν ο τουρισμός, η διασκέδαση, η κατανάλωση. Αύριο θα πρέπει να είναι κάτι άλλο...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
