Του Νίκου Ρίζου
Πόσο απέχει η κομματική σκοπιμότητα από την πατριωτική σκοπιμότητα; Έτη φωτός… Για ποιους όμως… Για αυτούς που η αγάπη για την πατρίδα είναι υπέρτερη της προσήλωσης στο κόμμα… Υπέρτερη της πίστης στα οποιαδήποτε ιδεοληπτικά σύνδρομα…Υπέρτερη της προσωπολατρίας που πολλοί αφήνουν να γιγαντώνεται μέσα τους για τον ηγέτη που κάποτε για ανύποπτους λόγους είχαν επιλέξει να αντιπροσωπεύσει τα ιδεολογικά και επαναστατικά τους όνειρα…
Κάπως έτσι αυτός ο λαός κυνηγούσε την ελπίδα του και για άλλη μια φορά – όχι η μοναδική στην ιστορία του – βρέθηκε να παλεύει μέσα στα σκατά… Έγινε ένας λαός αδύναμος, απροσανατόλιστος και φυσικά ευάλωτος στις οποιεσδήποτε απειλές γειτόνων, δανειστών αλλά και κάθε λογής εγχώριων σαλτιμπάγκων που εκμεταλλεύονται την περίσταση… Έγινε άθυρμα στον οποιοδήποτε πιστεύει ότι κάτι θα βγάλει ασελγώντας στην περηφάνια του λαού…Έγινε άθυρμα ακόμη και στους πολίτες και στην κρίση που αυτοί εκφέρουν μέσω των πολιτικών που αντιπροσωπεύουν τις ελπίδες τους… Δεν βγαίνει άκρη… Αξιολογώ μετά βεβαιότητας ότι μπλέξαμε… Και μπλέξαμε άσχημα…
Στα άλλα, τα γειτονικά ευρωπαϊκά κράτη, η μυρωδιά του σκατού είναι επίσης διάχυτη …Όμως σε άλλο επίπεδο… Εκείνοι δεν ψάχνουν σε σκουπιδοτενεκέδες όπως εμείς… Έχασαν απλά τον ανθρωπισμό των ευρωπαϊκών τους αξιών…Έχασαν τον αλτρουισμό της ενωμένης ηπείρου… Έχασαν βασικές αξίες και τώρα με λίγα φράγκα στην τσέπη τους, σαν νεόπλουτες κοκότες, επιλέγουν ηγέτες που με την επιεικέστερη αντίληψη δεν κάνουν ούτε για να γυαλίσουν τα παπούτσια του λαού τους…Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ακούω αναλυτές να μιλούν για την ανάγκη που έχει ο τόπος για ένα πολιτικό εκσυγχρονισμό… Για ένα βήμα αποφασιστικότητας που θα μας οδηγήσει στην εμβάθυνση της πολιτικής λογικής… Μιας λογικής που προσομοιάζει με την οικογενειακή λογική… Για παράδειγμα πως καθόμαστε στο οικογενειακό τραπέζι και βρίσκουμε λύσεις στα πρακτικά προβλήματα της οικογένειας; Κάτι τέτοιο…
Αμ δε… Στην εγχώρια πολιτική κατάσταση η απλή λογική πήγε περίπατο… Πήρε οριστικό διαζύγιο από την πολιτική λογική και το φαινόμενο αυτό έχει διαχρονικό παρελθόν… Ο λαός εδώ και χρόνια εκτρέφει – και επιλέγει – αδύναμους και ανεπαρκείς ηγέτες και οι ηγέτες με την σειρά τους εκτρέφουν – και συντηρούν – έναν λαό που δεν ξέρει στη κυριολεξία τι του γίνεται… Δεν ξέρει ούτε τι θέλει και φυσικά δεν γνωρίζει ούτε πως θα το αποκτήσει επιλέγοντας τους κατάλληλους πολιτικούς για να το υλοποιήσουν… Πως λοιπόν θα εκσυγχρονίσουμε την πολιτική μας σκέψη; Επιλέγοντας ηγέτες με λογικά και ρεαλιστικά κριτήρια… Σωστά…
Και ποιος θα μας διδάξει ποια είναι τα κριτήρια, τα λογικά κριτήρια της επιλογής άξιων ηγετών; Θα μας διδάξει η νεώτερη ιστορία μας; Ούτε να το σκέφτομαι… Είναι γεμάτη λάθη…Θα μας διδάξει η ιστορική μας εμπειρία; Μα και αυτή εδώ και χρόνια κινείται σε ρηχά νερά…Θα μας διδάξει το εθνικό μας ένστικτο; Το είδαμε και αυτό… Θα μας διδάξουν οι στοχασμοί των ένδοξων προγονών μας; Αυτό ναι… Αυτοί οι στοχασμοί θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο τους αν ο σύγχρονος Έλληνας αποφάσιζε να βγάλει τα στραβά του μελετώντας τους αρχαίους Έλληνες έξω από την αδέξια τουριστική εκμετάλλευση που κάνει γι αυτούς…
Σας λέω ότι μπλέξαμε άσχημα… Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να επιβεβαιωθεί ότι εμείς οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουμε σοβαρή ταυτότητα παρά το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι στοχάζονται, μελετούν τα μνημεία των προγόνων μας και θαυμάζουν τα επιτεύγματα τους… Ένας λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του, συμπεριφέρεται με επιπολαιότητα στο παρόν και αγνοεί τους στόχους του μέλλοντος του είναι μάλλον για λύπηση… Εκσυγχρονισμός της πολιτικής λοιπόν; Το βρίσκω χλωμό… Ας αρχίσουμε με τη οικογενειακή λογική γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι… Και βλέπουμε…
