«Ο πόλεμος με τρομάζει πάντα». Ο Τίτος Πατρίκιος δεν έχει φοβηθεί πολλά πράγματα στη ζωή του. Ο πόλεμος, όμως, τον τρομάζει, όπως λέει στο Liberal.gr. «Τον έχω ζήσει και ξέρω τι καταστροφή είναι» λέει και αμέσως συμπληρώνει: «Πολλοί μιλάνε για τον πόλεμο ζώντας με το μάγουλο στο βούτυρο, χωρίς να έχουν ζήσει τίποτα. Άμα όμως τον έχεις γνωρίσει πραγματικά, τον αποστρέφεσαι και θέλεις να αποφεύγονται οι πόλεμοι με κάθε τρόπο. Έχω ζήσει και πόλεμο και κατοχή και αντίσταση και εμφύλιο. Πώς να μην σοκάρομαι;».
Ο ποιητής είναι από τους ελάχιστους διανοούμενους που παίρνουν θέση στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Έλεγε πάντοτε τη γνώμη του, άλλωστε, δεν θα απέφευγε να τοποθετηθεί και τώρα. Δηλώνει προβληματισμένος και σοκαρισμένος που στον 21ο αιώνα εμφανίζονται συρράξεις. «Δεν φανταζόταν κανείς ότι μέσα στον καινούργιο αιώνα θα είχαμε πάλι στρατιωτικές εισβολές, βομβαρδισμούς, καταστροφές» λέει.
Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη
-Δεν μάθαμε λοιπόν τίποτα από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο; Τον ρωτάμε.
«Τι να μάθουμε, όταν σε ορισμένα μέρη κυριαρχούν απολυταρχικές εξουσίες που κρυσταλλώνονται στο όνομα ενός απόλυτου μονάρχη, ενός δικτάτορα; Έχω δει ανθρώπους όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, με απόλυτη κυριαρχία και εξουσία. Ξέρουμε πού οδηγεί αυτό. Σε πολέμους.
Ο Πούτιν, σήμερα, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του απολυταρχικού ηγέτη, που κάνει ό,τι θέλει, επιβάλλει ό,τι θέλει και δημιουργεί πολέμους. Αυτοί οι ηγέτες ασκούν λαϊκιστική πολιτική. Ο ευτελής λαϊκισμός πάει πάντοτε με απολυταρχίες. Τέτοιοι ηγέτες δίνουν παροχές για να γλυκαίνουν τον κόσμο.»
-Και οι άνθρωποι της τέχνης; Αντιτάσσονται, όπως ίσως θα περιμέναμε;
«Οι απόλυτοι μονάρχες έχουν ανάγκη τον Πολιτισμό, για να τους καλύπτει και να τους εξιδανικεύει. Και ο Πολιτισμός έχει ανάγκη την εξουσία ώστε να σταθεί στα πόδια του, να στηριχθεί. Το μεγάλο ζήτημα είναι πώς οι άνθρωποι του πολιτισμού θα είναι κριτικοί απέναντι σε μια εξουσία αυθαίρετη και συγκεντρωτική. Δεν πρέπει να υποκύπτουν σε παροχές και να την υπηρετούν, διότι, εν τέλει, την εξυπηρετούν.»
Συνεχίζει τονίζοντας πως τα απολυταρχικά καθεστώτα «θέλουν να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στον τομέα της τέχνης, όπως είχε κάνει ο Χίτλερ με την ‘εκφυλισμένη τέχνη’. Ή, όπως στη Σοβιετική Ένωση είχαν επιβάλει την ιδεολογία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού».
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, λέμε συνήθως. Ο Τίτος Πατρίκιος τονίζει πως αυτή τη φορά, επαναλαμβάνεται και πάλι ως τραγωδία. «Είμαι συγκλονισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία. Η ανθρωπότητα αντί να πάει μπροστά, έκανε ένα βήμα πίσω. Όμως, τα γεγονότα δεν συμβαίνουν από μόνα τους, τα προκαλεί κάποια εξουσία απόλυτη, κυριαρχική και ολοκληρωτική. Αλλά θέλω να ελπίζω, είμαι από φύση ανίατα αισιόδοξος. Πιστεύω πως θα το ξεπεράσουμε και αυτό όμως με πολλές θυσίες και στερήσεις».
Ο ποιητής δηλώνει υπέρμαχος της Δημοκρατίας. «Με ρωτούν αν είμαι με την Ανατολή ή με τη Δύση» μάς λέει. «Για μένα ο διαχωρισμός δεν είναι γεωγραφικός. Τάσσομαι με τη μεριά όπου επικρατεί η Δημοκρατία και εναντίον εκείνης της μεριάς όπου επικρατεί η δικτατορία. Είμαι με τη Δημοκρατία και τις πολλαπλές μορφές που παίρνει. Και επιμένω: όχι συγκέντρωση εξουσιών σε μία παράταξη, μία οργάνωση, τελικά σε ένα άτομο. Αυτό είναι καταστροφή».
