Δυο άνθρωποι μέσα σε λίγες ώρες μετέφεραν μια διαφορετική συζήτηση, περί βίας με δυο... ημιπιτσιρικάδες. Ο ένας σε ένα βουνό, ο άλλος σε ένα νησί. Και οι δυο ημιπιτσιρικάδες δήλωσαν απερίφραστα στους συνομιλητές τους, ότι και ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος βία είναι.
Κοινό επιχείρημα, κοινή νομιμοποιητική βάση, για να δικαιολογηθεί τι; Προφανώς η βία με συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτικά, χαρακτηριστικά. Το μοτίβο είναι το γνωστό. Ξεκινάει μια ανελέητη λεκτική βία υπό το πρόσχημα της σκληρής πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης.
Η Νίκη Κεραμέως έχει το «προνόμιο» να την υφίσταται συχνά - πυκνά, και επίσης την ατυχία, να μην έχει κανείς πολιτικός αντίπαλος την ευαισθησία να την υπερασπιστεί ως γυναίκα και μητέρα μικρών παιδιών όπως σε άλλες περιπτώσεις σεξιστικής και αήθους… κακοποίησης. Προχθές κ. Βερναρδάκης, παλιότερα ο κ. Φίλης αλλά, και ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προ ενός έτους της φώναζε μέσα στη Βουλή ότι «ως άλλη “Ηρώδης” σφαγιάζετε 20.000 μαθητές». Επειδή δεν μπορούσε ο κ. Τσίπρας να αποδοκιμάσει τον εαυτό του απέφυγε τη Βουλή και… καθάρισε πάλι ο κ. Πολάκης στα σόσιαλ μιλώντας εξ’ ονόματος του εαυτού του και του αρχηγού του.
Όποιος δεν συντάσσεται με την πλευρά της βίας, που επιδιώκει το ελληνικό Πανεπιστήμιο να μείνει για πάντα στέκι κομματικών στρατών και φέουδο των καθηγητών του, τότε φωτιά στη στράτα του.
Ταυτοχρόνως πληθαίνουν, όσοι στέκονται στη λάθος πλευρά από τα γκαζάκια. Δημοσιογράφοι και αστυνομικοί προτιμώνται ξανά. Γκαζάκια στο δημοσιογραφικό συγκρότημα της Real με μια εργαζόμενη εγκλωβισμένη στις φλόγες. Στο σπίτι του Άρη Πορτοσάλτε, στην πόρτα του βουλευτή Μπάμπη Παπαδημητρίου, στις διμοιρίες των ΜΑΤ. Σε νέα βερσιόν το αφήγημα για τη βία, των πολιτικών που υπηρετούν συμφέροντα και την ελίτ, των δημοσιογράφων που πετσώνονται και ένας «λαός» που δικαιωματικά θα απαντήσει με βία.
Πριν από λίγα χρόνια όλο αυτό παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή ενός πρώην πρωθυπουργού. Ενός ανθρώπου έθεσε εαυτόν, στη διάθεση της πατρίδας και πλήρωσε βαρύ προσωπικό κόστος. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος στις σπάνιες δημόσιες παρεμβάσεις του μόλις προχθές, ανατρέχοντας στα χρόνια της πολλαπλής δοκιμασίας της χώρας, μίλησε για την «τοξική ατμόσφαιρα και την έντονη πολιτική αντιπαλότητα, που σε συνδυασμό με την άνοδο του λαϊκισμού, κατέστησαν αδύνατη τη συναίνεση».
Ήταν τυχερός και όλοι εμείς μαζί. Διότι γλίτωσε η χώρα από ένα τεράστιο στίγμα στη νεώτερη ιστορία της, αυτό της δολοφονίας πρώην πρωθυπουργού, απόρροια της μισαλλοδοξίας και του διχασμού.
Η έκκληση προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τραβήξει το χαλινάρι στον εαυτό του, στα στελέχη και στο κόμμα το,υ δεν πηγάζει από την επιθυμία μας να απεμπολήσει το δικαίωμα στην κριτική και στην αντιπολίτευση για να ευνοηθεί ο αντίπαλός του. Το έχει δει και εκείνος το έργο.
Αν ο λαός θελήσει τον κ. Τσίπρα να πιάσει ξανά το τιμόνι της χώρας θα τον διαλέξει στις επόμενες κάλπες. Βάζοντας φωτιά στα τόπια το μόνο που κινδυνεύει να πετύχει είναι να μείνει ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ακατάλληλος για επιστροφή στην εξουσία.
