Μας έκανε μεγάλη εντύπωση η μετριοπάθεια και η μεγάλη προσοχή με την οποία ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα προνόμια που θα έχουν οι εμβολιασμένοι: «Και βέβαια μέρος αυτής της συζήτησης έχει να κάνει και με τις διευκολύνσεις. Προτιμώ αυτόν τον όρο από τον όρο προνόμια – οι ελευθερίες που μπορεί να έχουν οι εμβολιασμένοι συμπολίτες μας». Τα λόγια αυτά τα είπε απευθυνόμενος στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πριν από λίγες μέρες, κατά την τακτική μηνιαία συνάντησή τους.
Η σημασία του μετριοπαθούς τρόπου που ο πρωθυπουργός επέλεξε να αναφερθεί στο θέμα φάνηκε λίγα εικοσιτετράωρα μετά, όταν οι γνωστοί κύκλοι είδαν στο σοβαρό θέμα του υποχρεωτικού χαρακτήρα του εμβολιασμού την ευκαιρία να αρχίσουν τις αντισυστημικές κραυγές και τους κακότεχνους θούριους.
Μόλις προχθές γράφαμε ότι είναι σημαντικό η πολιτεία να εξαντλήσει την προσπάθεια οι διστακτικοί να πειστούν καταφεύγοντας σε έξυπνα τρικ που εφαρμόζονται ήδη σε άλλες χώρες πριν νομοθετήσει τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού άμεσα, για τους υγειονομικούς, ή έμμεσα, δίνοντας τη δυνατότητα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αποφασίσουν εκείνες αν θα είναι covid-free και θα παρέχουν τις υπηρεσίες τους αποκλειστικά σε εμβολιασμένους.
Τα προνόμια ή οι διευκολύνσεις πρέπει να νομοθετηθούν με μεγάλη προσοχή ώστε να μην αφήσουμε χώρο στους αντισυστημικούς και σε κάθε λογής παράσιτο του πολιτικού συστήματος να αποκτήσει έστω και την παραμικρή ισχύ.
Ήδη ακούμε και διαβάζουμε διάφορα «αντιστασιακά» στον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού πολλώ μάλλον δε όταν ισχυροί θύλακες σκεπτικισμού απέναντι στα εμβόλια βρίσκονται ανάμεσα στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, δηλαδή αυτούς που επηρεάζουν κατεξοχήν τις αποφάσεις που λαμβάνουμε για την υγεία μας.
Θέλει προσοχή και μια μικτή στρατηγική. Πειθούς και επιβολής. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση και η οργανωμένη πολιτεία θα πρέπει να κρατήσει για τον εαυτό της το ρόλο «του καλού αστυνομικού», να αντιμετωπίζει τους πολίτες με μετριοπάθεια και κατανόηση, όπως το έκανε ο πρωθυπουργός. Για τις πιο «άγριες» προσεγγίσεις υπάρχουν καταλληλότεροι.
Για παράδειγμα, όλοι εμείς, αφού εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο να πείσουμε τους διστακτικούς του περιβάλλοντός μας από ένα σημείο και μετά πρέπει να αισθανθούν αποκλεισμένοι. Η ίδια η φύση του εμβολιασμού επιτρέπει αυτή την προσέγγιση αφού το εμβόλιο το κάνουμε βασικώς για τους άλλους.
Όποιος αδιαφορεί για το κοινωνικό σύνολο και επιδεικνύει αντικοινωνική συμπεριφορά, πρέπει να υφίσταται τις συνέπειες και ο αποκλεισμός από τον κοινωνικό του κύκλο είναι μια σοβαρή συνέπεια.
Το εγχείρημα παραμένει δύσκολο παρά την άρτια οργάνωσή του και τη θετική ανταπόκριση των πολιτών τελικώς θα κριθεί εκεί: Στο πως θα διαχειριστούμε τους σκεπτικιστές. Αν τελικώς αποδεχτούν αρκετοί θα έχουμε πρόβλημα που θα ξεπερνά την υγειονομική συνθήκη και μπορεί να εξελιχθεί σε νέα αιτία διχασμού.
