Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Λες και ο καιρός συνωμότησε φέτος με τους επίμονους νοτιάδες και έχει ρίξει βουνά από αφρικανική σκόνη πάνω στη χώρα, χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα θολούρα και μουντάδα. Τα σχεδιαγράμματα του τοπίου, τα χρώματα, οι λεπτομέρειες των μακρινών αναγλύφων είναι μετά βίας ορατά, η χαμηλή ορατότητα κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες.
Λες και ο καιρός συνωμότησε με τη γενική μας κατάσταση και αντικατοπτρίζει συμβολικά τη ρευστότητα και τη σύγχυση που μας περιτυλίγουν, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής.
Η χώρα ενδεχομένως αισθάνεται καλύτερα καθώς η οικονομία δείχνει να έχει σταθεροποιηθεί, ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό τη βελτίωση που σημειώνεται στην Ευρώπη και αλλού, χωρίς όμως κανείς να έχει πειστεί για την εμβέλεια της βελτίωσης. Τα πράγματα είναι ακόμη πολύ εύθραυστα και κανείς δεν αισιοδοξεί με τα σωστά του. Εξαιρούνται οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης και οι συνοδοιπόροι τους. Δεν είναι τυχαίο που το (ανάπηρο και μηδαμινής ρευστότητας είναι η αλήθεια) Χρηματιστήριο καταγράφει τις χειρότερες επιδόσεις του εδώ και πολλούς μήνες, ενώ τα ομόλογα βυθίζονται. Η εμπειρία είναι εκείνη του «πατώσαμε και δεν έχει παρακάτω», την ίδια όμως στιγμή οι προσδοκίες είναι πολύ χαμηλές.
Μέσα σε όλα αυτά το Μακεδονικό προσθέτει «αφρικανική σκόνη» σε ένα δυσάρεστο πολιτικό τοπίο, όπου η χώρα επιμένει να θυμάται τις διαχωριστικές γραμμές ενός μακρινού παρελθόντος. Αν σκεφθούμε και το Κυπριακό ή γενικά τα ελληνοτουρκικά, μπορούμε να σκεφθούμε ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει θέματα, δεν μπορεί να κάνει συμβιβασμούς, δεν μπορεί να αλλάξει τις παλιές σελίδες, επιμένει να αναμασά στο διηνεκές τους παλιούς και τους νεότερους μύθους της.
Κάποιοι συμπεραίνουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει, σε τίποτε. Δεν μπορεί να αλλάξει τους μύθους της, δεν μπορεί να αλλάξει την οικονομική της δομή, δεν μπορεί να αλλάξει διάρθρωση, παραγωγικό μοντέλο, συνήθειες, διανομή παραγωγικών πόρων, κατανομή προνομίων, πολιτική τάξη, γενικά δεν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση.
Αν έχουν δίκιο, είναι μία πορεία προς την πτώση και την καταστροφή, καθώς ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ραγδαία και η σχετική μας θέση στον κόσμο υποβαθμίζεται κάθε ημέρα που περνάει, με το σημειωτόν που έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν μπορεί να έχουν δίκιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να πεθάνει χωρίς αντίσταση, η αισιοδοξία ότι μπορούμε είναι, εκτός των άλλων, και ηθική υποχρέωση.
Η «αφρικανική σκόνη» που μας τυλίγει δεν μας εμποδίζει να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι «ιππότες» της συντήρησης, της επιμονής στο παρελθόν, της μη αλλαγής. Είναι ο Τσίπρας και η κυβερνητική παρέα του. Που επενδύουν συνεχώς στον διχασμό, στο ταξικό μίσος, στον αυταρχισμό της εξουσίας, στον απεριόριστο κρατισμό, στην υποδούλωση της χώρας στην ξένη βοήθεια με τον στραγγαλισμό κάθε εγχώριας παραγωγικής δύναμης.
Απορεί κανείς με όσους δεν το βλέπουν αυτό. Και νομίζουν ότι μπορεί ο Τσίπρας να γίνει «η στρίγκλα που έγινε αρνάκι». Και παίζουν το, όποιο, παιχνίδι του.
Αλλά ίσως να τους εμποδίζει η «αφρικανική σκόνη».
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 29 Μαΐου.
