Της Λίνας Παπαδάκη
Για ακόμα μια φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερασπίστηκε την οικονομική πολιτική Καραμανλή, ενορχηστρωμένος ακούσια ή εκούσια με το γενικότερο κλίμα αθώωσης της πενταετίας 2004-2009 για την κρίση. Έρχεται από καιρό σε καιρό στην επικαιρότητα ένα τέτοιο κύμα ιστορικής στρεψοδικίας και οιονεί δικαίωσης της περιόδου Καραμανλή, με άγνωστες τις πηγές προέλευσης- άλλοτε μιλούν για σχέδια δολοφονίας του πρώην Πρωθυπουργού (που όμως δεν τεκμηριώνονται), τώρα για υπόθεση συνωμοσίας στις φωτιές της Πελοποννήσου (που όμως δεν αποδεικνύεται), πάντα για απουσία ευθυνών της διακυβέρνησής του για την κρίση (που όμως δεν προκύπτει). Το επιχείρημα του νυν προέδρου της ΝΔ είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής είπε την αλήθεια στο λαό και του ζήτησε να κάνει θυσίες.
Αλήθεια, πότε ακριβώς είπε την αλήθεια; Το 2008 που έζωνε θανάσιμος κίνδυνος τις οικονομίες της Δύσης λόγω της κατάρρευσης της Lehman Brothers και το επιτελείο μας διαβεβαίωνε ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη λόγω της συνετής πολιτικής Αλογοσκούφη; Το 2009 όταν με την ανοχή Barroso - Almunia (ενόψει εκλογών) μας καθησύχαζαν ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι μονοψήφιο ενώ το είχαν εκτινάξει στο 15,8 του ΑΕΠ; Λοιπόν, όντως είπαν κάποια στιγμή μια (μισή) αλήθεια. Τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου, όταν η επερχόμενη ήττα του πρωθυπουργού ήταν σίγουρη, απλώς μας πληροφόρησαν εμμέσως ότι είχαν ρίξει το σκάφος στα βράχια. Αυτή η αλήθεια ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ξέγνοιαστης χώρας και όντως την ξεστόμισε (φεύγοντας) ο πιο ξέγνοιαστος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται ποιόν ευνοεί η αναζωπύρωση της συζήτησης - ακούγεται καταρχάς εύλογο. Όμως καμία συζήτηση που αναζητεί την αλήθεια δεν είναι άσκοπη - η αλήθεια είναι αυτοσκοπός. Εγώ θα ρώταγα ποιον βλάπτει η διεξαγωγή της. Κι επειδή καλύπτει μόνιμα ένα πέπλο ομίχλης τα χρόνια πριν το ''10 όταν ψάχνουμε τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης, για λόγους πολιτικής δικαιοσύνης αλλά κυρίως για λόγους εθνικής αυτογνωσίας η συζήτηση πρέπει να γίνει αναλυτικά.
Ο διάδοχός του Κώστα Καραμανλή προφανώς έκανε λάθη αλλά οδηγούσε ένα σκάφος που είχε τρύπες στα ύφαλα με ευθύνη του προκατόχου του. Και είναι αλήθεια ότι το σκαρί ναυάγησε στα χέρια του αλλά είναι άδικο το κρίμα να πέφτει μόνο στο λαιμό του. Καλλιεργήθηκε από πολλούς αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας γιατί ήταν βολική για το τωρινό σύστημα και αυτό φάνηκε καθαρά όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν διάφορα σημαίνοντα πρόσωπα της διακυβέρνησης του ''09 πάνω στις καρέκλες του ''15. Τότε που χτίστηκαν οι νέες συμμαχίες με κοινό τόπο το ανάθεμα σε όλους τους άλλους πλην των αριστεροδεξιών φίλων.
Δεν γνωρίζω αν βολεύει και τον κ. Μητσοτάκη αυτή η εκδοχή ή κάνει τα ξινά-γλυκά για να μη διαταράξει την εσωκομματική ηρεμία, αλλά είναι σίγουρο ότι ο κομφορμισμός της σιωπηλής παραγραφής ευθυνών δεν ωφελεί σε βάθος χρόνου ούτε το δικό του κόμμα. Γιατί και για τα κόμματα είναι ζωτική συνθήκη η αυτογνωσία. Η οποία, προκειμένου για τη ΝΔ, θα έπρεπε να περιλαμβάνει ένα ακόμα κεφάλαιο πλην της επίμαχης πενταετίας. Την αντιπολιτευτική διετία Σαμαρά. Ήταν τότε που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχτιζε μαζί με τα αντισυστημικά κόμματα αντιμνημονιακό μέτωπο και στην ουσία εκπαίδευσε ένα μεγάλο κομμάτι των συντηρητικών ψηφοφόρων στην ολοσχερή άρνηση της πραγματικότητας, στον εθελοτυφλισμό και την αναζήτηση εύκολων λύσεων. Η λαϊκιστική στάση του κ. Σαμαρά στην περίοδο ''10-''12 συνέβαλε τα μέγιστα στην αποσυσπείρωση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της κοινωνίας και φυσικά στη δημιουργία των ΑΝΕΛ.
Σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης μιλούσαμε πάντα σε υψηλούς τόνους και σε ενεστώτα χρόνο άρα μοιραία ο στόχος ήταν κάθε φορά εκείνος που κυβερνούσε. Αυτό μας εμπόδισε να δούμε ξεκάθαρα και νηφάλια τη μεγάλη εικόνα. Και για αυτό λίγο έχουν αναδειχθεί οι τεράστιες ευθύνες της Ν.Δ. τόσο στη δημιουργία της κρίσης όσο και στην αντιμετώπισή της τα πρώτα χρόνια, πριν γίνει αυτή εξουσία. Και δεν φαίνεται ο κ. Μητσοτάκης να έχει ποτέ ασχοληθεί με την αναγνώριση και απόδοση αυτών των ευθυνών - μιλάει βολικά και εκείνος σε ενεστώτα χρόνο και θάβει την κομματική αυτοκριτική κάτω από τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ.
