Αυτό που έρχεται στην Οικονομία είναι εφιαλτικό. Ο ένας και οι δύο μήνες με τα επιδόματα και τις αναβολές πληρωμής μοιάζουν με καλοκαιρινές διακοπές. Η επιστροφή στην πραγματικότητα σημαίνει ανεργία και φτώχεια, ως απόρροια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων εκατό ετών. Η Ελλάδα τα πήγε θαυμάσια στα υγειονομικά με τον καθηγητή Τσιόδρα, αλλά χρειάζεται και έναν ακόμη Τσιόδρα για την Οικονομία!
Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη βγει καλά – καλά από την προηγούμενη κρίση, οπότε ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Αν συνυπολογίσουμε και την μεγάλη εξάρτηση της οικονομίας μας από τον τουρισμό, τότε μπορούμε με μία σχετική ασφάλεια να πούμε ότι οι προοπτικές ανάκαμψης μετατίθενται για το 2021. Ναι μεν η κυβέρνηση υιοθετεί πιο αισιόδοξα σενάρια, αλλά χρειάζονται να συμβούν περισσότερα από ένα θαύματα για να πέσει μέσα στις προβλέψεις του ο υπουργός της Οικονομίας Γιάννης Σταϊκούρας.
Να το πούμε πιο απλά: Με τα ξενοδοχεία κλειστά το καλοκαίρι, η ύφεση δεν θα βρίσκεται ούτε στο 3% ούτε στο 4%. Αλήθεια, ποιο μεγάλο ξενοδοχείο θα πάρει το ρίσκο να ανοίξει για δύο μήνες, όταν χρειάζεται σαιζόν πέντε ή έξι μηνών για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα λειτουργικά του έξοδα; Κι επιπλέον, τι θα κάνει ένας ξενοδόχος αν ένας και μόνο ένας πελάτης του διαγνωσθεί με την ασθένεια; Θα βάλει όλους τους πελάτες του σε καραντίνα; Και πώς θα αντιμετωπίσει τις νέες αφίξεις, για τις οποίες δεν θα υπάρχει διαθέσιμο κρεβάτι; Καταλαβαίνουμε ότι είναι πολλά τα προβλήματα και καλό είναι να παίρνουμε ως δεδομένο το χειρότερο σενάριο. Αν είναι να συμβεί κάτι καλύτερο, ας συμβεί...
Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Πρέπει να είναι έτοιμη να κάνει πολλές υπερβάσεις για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της! Να κάνει όλα εκείνα που δεν έκανε επί σειρά ετών, όπως έγινε με το υπουργείο του κ. Πιερρακάκη. Με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; Αν είναι ανάγκη, ναι! Με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια “διαπραγματεύσεων”. Υπάρχει μόνο η ανάγκη για δράση. Αλλά η δράση στην Οικονομία απαιτεί ένα ενιαίο κέντρο αποφάσεων. Σαν να είναι όλη η Οικονομία ένα υπουργείο. Σαν να λέμε ότι χρειάζεται ένας Σωτήρης Τσιόδρας, ένας άνθρωπος που θα μπορεί να αναλάβει τον συντονισμό όλου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Ένας “τσάρος” που πέρα από το υπουργείο της Οικονομίας να μπορεί να ελέγξει στην καθημερινότητά τους την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης σε όλο το εύρος των οικονομικών υπουργείων. Η Ελλάδα του πολέμου δεν έχει ανάγκη από αυτόνομα καπετανάτα στο υπουργείο Εργασίας ή στο Τουρισμού, αλλά για από μία ενιαία στρατηγική. Έτσι κερδίζονται οι πόλεμοι. Οι προσωπικές πολιτικές και τα καπετανάτα είναι συνταγές καταστροφής. Το αντέχει αυτό η κυβέρνηση γι αυτή την εποχή και γνωρίζοντας ότι τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα, είναι μπροστά μας;
Θανάσης Μαυρίδης
