Ότι δύο βασικοί συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή είναι σήμερα εξαπτέρυγα του Στέφανου Κασσελάκη είναι κάτι που αφορά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι ο κ. Καραμανλής έχει πιει το αμίλητο νερό, ας απασχολήσει τους δικούς του ψηφοφόρους. Αλλά το ότι ο κ. Κασσελάκης πιστεύει στα σοβαρά ότι έχει να κερδίσει κάτι από αυτήν τη συνεργασία, είναι πραγματικά απίστευτο για έναν διορατικό επιχειρηματία του δικού του διαμετρήματος. Ή αλλιώς, βρες το λάθος!
Μα καλά! Δεν έχει στελέχη ο Στέφανος Κασσελάκης και αναζητά το φως το αληθινό στον Άρη Σπηλιωτόπουλο; Ή «παίζει» εδώ κάτι άλλο; Αν ο κ. Σπηλιωτόπουλος μπορούσε πράγματι να βοηθήσει κάποιον, θα το είχε ήδη κάνει. Από την εποχή ακόμη που ήταν το αναμφισβήτητο νούμερο 2 στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Τώρα ο κ. Σπηλιωτόπουλος έχει μία δεύτερη ευκαιρία. Είναι μία απόφαση του κ. Κασσελάκη που κυριολεκτικά «σκοτώνει».
Το ερώτημα είναι αν το πρώην «αφεντικό» του κ. Σπηλιωτόπουλου, ο κ. Καραμανλής συμφωνεί ή όχι με αυτές τις επιλογές. Αν τις καταδικάζει ή όχι. Αν έχει κάτι να πει επί του θέματος. Θα μας πείτε ότι οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα στη διαδρομή να κάνουν τις επιλογές τους. Ότι δεν είναι αιώνια δέσμιοι κάποιας κατάστασης. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο κ. Σπηλιωτόπουλος ήταν κάποτε στη ΝΔ, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να παραμείνει σε αυτή για πάντα. Στην πολιτική και στη ζωή οι άνθρωποι αλλάζουν απόψεις. Η συνηθισμένη πορεία, πάντως, είναι από την αριστερά στη δεξιά και όχι το αντίστροφο, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση. Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι ότι ένας οποιοσδήποτε πολιτικός μετακινήθηκε από τη δεξιά στην αριστερά, αλλά ότι συζητάμε για τον Άρη Σπηλιωτόπουλο.
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε δεξιός πολιτικός. Ήταν το δεξί χέρι του κ. Καραμανλή. Όπως δεξί χέρι που κ. Καραμανλή ήταν και ο κ. Αντώναρος. Το γεγονός ότι οι δύο αυτοί στενοί συνεργάτες (τονίζουμε αυτό το «στενοί») ενός πρώην πρωθυπουργού συμμετέχουν στο στενό κύκλο (τονίζουμε το «στενό») του αρχηγού ενός άλλου κόμματος με μεγάλες ως αξεπέραστες μέχρι πρότινος ιδεολογικές διαφορές, τότε μπαίνουν και δικαιολογημένα πολλά και εύλογα ερωτήματα. Και κυρίως ένα: Αν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός ή όχι…
Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή πρωτοκλασάτων Καραμανλικών στελεχών στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα μπορούσε να βοηθήσει σε μια ενδεχόμενη υποψηφιότητα του κ. Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Θα μπορούσε! Αν φυσικά ο κ. Καραμανλής ήθελε να διεκδικήσει τη θέση που κατέχει σήμερα η κυρία Σακελλαροπούλου.
Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει σε αυτό το σημείο ότι ούτε η Αριστερά «έβγαλε στη σέντρα» μέχρι σήμερα τον κ. Καραμανλή για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά ούτε και ο κ. Καραμανλής είπε πολλά πράγματα για την καταστροφική πολιτική του μεγάλου ιδεολογικού του αντιπάλου. Εκτός κι αν η αριστερά έχει πάψει να θεωρείται για τους νεοκαραμανλικούς ιδεολογικός αντίπαλος. Και ακόμη θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κ. Τσίπρας έκανε τη μεγάλη υπέρβαση και επέλεξε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν άλλον στενό συνεργάτη του κ. Καραμανλή, τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο.
Για να το πούμε και αλλιώς, σαν πολλές μοιάζουν να είναι οι συμπτώσεις που μαζεύτηκαν. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι κακό να πέφτουν τα τείχη! Εδώ ο κ. Κασσελάκης έγραφε πύρινα άρθρα υπέρ του κ. Μητσοτάκη και έγινε αρχηγός της… αριστεράς! Όλα γίνονται στις μέρες μας! Μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται. Και να ξεφορτωθούν έτσι εύκολα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι αυτό δεν γίνεται!
Θανάσης Μαυρίδης
