Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι θα πάμε μέχρι τις εκλογές. Με κλωτσοπατινάδα που λέγαμε πιτσιρικάδες στις αλάνες. Όταν υπήρχαν ακόμη στην Αθήνα λεύτερα οικόπεδα και κλοτσάγαμε το τόπι. Τότες το κέρδος ήταν κανένα ματωμένο γόνατο. Στις εκλογές δεν είναι το ίδιο! Ματώνουν και πάλι γόνατα, αλλά το έπαθλο είναι το κράτος! Ο πρωθυπουργός είναι κάτι σαν τον βασιλιά. Άλλαξε το Σύνταγμα, όταν ο «λαός» ήταν στην εξουσία και στερήθηκε του ρόλου του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτό δεν ήταν… θεσμικό ολίσθημα…
Αυτή την απόλυτη εξουσία που έχει σήμερα ο πρωθυπουργός την θέλουν όλοι. Ποιος τρελός θα αφήσει την τύχη του στα χέρια Ενός Άλλου; Κάποιου που θα είναι έτσι υποχρεωμένος να τον κάνει συνέταιρο στην εξουσία; Γι αυτό και δεν ακούτε αυτή την συζήτηση. Ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την αντιπολίτευση. Και για να μην ξεχνιόμαστε, όλα ξεκίνησαν την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου «μοίραζε» την εξουσία στον λαό, «βαθαίνοντας» και «πλαταίνοντας» την Δημοκρατία. Αν μη τι άλλο, ήταν ευρηματικοί…
Το έπαθλο της πολιτικής διαμάχης είναι μεγάλο. Πάντα ήταν. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι τα κτυπήματα κάτω από την ζώνη δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Να μην έχουμε αμφιβολίες ότι θα δούμε πολλά ακόμη μέχρι τις εκλογές. Το είχαμε γράψει αμέσως μετά από τα Τέμπη ότι η επόμενη φάση (αυτή που διανύουμε σήμερα) θα είχε (όπως κι έχει) μεγάλες δόσεις σκανδαλολογίας. Πάντα είχαμε σκάνδαλα. Αλλά ποτέ άλλοτε αυτά δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στο πολιτικό σκηνικό με τόση ένταση.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν έχουμε σκάνδαλα και ότι η κυβέρνηση δεν έχει ευθύνες. Ευθύνες που σχετίζονται περισσότερο με την απροθυμία της να βάλει τέλος σε παλιές «γνωστές υποθέσεις». Να μην πέφτουμε όλοι από τα σύννεφα. Το σκάνδαλο με τις γεωργικές επιδοτήσεις δεν είναι νέο και δεν είναι και μόνο ελληνικό. Και ο λόγος που δεν αντιμετωπίστηκε είναι αυτός που θα αποκαλυφθεί του χρόνου, όταν οι δικαιούχοι των επιδοτήσεων θα έχουν μειωθεί αισθητά. Κάτι που… ήδη παρατηρείται. Όταν, λοιπόν, ο τοπικός βουλευτής θα αρνιότανε την «εξυπηρέτηση», η πίεση και ο σταυρός της οικογένειας θα μεταφερότανε αυτόματα στον επόμενο. Αυτός είναι ο λόγος και τον γνωρίζουν όλοι! Επειδή όλοι έχουν κυβερνήσει.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλήθηκε να γιατρέψει αυτές ακριβώς τις παθογένειες. Τις γνωστές. Γι' αυτό και δεν πείθουν οι εξηγήσεις περί διαχρονικών σκανδάλων. Προφανώς και είναι διαχρονικά. Αλλά το ξέραμε και χτες.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη οπτική. Φαίνεται ότι ένα κομμάτι της αντιπολίτευσης μαζί με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν βάλει στόχο να τινάξουν τα πάντα στον αέρα, στην προσπάθειά τους να πλήξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μην πει κάποιος ότι όλες αυτές οι ομορφιές που θέλουν την κυβέρνηση να είναι κάτι σαν… «εγκληματική οργάνωση» έχουν υπάρξει και στο παρελθόν; Η πρακτική και η ρητορική της αντιπολίτευσης τραυματίζει τους θεσμούς και κυρίως την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Και είναι κρίμα ότι οι πρακτικές αυτές χρησιμοποιούνται από νέους ανθρώπους που ευαγγελίζονται κάτι δήθεν νέο στον πολιτικό λόγο. Δυστυχώς, αυτή την πτυχή δεν την είδαν, δεν την παρατήρησαν και δεν την ανέδειξαν οι επιστήμονες της πολιτικής…
Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πραγματικό πρόβλημα! Με αυτό το πολιτικό κλίμα, το οποίο και αναμένεται να επιδεινωθεί στο επόμενο διάστημα, δεν πρόκειται να πατήσει στην χώρα επενδυτής. Βρισκόμαστε ήδη κάτω από τον μέσο όρο της Ευρώπης στον τομέα των επενδύσεων. Κι αυτή είναι μια από τις αιτίες της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Σημειώστε ακόμη ότι με τους επικούς διαλόγους που διεξάγονται στην Βουλή των Ελλήνων περί γυμνοσαλιάγκων (στην πιο αθώα τους εκδοχή) και περί Καμόρα (στην πιο λιμανίσια) αποκλείουν τις όποιες συναινέσεις. Και χωρίς συναινέσεις ξεχάστε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ξεχάστε και τις μεγάλες επενδύσεις. Σε λίγο θα είμαστε οι τελευταίοι των τελευταίων. Κι αυτό δεν το λέμε σήμερα! Ο γράφων το επισημαίνει από την εποχή που δέναμε τα λουκάνικα στις ουρές των σκύλων.
Όταν θα έρθει, λοιπόν, ο λογαριασμός της επόμενης οικονομικής κρίσης, οι πολίτες, έστω οι σκεπτόμενοι, θα πρέπει να γνωρίζουν και τι ακριβώς μας έχει συμβεί. Αν στον μενού συμπληρώσουμε κάποιες πιθανές αστοχίες στην υλοποίηση των έργων του Ταμείου και ίσως κάποια χρηματιστηριακή κρίση, τότε ο λογαριασμός μπορεί να φτάσει πιο ψηλά απ’ όσο φανταζόμαστε. Και κάτι ακόμη! Στην προηγούμενη κρίση η Ευρώπη είχε την δυνατότητα να μας «σώσει». Σήμερα αναδεικνύεται μεν η ανάγκη για μια πιο ισχυρή Ευρώπη, αλλά είναι αμφίβολο αν την ώρα της μάχης, την ώρα που θα καίγεται το σπίτι, αν τότε οι ιδιοκτήτες θα έχουν την διάθεση να ασχοληθούν με την βλάβη του κλιματιστικού στο εξοχικό τους.
Η κυβέρνηση έχει δρόμο! Δεν έχει φτάσει ακόμη σε αδιέξοδο. Και η ΔΕΘ θα είναι μια καλή ευκαιρία για να περάσει στην αντεπίθεση. Να αναδείξει την αλήθεια και κυρίως τους λόγους που οδηγούν τους πολιτικούς της αντιπάλους να καίνε τις γέφυρες με τον κόσμο της κοινής λογικής. Και την ίδια ώρα ο κ. Μητσοτάκης δεν φτάνει να αποδεχτεί την πολιτική ευθύνη της κυβέρνησή του γι' αυτά που έπρεπε να αλλάξει και δεν άλλαξε. Χρειάζεται κάτι περισσότερο! Να παρουσιάσει ένα στρατηγικό σχέδιο για το αύριο. Ένα σχέδιο που θα κάνει κατανοητά σε όλους την διαχωριστική γραμμή του αύριο. Εκείνοι που θα θέλουν να ανοίξουν ένα παράθυρο ελπίδας στο μέλλον και εκείνοι που θα θέλουν να τραβήξουν την χώρα στην λάσπη. Ένα σχέδιο που θα μπορεί να εφαρμοστεί απ’ όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Κάτι που θα είναι πλέον τόσο προφανές που θα προκαλεί πολιτικό κόστος σε όσους θελήσουν να το ανατρέψουν. Αυτή θα είναι η προσφορά της δεύτερης τετραετίας Μητσοτάκη, αν και εφόσον ο κ. Μητσοτάκης επιλέξει αυτό τον δρόμο και δεν προσπαθήσει να σβήσει τις φωτιές με νεροπίστολα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
