Στις δημοκρατίες όποιος θέλει μπορεί να ιδρύσει ένα κόμμα. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα του οφείλει να θέσει τις απόψεις του στην κρίση των πολιτών. Το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι άλλο θέμα.
Στην Ελλάδα αυτή την εποχή λέγεται ότι κυοφορούνται τουλάχιστον δύο νέα κόμματα, ίσως και τρία. Έχω τις επιφυλάξεις μου, αλλά το μυαλό και κυρίως η ψυχή του ανθρώπου είναι μυστήριο πράγμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θέλει ένας άνθρωπος, πόσο τον επηρεάζουν οι παρατρεχάμενοι, αν μπορεί να δει με καθαρή ματιά την πραγματικότητα και, το κυριότερο, αν έχει μια στρατηγική. Αν με την ίδρυση του κόμματος του έχει σχεδιάσει όχι το επόμενο βήμα του, αλλά το μεθεπόμενο.
Είναι αλήθεια πως όταν υπάρχουν πολλοί αναποφάσιστοι και ο «κανένας» έχει υψηλό ποσοστό, κάποιοι πολιτικοί ή μη, να πιστεύουν ότι οι αναποφάσιστοι περιμένουν την ίδρυση του κόμματός τους και ο «κανένας» υπάρχει σε τόσο υψηλά επίπεδα προτίμησης διότι στις μετρήσεις λείπει το όνομά τους. Βέβαια, εν τινί μέτρω μπορεί να έχουν δίκιο, όμως το κρίσιμο ζήτημα είναι ποιο είναι αυτό το μέτρο. Το 15% ή το 5%;
Έτσι, ο πλέον ασφαλής τρόπος να μετρηθεί η δημοτικότητά τους και η απήχηση των πολιτικών τους θέσεων είναι να ιδρύσουν ένα κόμμα. Τότε θα συμπεριληφθούν στις δημοσκοπήσεις και εκεί θα φανεί αν έκαναν σωστή επιλογή ή λάθος. Διότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», πολύ δε περισσότερο αν δεν πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενους στην πολιτική.
Επιπροσθέτως, αυτή η πράξη τους, δηλαδή η ίδρυση κόμματος, φανερώνει πως δεν είναι απλώς γκρινιάρηδες και τσατισμένοι, αλλά έχουν μια συγκροτημένη πολυθεματική ατζέντα. Και επάνω σε αυτή την ατζέντα θα κριθούν.
Σήμερα, οφείλω να ομολογήσω, είναι υψηλού ρίσκου η ίδρυση ενός κόμματος, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια βουλή πιθανόν και δεκακομματική. Συνεπώς, χώρος για κάτι νέο μπορεί να υπάρχει, αλλά εκ των πραγμάτων, είναι περιορισμένος, υπό τις παρούσες συνθήκες. Τόσο στην Αριστερά όσο και στη Δεξιά υπάρχουν σωρεία κομμάτων, όλων των ποικιλιών και αποχρώσεων τα οποία ελάχιστο χώρο αφήνουν. Πολύ δε περισσότερο αν πρόκειται για κάτι πιο παλιό και από το παλιό.
Φυσικά, στην πολιτική δε λείπουν οι Κιγκινάτοι. Δηλαδή αυτοί που περιμένουν από τον λαό να τους καλέσει για να τον σώσουν. Αλλά τις περισσότερες φορές ο «λαός» είναι οι συνήθεις αυλοκόλακες οι οποίοι επιζητούν ρόλους στο υπό ίδρυση κόμμα και παρασέρνουν τον ηγέτη -με ή χωρίς εισαγωγικά- να πάρει τις αποφάσεις του.
Επειδή μερικοί θα μιλήσουν για αποσάρθρωση του πολιτικού τοπίου λόγω της παρουσίας πολλών κομμάτων, έχω να πω το εξής: όντως αποσάρθρωση και κατακερματισμός υπάρχει όταν υπάρχουν πολλά μικρά κόμματα. Όταν όμως υπάρχει ένα κόμμα που κυριαρχεί χωρίς να αμφισβητείται η κυριαρχία του, τότε απλώς υπάρχει κατακερματισμός στον χώρο της αντιπολίτευσης. Το κυρίαρχο κόμμα εγγυάται και την πολιτική σταθερότητα, καθώς αποτελεί τη βάση των εξελίξεων.
Πάντως, 2-3 καινούργια κόμματα σίγουρα θα ομορφύνουν τη ζωή μας. (Των σχολιαστών, εννοώ)
