Για να καβαλήσει το κύμα - προλαβαίνοντας όποιον άλλο ετοιμάζεται να κάνει κόμμα, κίνημα ή και εξέγερση για να σώσει τη χώρα από τη «χούντα» του Μητσοτάκη - ο κ. Τσίπρας επέλεξε τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν παραιτήθηκε από βουλευτής για λόγους συνείδησης.
Αμφισβήτησε με δολιότητα τον βασικό πυλώνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επιχειρώντας να εμφανίσει την «έξοδό» του ως είσοδο σε κάποιου είδους αντισυστημικό καθαρτήριο. Όπως αυτό που οικοδομεί η κυρία Μαρία Καρυστιανού, δηλώνοντας «προσεύχομαι να βγει κάτι καθαρό, κάτι καινούργιο για να αλλάξει τη ζωή μας και αυτοί που μας κακοποιούν να μπουν φυλακή. Η κάθαρση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την κοινωνία, δεν μπορεί να κάνει κάθαρση το ίδιο το σύστημα».
Το στόρυ της παραίτησης Τσίπρα υπηρετεί κάτι λιγότερα ηθικό και ευγενές - ναι, γράφτηκαν και τέτοιοι ύμνοι - από το να απελευθερωθεί από τα δεσμά του ΣΥΡΙΖΑ και να μην βλάψει το πρώην κόμμα του, ενώ θα χτίζει μέρα μέρα το τάχα μου, νέο και άφθαρτο. Επιζητεί και χτίζει την ελευθερία να λέει ακριβώς, όσα και όπως τα λέει η κυρία Καρυστιανού, είτε για να την ανταγωνιστεί, είτε για να την προσεταιριστεί, όντας πλέον αποκαθαρμένος ο ίδιος από το…σύστημα.
Ο πρώην πρωθυπουργός αυταπατάται ότι παραιτήθηκε από βουλευτής. Έφτυσε το κοινοβούλιο αμφισβητώντας την ύψιστη ετυμηγορία των πολιτών στις εκλογές.
Ισχυρίστηκε στο διάγγελμά του, ότι «δεν μπορεί και δεν θέλει να συμμετέχει σε μια Βουλή δημοκρατικά απογυμνωμένη που αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν».
Αλήθεια τώρα;
Είναι ειρωνικό, αλλά απολύτως συμβατό με τον αξεπέραστο κυνισμό του, να ισχυρίζεται ότι ασφυκτιά μέσα στη σημερινή αντιδημοκρατική Βουλή.
Ο πρωθυπουργός που μεταξύ των άλλων μεθόδευσε τη δικτατορική τυραννία της προεδρίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κοινοβουλευτικό αλισβερίσι με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και την απερίγραπτη ευτέλεια και αποστασία των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Τότε που τα έσπασε με τον Καμμένο για τη Συμφωνία των Πρεσπών και του «απαλλοτρίωσε» υπουργούς και βουλευτές, που είχαν υπογράψει μέχρι δήλωση κοινοβουλευτικής υποτέλειας και παροχής μελλοντικής ψήφου. Στυγνά και στεγνά μετέτρεψε σε υπαλλήλους του, εκλεγμένους βουλευτές του συνεταίρου του, Π. Καμμένου αφήνοντας τον στο τέλος χωρίς ΚΟ και φωνή μέσα στη Βουλή.
Σε τόσο υψηλού δημοκρατικού επιπέδου Βουλή, είχε συνηθίσει.
Στις τηλεοπτικές εξιστορήσεις του ο Π. Καμμένος, περιέγραφε πως ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά, εξαγόρασε με υπουργικές θέσεις και οφίτσια τους βουλευτές του για να παραμείνει στην εξουσία ενώ, σε ένα κρεσέντο απελπισίας για το πούλημα που του επιφύλαξε, τον είχε χαρακτηρίσει «ψυχρό» εκτελεστή.
Προσόν, το οποίο διατηρεί ακέραιο, όπως μπορούν να πιστοποιήσουν πρώτα και κύρια οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ και στα διάσπαρτα κομματίδια. Οι οποίοι, μην έχετε καμιά αμφιβολία, ότι θα του συγχωρήσουν τα πάντα και θα προστρέξουν στο πλευρό του, αν υποπτευτούν ότι μπορεί τους προσφέρει ξανά την πολυπόθητη εξουσία.
Επίσης, και εκείνος μεγάθυμα θα αμνηστεύσει όσους του είναι χρειαζούμενοι. Μη βάζετε στοιχήματα ποιους θα πάρει και ποιους θα αφήσει. Όταν στο διάγγελμά του μιλά για «ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης», δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υποδαυλίζει τη φαντασίωση μιας νέας εξέγερσης της «πλατείας» και του πεζοδρομίου. Κάθε παράγραφος της νέας απεύθυνσης του, ανοίγει και έναν τόμο από τα κιτάπια της 16ετούς πλέον πολιτικής πορείας του.
Στην ξεκούδουνη όμως χρήση του «Ζητείται Ελπίς» και στη διακήρυξη «δεν είμαστε όλοι ίδιοι », η απάντηση είναι μια « Ζητείται ντροπή».
