Λίγο καιρό μετά τη συντριβή του Σύριζα στις διπλές εκλογές του ’23, ο τότε αρχηγός του Τσίπρας αναγκάστηκε να παραιτηθεί, αποφεύγοντας όμως να χρησιμοποιήσει τη λέξη «παραίτηση» και δηλώνοντας απλά ότι «παραμερίζει». Ήταν μια λεπτομέρεια που είχε τη σημασία της και που δεν πρόσεξαν τότε πολλοί.
Και η αλήθεια είναι ότι με μια ήττα τέτοιου μεγέθους, με απώλειες δηλαδή 14 μονάδων σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και με το κόμμα να κάνει μάλιστα ανέξοδη αντιπολίτευση για μια τετραετία που δεν είχε και λίγα προβλήματα για την κυβερνητική παράταξη, όχι αρχηγός κόμματος δεν μπορείς να μείνεις αλλά ούτε διαχειριστής πολυκατοικίας.
Οι μουρμούρες είχαν ήδη αρχίσει και η απόφαση Τσίπρα ήταν μονόδρομος. Η επικρατούσα τότε αντίληψη ήταν ότι ο Τσίπρας είχε κλείσει τον κύκλο του.
Μέσα στη μαύρη τους απελπισία, στον Σύριζα πόνταραν τότε στον Κασσελάκη ως αντίπαλο τάχα δέος του Μητσοτάκη. Έναν Κασσελάκη που εμφανίστηκε σχεδόν απ’ το πουθενά, ως νέος και άφθαρτος, έχοντας στην αρχή και τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των ηγετικών στελεχών του Σύριζα.
Αλλά ο νέος αρχηγός αποδείχθηκε κουτσό άλογο. Συνέχισε μεν την έξαλλη αντιπολίτευση του προκατόχου του, άτσαλα όμως και αδέξια, χωρίς να έχει ούτε κατ’ ελάχιστον την πολιτική εμπειρία εκείνου. Και κάνοντας τραγικά λάθη όπως η αναφορά για το «κρατίδιο της βόρειας Κύπρου». Και όταν προσπάθησε να «ακουμπήσει» και το βαθύ κόμμα, τότε σήμαναν τα τύμπανα του πολέμου. Γιατί ο θεός συγχωρεί, τα ιερατεία ποτέ. Ήταν η κόκκινη γραμμή που παραβιάστηκε και πυροδότησε την αντίστροφη μέτρηση.
Ένα μόλις χρόνο μετά τη θριαμβευτική εκλογή του, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ο Κασσελάκης εξέπεσε από το αξίωμα του Προέδρου μετά από πρόταση μομφής εναντίον του. Μια πρόταση μομφής που πλειοψήφησε αφού στο μεταξύ άλλαξαν στρατόπεδο οι πρώην φανατικοί υποστηρικτές του.
Και ένα μήνα μετά, με άλλη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, αποκλείστηκε από το να είναι εκ νέου υποψήφιος σ ’ένα συνέδριο που έμεινε στην ιστορία ως «συνέδριο του μπουζουξίδικου».
Λίγο καιρό μετά, ο Σύριζα εξέλεξε ως αρχηγό , τον Σωκράτη Φάμελλο μετά την «περιπέτεια» Κασσελάκη.
Ο νέος αρχηγός -τρίτος στη σειρά μέσα σε μόλις 1,5 χρόνο -κλήθηκε μεταξύ άλλων να διαχειριστεί ένα κόμμα που διασπάστηκε τρεις φορές και συρρικνώθηκε πλέον σε ποσοστά κόμματος διαμαρτυρίας, καταφέρνοντας πάντως να βάλει μια στοιχειώδη τάξη και ανακόπτοντας κάπως την ελεύθερη πτώση.
Αλλά μάλλον δεν προβλέπεται ούτε αυτός να μακροημερεύσει καθώς Σύριζα σε λίγο καιρό πιθανότατα δεν θα υπάρχει.
«Καλό παιδί ο Σωκράτης αλλά δεν κάνει για το ρόλο…» είπε εις επήκοον πολλών στο εντευκτήριο της Βουλής, βουλευτής του Σύριζα πρόσφατα, σύμφωνα με παραπολιτικό σχόλιο εφημερίδας φιλικής προς το κόμμα.
Το περιστατικό έγινε μάλιστα και αιτία σφοδρού εσωκομματικού καυγά καθώς θεωρήθηκε χτύπημα κάτω από τη μέση.
Αν ήταν κανείς κακόπιστος, θα έλεγε ότι η ιστορία ήταν ελαφρώς στημένη απ’ την αρχή.
Αναλώσιμοι αρχηγοί που είχαν δήθεν τη στήριξη του πρώην εν γνώσει του όμως ότι ήταν ακατάλληλοι όπως ο Κασσελάκης, οι άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι όπως ο Φάμελλος. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη.
Τι έλειπε; να περάσει λίγος καιρός για να ξεχαστούν οι πομπές και οι αμαρτίες της καταστροφικής πενταετίας του πρώην και να ξεκινήσει μια καλά οργανωμένη επικοινωνιακή καμπάνια ώστε ο πρώην να ξαναγίνει συμπαθητικός στην κοινή γνώμη. Ήταν το λεγόμενο rebranding. Με επίλογο ένα βιβλίο που ετοιμάζεται και που έχει σκοπό να ξαναγράψει την ιστορία απ’ την αρχή λέγοντας μας περίπου ότι δεν ήταν αυτό που νομίζαμε και ότι η Ελλάδα του 2015-19 ήταν σχεδόν παράδεισος.
Το σινιάλο λοιπόν δόθηκε. Ο πρώην αρχηγός που «παραμέρισε» τότε γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, ετοιμάζεται τώρα να επιστρέψει ως «Μεσσίας». Γιατί ποτέ κατά βάθος δεν συμφιλιώθηκε με την ήττα του και την πρόωρη απόσυρσή του. Και γιατί επιθυμεί διακαώς να πάρει μια ρεβάνς από τον Μητσοτάκη.
Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Η χώρα από το 2019 άλλαξε πολύ και προς το καλύτερο. Το ίδιο και η κοινωνία. Αλλά ο πρώην αρχηγός δεν άλλαξε καθόλου, πράγμα που υποδηλώνεται από την έλλειψη αυτοκριτικής. Και επιμένει να δίνει τις ίδιες απαντήσεις αν και πλέον κάπως στρογγυλεμένες. Αλλά στο μεταξύ το ερώτημα άλλαξε.
Και στην πολιτική-όπως και στη φύση -όποιος δεν προσαρμόζεται, δεν έχει τύχη.
