Η επιστροφή στα έδρανα της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου - με τον «αγιασμό» να γίνεται όπως πάντα στη ΔΕΘ - βρίσκει το πολιτικό σύστημα αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο της πολιτικής (βλ. αρχηγικής) επαναδραστηριοποίησης του πρωθυπουργού της «Πρώτη φορά Αριστερά», Αλέξη Τσίπρα.
Το ενδεχόμενο αυτό δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην πολιτική ζωή της χώρας. Το project «rebranding Tsipras» είχε δει από καιρό το φως της δημοσιότητας είτε ως δημοσιογραφικό ρεπορτάζ είτε ως διαρροή από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού. Απλώς τώρα κρίθηκε ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να μπει σε εφαρμογή.
Σε πρώτη φάση, τρία είναι τα άμεσα βήματα που προγραμματίστηκαν: Η συνέντευξη στην γαλλική «Le Monde» την οποία διαβάσαμε πριν λίγες μέρες, η ομιλία στο Συνέδριο του Economist στις 5 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, πριν την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, και η κυκλοφορία - και πανελλαδική παρουσίαση - του βιβλίου του.
Και τα τρία αυτά βήματα εξυπηρετούν την ίδια βασική φιλοσοφία του project: Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια πολιτική προσωπικότητα με διεθνή αναγνώριση, ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός ο οποίος φιλοδοξεί να ολοκληρώσει το προηγούμενο έργο του αφού προηγουμένως «αποκαλύψει την αλήθεια και διορθώσει ορισμένους μύθους που κυκλοφορούν για το 2015».
Η επιλογή της χρονικής στιγμής είναι μάλλον η ευνοϊκότερη που θα μπορούσε κανείς - ακόμα και ο ίδιος- να φανταστεί. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να εξορκίζει την κατάρα της δεύτερης τετραετίας όπως άλλωστε και καμιά άλλη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δείχνουν, δημοσκοπικά τουλάχιστον, ικανά να επωφεληθούν. Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει βαλτωμένο, την ώρα που οι σύγχρονες προκλήσεις πολλαπλασιάζονται καθημερινά και η διεθνής συγκυρία διαμορφώνει μια νέα, επικίνδυνη γεωπολιτική αναδιάταξη των παγκόσμιων συσχετισμών.
Η καταλληλότητα του πολιτικού timing για την επιστροφή Τσίπρα δεν εξασφαλίζει αυτομάτως το αισιόδοξο σενάριο του rebranding. Αυτό θα εξαρτηθεί από την κοινωνική αποδοχή αλλά και τη στάση των ηγεσιών των κομμάτων, αρχής γενομένης από την ηγεσία της ΝΔ η οποία εμφανίζεται «ευνοϊκά» διατεθειμένη απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη ευελπιστώντας στην ανασύσταση του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου.
Η πιθανότητα μιας τέτοιας ανασύστασης κινείται αποκλειστικά και μόνο στη σφαίρα της φαντασίας αφού ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε υπάρχει πλέον αλλά ούτε και ο Τσίπρας θα επανεμφανιστεί ως διεκδικητής της ηγεσίας ή έστω ως συνεχιστής της ιδεολογικής και πολιτικής διαδρομής του πρώην κόμματός του. Άλλωστε, μετά την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ουσιαστικά αποστασιοποιηθεί από τις εξελίξεις σε αυτό το χώρο.
Αντιθέτως, ο πρώην πρωθυπουργός δεν προετοιμάζεται να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο ως ηγέτης της Αριστεράς, ούτε καν της Κεντροαριστεράς. Στη συνέντευξή του δεν αφήνει κανένα περιθώριο ιδεολογικοποίησης της επιστροφής του. Εξ άλλου, το ιδεολογικό του στίγμα, κινούμενο κατά καιρούς μεταξύ Τσε Γκεβάρα και Ολανδρέου, υπήρξε πάντα θολό και «ευέλικτο».
Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει ως επικεφαλής μιας συμμαχίας για την εξουσία, χωρίς φραγμούς και όρια. Η πρότερη «Αριστερή» συγκυβέρνησή του με τον Πάνο Καμμένο όπως και η σταθερή προνομιακή του σχέση με την παραδοσιακή πτέρυγα της ΝΔ δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την πλευρά της, δεν τρέφει αυταπάτες για τους λόγους και τα κίνητρα της (επαν)ενεργοποίησης του πρώην πρωθυπουργού. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε πολύ ακριβά τη συνεπή του στάση απέναντι στα επώδυνα μνημόνια όταν ο Αλέξης Τσίπρας τα «έσκιζε» μέχρι να εγκατασταθεί στο Μαξίμου και να αρχίσει τις δημοψηφισματικές του «μπλόφες» με τους Ευρωπαίους δανειστές.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή όλοι οι πολίτες, επώνυμοι και μη, που θέλουν η χώρα να ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο. Την πολιτική αλλαγή δεν θα τη φέρει η «Δευτέρα Παρουσία» ενός αυτόκλητου «Μεσσία» αλλά μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης η οποία θα μπορέσει να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, μακριά από «εύκολες» εξαγγελίες και λαϊκιστικά συνθήματα.
