«Πρέπει το κλειδί να το βρούμε και να το δημιουργήσουμε όλοι μαζί, καθώς δεν υπάρχει κανένα μαγικό κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα μιας άλλης Ελλάδας», την στιγμή που «η αντιπολίτευση δεν μπορεί να προβάλει μια αξιόπιστη και εναλλακτική ρεαλιστική λύση», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην πολυδιαφημισμένη ομιλία του κατά τη διεθνή διάσκεψη που διοργάνωσε το Ινστιτούτο του.
Άλλωστε απαιτείται, κατ’ αυτόν, μια νέα προοδευτική ατζέντα που μπορεί να δώσει έμπνευση, όραμα και αποτελεσματικότητα απέναντι στην επέλαση της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής. Απαιτείται ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό κύμα που θα συνενώσει αποτελεσματικά τα πολύχρωμα κινήματα αντίστασης και με πυξίδα τις ανάγκες της πατρίδας θα δώσει κίνητρο, έμπνευση, εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες.
Έκανε έμμεση έκκληση συσπείρωσης λέγοντας «το κλειδί που θα βρούμε και θα δημιουργήσουμε όλοι μαζί» είναι ο «νέος πατριωτισμός». Αυτός θα έχει νέο ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία, ώστε να αποτραπεί τα κράτη να γίνουν ανώνυμες εταιρίες. Γι’ αυτό χρειάζεται «να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για τις προοδευτικές πολιτικές που χρειαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις και κρίσεις».
Εριστικός ωστόσο σε αυτούς καλεί να βρουν ή να δημιουργήσουν μαζί το κλειδί, κάλεσε τα σοσιαλδημοκρατικά και προοδευτικά κόμματα να ξεκαθαρίσουν «τι σημαίνει γι’ αυτά ο πατριωτισμός και το ανήκειν» (το ότι ο Τσίπρας ανακάλυψε τον πατριωτισμό, όποιας μορφής, και το ανήκειν, είναι κατάκτηση!).
Έγινε τόσο πατριδολάτρης, άλλη μια πτυχή του ευέλικτου λαϊκισμού του, που αναφώνησε «από τη μια η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους»! Όμως αυτός ο μανιχαϊστικός διαχωρισμός δείχνει ότι όσο και να προσποιηθεί, ο Αλέξης δεν μπορεί να αποποιηθεί τον παλιό του εαυτό.
Γιατί είναι διαφορετικό να ζητάς περισσότερη οικονομική και κοινωνική Δικαιοσύνη, να απαιτείς πολιτικές που θα ευνοούν τη διάχυση του παραγόμενου πλούτου στην κοινωνία και δη στα πενόμενα στρώματα, και άλλο ως ένα υβρίδιο μπολσεβίκου και συνάμα ακραίου εθνικιστή, να διαχωρίζεις το παραγωγικό κεφάλαιο «από τη μια η πατρίδα μας από την άλλη τα πλούτη τους».
Και δεν ήταν μόνο ο νεοφώτιστος «πατριωτισμός» που εισήγαγε στο λεξιλόγιό του ο Αλέξης, όταν κατάλαβε τελικά ότι και η θάλασσα έχει σύνορα, ότι οι λαοί είναι μεν αδέρφια και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα (όπως λέει το μότο της Αριστεράς), αλλά οι ηγεσίες τους έχουν πολλά να χωρίσουν με τα όμορα κράτη, ότι ο πατριωτισμός δεν είναι ανεπίκαιρες ιδέες μουχλιασμένων μυαλών καθηλωμένων σε κατά φαντασίαν ένδοξα παρελθόντα.
Θέλοντας παράλληλα να κατασιγάσει τους φόβους των «Κυρ-Παντελήδων» που τόσο έχουν διασυρθεί από τους οπαδούς του και των οποίων τα ψηφαλάκια θα ζητήσει αύριο, εξήρε ακόμη και την αξία της λέξης «ασφάλεια»!
Όπως είπε «ως προοδευτικές δυνάμεις να επανοικειοποιηθούμε (πότε τους ήταν οικεία; ) όχι μόνο τον πατριωτισμό αλλά και τον όρο «ανθρώπινη ασφάλεια» από την ακροδεξιά και τη δεξιά, σε μια περίοδο που τον εκμεταλλεύονται για να εντείνουν τον φόβο και την ανασφάλεια για να εξασφαλίσουν ψήφους.
Και ου μόνον. Ανακάλυψε και την αξία των συνόρων. Γιατί πέραν της φυσικής και οικονομικής ασφάλειας των πολιτών, εξήρε και την προστασία της «εδαφικής» ασφάλειά τους.
Κατά τα άλλα, το τμήμα της ομιλίας που έγραψε ο λογογράφος του και αφορούσε τη διεθνή κατάσταση, ήταν ενδιαφέρον, ακριβές και αποδεκτό.
Στην ομιλία ήταν παρόντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέα Αριστεράς. Αλλά αν κάτι αξίζει να μνημονευτεί ήταν ο ενθουσιασμός του κοινού. Ένα κοινό που βλέπει την αντιπολίτευση να μην προβάλλει εναλλακτική λύση, και έμοιαζε σαν να τον περιμένει…
