Δεν είναι ζήτημα έλλειψης γνώσεων τυπικής λογικής ούτε άγνοιας της ελληνικής γλώσσας, η οποία είναι απολύτως σαφής στον ορισμό της μετοχής «ορισμένος». Δεν είναι δηλαδή πρόβλημα παιδείας. Είναι κάτι πολύ χειρότερο σήμερα. Δείχνει πως υπάρχουν ακόμα κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν αντιληφθεί γιατί χρεοκόπησε η πατρίδα μας. Περάσαμε σχεδόν μια δεκαετία στερήσεων και προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας και υπάρχουν ακόμα πολίτες οι οποίοι νομίζουν ότι είναι δυνατόν να επανέλθουμε σε καταστάσεις του αμαρτωλού παρελθόντος.
Δηλαδή στη διόγκωση του δημόσιου τομέα, κάτι που λησμονούν και κάποιοι από τους νυν κυβερνώντες.
Είναι ξεκάθαρο πως όταν κάποιος υπογράφει σύμβαση ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ χρόνου γνωρίζει πως μετά τη λήξη της θα απομακρυνθεί από την εργασία του. Με αυτό ως δεδομένο οφείλει να κάνει τον προγραμματισμό της ζωής του. Από την άλλη πλευρά το ελληνικό δημόσιο οφείλει και αυτό να τιμά την υπογραφή του.
Είναι αδιανόητη η σταθερή, τρισάθλια τακτική όλων των κυβερνήσεων να μετατρέπονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, με την εξευτελιστική για τη νοημοσύνη μας πατέντα των «πάγιων και διαρκών αναγκών». Αν είναι πάγιες και διαρκείς οι ανάγκες για ποιο λόγο δεν προκηρύσσουν ευθύς εξ αρχής διαγωνισμό για μόνιμες θέσεις στο δημόσιο; Προς τι αυτή η κατεργαριά που αναπαράγει τη νοοτροπία του να «τρουπώσεις» και μετά ο Θεός είναι μεγάλος.
Και βέβαια στην προκειμένη περίπτωση ο «Θεός» έχει πολλά πρόσωπα. Πελατειακά δίκτυα, λαϊκισμός, συντεχνιακές πιέσεις, μιθριδατισμός. «Αφού όλοι οι ορισμένου χρόνου μονιμοποιούνται γιατί να γίνει εξαίρεση σε αυτά τα παιδιά;» Και διαιωνίζεται μια κατάσταση για την οποίαν ο πολίτης αδυνατεί να πάρει θέση.
Από τη μια μεριά λέει στον διαμαρτυρόμενο συμβασιούχο: «ρε φίλε ήξερες τι υπέγραφες. Δεν γνώριζες πως μετά τη λήξη της σύμβασης σου δεν θα είχες δουλειά;». Και από την άλλη διερωτάται: «αφού όλες οι συμβάσεις μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, γιατί να ταλαιπωρούνται οι διαμαρτυρόμενοι; Δεν είναι αδικία;»
Με αυτή τη νοοτροπία καταλήξαμε στην περίφημη έκφραση «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Είναι αυτονόητο πως ο βασικός υπεύθυνος αυτής της νοσηρής νοοτροπίας είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες. Το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας. Αυτοί έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γιατί ως εργοδότες δεν σεβάστηκαν την υπογραφή τους. Στον ιδιωτικό τομέα ένας εργαζόμενος με σύμβαση ορισμένου χρόνου γνωρίζει πως αν λήξει η σύμβαση του και έχουν εκλείψει οι ανάγκες που επέβαλαν την πρόσληψη του, θα απολυθεί. Ο επιχειρηματίας γνωρίζει τις ανάγκες της επιχείρησης του και γι' αυτό συνάπτει σύμβαση ορισμένου χρόνου. Δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του με τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες».
Δυστυχώς, η μονιμοποίηση φαίνεται πως θεωρείται κάτι σαν κεκτημένο. Και είναι λογικό γιατί η κοινωνία μας είναι η κοινωνία των κεκτημένων. Ακόμα και η μετατροπή της προσωρινότητας σε μονιμότητα, θεωρείται κεκτημένο. Kαι ο βιασμός της λογικής περίπου αυτονόητος.
