Είθισται η διαχείριση ενός σκανδάλου να έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από την αποκάλυψη του. Οι εκάστοτε κυβερνώντες στην απέλπιδα προσπάθειά τους να περιορίσουν τη ζημία, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν επιδερμικά και επιτροχάδην την υπόθεση και τελικά πετυχαίνουν το εντελώς αντίθετο. Βυθίζονται ακόμα πιο πολύ μέσα στο σκάνδαλο. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά.
Η κυβέρνηση με τον ΟΠΕΚΕΠΕ έναν δρόμο έχει μπροστά της. Να αναζητήσει όλους όσοι εισέπραξαν παρανόμως τις επιδοτήσεις και να προχωρήσει στις νόμιμες διαδικασίες για την επιστροφή τους. Κάποιοι μάλλον συμψήφισαν τις επιδοτήσεις με χρέη προς το Δημόσιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ευνόητο πως θα αναβιώσει το χρέος.
Δε γνωρίζω αν αληθεύει η δήλωση του κ. Τσιάρα ότι το πρόστιμο θα περάσει στον προϋπολογισμό. Αν όντως το είπε, θα πρέπει και αυτός να πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια, κατευθείαν χωρίς κίτρινη κάρτα. Δε γίνεται να ισχύει το 2025 το δόγμα «τα κέρδη δικά μου, οι ζημίες μου στον ρεφενέ». Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά τα κέρδη είναι αποτέλεσμα απάτης.
Αυτή τη στιγμή ουδένα ενδιαφέρει αν οι συμμετέχοντες στην κομπίνα είναι 200.000 ή λιγότεροι. Και ουδόλως μας ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση υποστεί πολιτικό πλήγμα επειδή θα τους ζητήσει να επιστρέψουν τις παρανόμως κτηθείσες επιδοτήσεις. Αν πράγματι θέλει ο πρωθυπουργός να κοιτά τον ψηφοφόρο στα μάτια, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί urbi et orbi από τις πρακτικές ΠΑΣΟΚ. Μπορεί αυτές οι πρακτικές να έχουν αποδειχθεί πολιτικά αποτελεσματικές, όμως όλα τα «ωραία» κάποτε τελειώνουν. Και τώρα ήρθε η ώρα οι απατεώνες να πληρώσουν.
Επί της πολιτικής ουσίας: αν η κυβέρνηση αναζητήσει τις επιδοτήσεις μέχρι και από τον τελευταίο απατεώνα, σίγουρα θα περιορίσει σημαντικά το πολιτικό κόστος της υπόθεσης. Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους κερδίζουν τη ζωή τους εργαζόμενοι σκληρά. Ακούνε για άκοπο κέρδος 30.000 ευρώ και αγανακτούν. Για τους περισσότερους αυτό το ποσό δεν είναι καν το οικογενειακό τους εισόδημα. Δε θέλει πολύ για να αγριέψει το μυαλό του ανθρώπου. Για αυτό η κυβέρνηση ούτε καν να διανοηθεί να χρεώσει σε όλους μας το πρόστιμο που θα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο κάτω-κάτω η τιμωρία έχει και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα, πολύ δε περισσότερο αν σηματοδοτεί μια τομή με το αμαρτωλό παρελθόν. Από την άλλη μεριά η επιβράβευση των απατεώνων -διότι επιβραβεύονται αν τα κλοπιμαία τους τα χρεωθούμε όλοι μας- τι μήνυμα στέλνει στην κοινωνία;
Και δύο κουβέντες για το «επιτελικό» κράτος. Το Ελληνικό Δημόσιο με την υπάρχουσα δομή του είναι αδύνατον να διοικηθεί επιτελικά. Θα πρέπει να ανασυσταθεί εκ βάθρων, κάτι αδύνατο με το υπάρχον πολιτικό δυναμικό. Και να θέλουν δεν μπορούν, διότι δεν έχουν σχέδιο. Αγνοούν το θέμα. Έτσι όλες, μα όλες οι κυβερνήσεις πορεύονται με αυτό το Δημόσιο που απαιτεί 60 υπουργούς και υφυπουργούς για να διοικηθεί. Στο κάτω-κάτω βολεύει. Το ότι με αυτή τη δομή του παράγει σκάνδαλα ελάχιστα ενδιαφέρει.
Θυμηθείτε τι έγινε με την περίφημη επανίδρυση του κράτους την περίοδο 2004-2009.
Και για να μη μακρηγορώ. Το σημερινό κράτος είναι τόσο επιτελικό όσο κι εγώ είμαι ο Τζόκοβιτς ή ο Γιαμάλ.
